Ο Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ανερυθρίαστα είπε σήμερα στη Βουλή ότι:
"Μια από τις πιο οδυνηρές πραγματικότητες τις μεταπολίτευσης είναι ότι δεν καταρτίστηκαν σοβαρά και μακρόπνοα σχέδια για την οικονομία και το κράτος. Δεν είναι τυχαίο ότι το Μνημόνιο, αυτό το Μνημόνιο που έχουμε, παρ’ όλες τις αδυναμίες του, είναι ίσως το μοναδικό σοβαρό κείμενο πολιτικής -και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς- που έθεσε συγκεκριμένους στόχους, δεσμευτικούς, για το σύνολο του ελληνικού κράτους, είτε μας αρέσει είτε όχι".
Πόσο μεγάλη είναι η ευθύνη των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, όταν ακόμη και τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους αποστασιοποιούνται έντεχνα από το φαύλο παρελθόν, ξεχνώντας το δικό τους σημαντικό ρόλο στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Και αναρωτιόμαστε: Τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια όλοι ‘’αυτοί’’;
Προσωπικές πολιτικές, προσωπική εκμετάλλευση των δημοσίων λειτουργημάτων, αδιαφορία για την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, επικοινωνιακή προβολή, πλήρης ανεπάρκεια και έλλειψη γνώσεων και επαγγελματισμού, αδιαφορία για το λειτούργημά τους, νεποτισμός, καλλιέργεια της διαφθοράς και πολλά άλλα ακόμη.
Και όμως όλοι αυτοί είναι ακόμη εκεί και κάνουν διαπιστώσεις σαν να μην έχουν συμμετοχή και ευθύνη για την καταστροφή. Κάνουν προτάσεις και διαχειρίζονται πάλι τις τύχες ενός ολόκληρου λαού, οι ίδιοι αποτυχημένοι, οι ίδιοι ένοχοι, οι ίδιοι ανεπαρκείς.
Άκουγα την Ντόρα Μπακογιάννη στο ραδιόφωνο που μιλούσε επικριτικά για τα οικονομικά μέτρα και για την πολιτική των κυβερνήσεων (και αυτής που συμμετέχει) και σκεφτόμουν ότι αν την άκουγε κάποιος που δεν ήξερε, θα έλεγε ότι τα λέει ωραία και ότι αυτή είναι διαφορετική.
Και έπιασα τον εαυτό μου να αναφωνεί:
Θεέ μου δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό τον κόσμο; Ως πότε θα μας καταδυναστεύουν, ως πότε θα τους ανεχόμαστε, ως πότε θα απομυζούν τα πάντα; Και έρχονται και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και οι γαμπροί τους και οι νύφες τους και τα ξαδέλφια τους και οι συντοπίτες τους και όλος ο συρφετός μαζί, πάνω στα κεφάλια μας, πάνω στους υποτακτικούς, τα υποζύγια που δουλεύουν, πληρώνουν αγόγγυστα φόρους, ανέχονται τα ψεύδη και τις λοβιτούρες τους.
Και έκλεισα το ραδιόφωνο βρίζοντας για να πάψω να ακούω ψεύδη, αυτάρεσκες διαπιστώσεις, ανεύθυνες δικαιολογίες και γλυκερά ευχολόγια, αισχρούς λαϊκισμούς, λόγια στρογγυλεμένα, όλα μαζί χύδην μίγδην με ένα όμορφο περιτύλιγμα.
ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ;
ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου