Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ ΦΛΟΓΙΖΕΙ ΤΟΝ ΦΑΝΑΤΙΚΟ- ΔΕΝ ΤΟΝ ΜΕΤΑΠΕΙΘΕΙ

Χθες βρέθηκα σε τηλεοπτική εκπομπή όπου ενώ η συζήτηση κυλούσε ομαλά με σύνθεση επιχειρημάτων, ξαφνικά σε μία περίπτωση δικού μου αντιλόγου ο «φανατικός» φλογίσθηκε και άρχισε να με διακόπτει επιτακτικά. Όχι για να ακουστεί το επιχείρημά του, αλλά για να μην ακουστεί το δικό μου.

Τον παρακάλεσα να με αφήσει να τελειώσω και να απαντήσει στην συνέχεια αλλά επέμενε και τόσο πιο πολύ ύψωνε την φωνή του. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς δεν μπορεί να γίνει διάλογος με τέτοιες συνθήκες.

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ

1) ΕΙΡΗΝΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Ισχυρίσθηκε ότι η πρόταση Ζελένσκυ να μπουν όλα τα εδάφη της Ουκρανίας (και τα καταληφθέντα από την Ρωσία) υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ είναι πολύ καλή και διέξοδος στο πρόβλημα της επίλυσης της σύγκρουσης.
Επίσης ότι η Ρωσία δεν είχε δικαίωμα να προσκαλέσει ξένες δυνάμεις στο εσωτερικό της (εννοώντας του βορεικορεάτες).

Ευγενικά προσπάθησα να του εξηγήσω ότι η πρόταση Ζελένσκυ είναι ανεδαφική, αφού τότε θα αναγκαζόταν το ΝΑΤΟ να πάει σε ευθεία πολεμική αντιπαράθεση με την Ρωσία, πράγμα που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό στους ίδιους τους κόλπους των μελών χωρών του ΝΑΤΟ.

Και εξήγησα ότι η Ρωσία έχει εντάξει στην ομοσπονδία της την Κριμαία από το 2014 και ότι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναστραφεί.

Όσον αφορά τα εδάφη του Ντονμπάς και του Λουγκάνσκ, υπάρχει ελπίδα να υπάρξει διαπραγμάτευση με την Ρωσία ώστε οι περιοχές να έχουν καθεστώς αυτονομίας-αυτοδιοίκησης.
Γιατί στο διεθνές περιβάλλον έχουν αναγνωρισθεί αυτονομήσεις αλλά όχι κατοχές και προσαρτήσεις, και ότι εφόσον δεν τα έχει προσαρτήσει, αυτό μπορεί να αποτελέσει βάση για διαπραγμάτευση.

Και επίσης ότι στο εσωτερικό τους οι χώρες μπορούν να καλέσουν τρίτες χώρες να συνδράμουν στην άμυνά των εδαφών τους (σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ) .
Όπως άλλωστε έκανε και η Ουκρανία.

Και ότι οι Ρώσοι επικαλούνται το δικαίωμα τους για αυτοάμυνα και κάλεσαν τους Βορεικορεάτες, προκειμένου να συνδράμουν στο εσωτερικό της και όχι να πολεμήσουν στα εδάφη της Ουκρανίας (όπου εάν δρούσαν εκεί θα μπορούσε η Ουκρανία να μιλάει για επιθετικές ενέργειες της Βόρειας Κορέας εναντίον της πλέον, πέραν των Ρωσικών επιθετικών ενεργειών).

Ισχυρίσθηκε ότι δεν είναι το ίδιο γιατί στην μία περίπτωση υπάρχει απόφαση της ΓΣ/ΟΗΕ ενώ στην άλλη όχι.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι η πρόσκληση μίας χώρας σε δυνάμεις άλλης για να την βοηθήσουν αμυνόμενες στο έδαφος της είναι εσωτερικό δικαίωμά της, αλλά ούτε καν άκουγε το επιχείρημα.

ΣΗΜ: Όσον αφορά την ΓΣ/ΟΗΕ, από την πρώτη στιγμή της εισβολής και πριν συνεδριάσει η ΓΣ/ΟΗΕ αρθρογραφούσα για την ανάγκη συνεδρίασης για χαρακτηρισμό ως επίθεση και καταδίκης της εισβολής της Ρωσίας, προκειμένου να υποστηριχθούν όλες οι κυρώσεις που ήταν αναγκαίο να αναληφθούν εναντίον της Ρωσίας και για να νομιμοποιηθούν οι χώρες που συνέδραμαν την Ουκρανία στο εσωτερικό τους για την βοήθεια που έστελναν.

Από την στιγμή όμως που η Ουκρανία επιχείρησε 1000 χιλιόμετρα μέσα στην Ρωσική επικράτεια και με μακράν βάλλοντα όπλα εντός αυτής, η Ρωσία επικαλέστηκε το δικαίωμα της αυτοάμυνας και κάλεσε τρίτη χώρα για συνδρομή ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΗΣ.
Και αυτό το στηρίζει στον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.
Και ότι σε κάθε περίπτωση το ζήτημα είναι πιο σύνθετο.

Δυστυχώς ο φανατικός δεν ακούει το αντεπιχείρημα και απλά κραυγάζει συνεχώς και αδιάλειπτα για να μην ακουστεί ο αντίλογος.

ΑΟΖ ΚΑΙ ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΕ

Και όπως ήταν αναμενόμενο, ίδια ήταν η λογική του και στο ζήτημα της ΑΟΖ της Ελλάδος.

Κατά την άποψή του δεν έχουμε οριοθετήσει ΑΟΖ άρα δεν δικαιούμαστε να μιλάμε γι αυτήν.

Στον αντίλογό μου ότι ναι μεν δεν έχουμε οριοθετήσει με την απέναντι πλευρά, αλλά ότι έχουμε ανακηρύξει δια νόμου ΑΟΖ (νόμος Μανιάτη 4001/2011) και άρα αυτή είναι η βάση οιασδήποτε διαπραγμάτευσης μας με την Τουρκία, το αντεπιχείρημά του ήταν ότι ο νόμος Μανιάτη είναι αδρανής και ότι δεν έχει ισχύ. ΑΚΟΥΣΟΝ – ΑΚΟΥΣΟΝ, στην “λογική του” ένας νόμος του κράτους δεν έχει ισχύ.

Στο τελικό δε ερώτημα, ποια είναι η άποψή του για τον χάρτη που ενσωμάτωσε η ΕΕ στα κείμενά της για τον θαλάσσιο χωροταξικό σχεδιασμό των χωρών της ΕΕ, όπου χαράσσει την ΑΟΖ και τα χωρικά μας ύδατα με βάση τον πρωτογενή κανόνα δικαίου (αναφέροντας ότι δεν έχει οριοθετηθεί η ΑΟΖ με την άλλη πλευρά) η απάντηση είναι ότι είναι άκυρος και εσφαλμένος.

Μια φράση μόνο αρμόζει: Αυτοκαταστροφικός φανατισμός.

Όταν μάλιστα η άλλη πλευρά, προχθές κιόλας δια του Υπουργού Άμυνας, δηλώνει ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και αυτή ανήκει στην Τουρκία (και άρα θα πρέπει να ζητάμε άδεια από αυτήν ακόμη και για να συνδέσουμε με ένα καλώδιο τα νησιά μας), ότι το μισό Αιγαίο τους ανήκει μαζί με εκατοντάδα και πλέον νησίδες, ότι δεν αναγνωρίζει τον ΕΕΧ και ότι θα μας κάνουν πόλεμο εάν διανοηθούμε να μεταβάλλουμε ούτε εκατοστό την χωρική μας θάλασσα (ακόμη και για να την παραλληλίσουμε με τον ΕΕΧ).

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ

Πέραν του κατακλυσμού στρεβλών άρθρων όπου πολλές φορές αποκρύπτονται γεγονότα, με σκοπό την χειραγώγηση της κοινής γνώμης, αναπτύσσεται κι ένας στρατευμένος στον σκοπό αυτό φανατισμός, όπου ο αντίλογος (και η τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία) αποκλείεται και ακόμη και μετριοπαθείς φωνές επιδιώκεται να φιμωθούν.

Δυστυχώς αναπτύσσεται ένας φανατισμός, όπου ο αντίλογος φλογίζει τους φανατικούς και οπωσδήποτε δεν τους μεταπείθει.

Σε κάθε περίπτωση, κριτής είναι αφενός το κοινό/ακροατήριο, που οφείλει να ακούσει όλα τα επιχειρήματα, και αφετέρου τα γεγονότα, που αποκαλύπτουν τελικά ποια επιχειρήματα είναι ισχυρά και ποιες δράσεις αποδεικνύονται πιο κατάλληλες.

Αρκεί να μην έχουν προκύψει μη αναστρέψιμες επιπτώσεις.