Σημαντικά ζητήματα ανάδειξε η υπόθεση του νεαρού με την ιστοσελίδα που αναφερόταν στον γέροντα Παϊσιο.
Συγκεκριμένα αναδείχθηκαν ζητήματα για την ελευθερία του λόγου, για το ρόλο της δικαιοσύνης, για το ρόλο της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, και για τον ρόλο της θρησκείας. Θα μπορούσε ο κατάλογος να είναι μεγα
λύτερος αλλά ας περιοριστούμε σ αυτά για να έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε αρκετά αναλυτικοί.
Το γεγονός αυτό μάλιστα συνέπεσε και με τις συγκρούσεις των μουσουλμάνων με την αστυνομία. Όπως όλοι θα θυμόσαστε, η θέση που αναπτύχθηκε από εμάς στην περίπτωση εκείνη, είναι ότι υπάρχει νομικό προηγούμενο και επαρκές νομικό πλαίσιο στη χώρα μας, για να διευθετεί με δίκαιο τρόπο τα ζητήματα αυτά, χωρίς φανατισμούς και συγκρούσεις που μόνο κακό κάνουν. Αυτή ακριβώς είναι και η θέση που θα υποστηριχθεί κι εδώ.
Συγκεκριμένα:
Ο νόμος προβλέπει ως αδίκημα την προσβολή τεθνεόντος (αδιακρίτως αν αυτός είναι κοινός θνητός ή άγιος). Και από τη στιγμή που θίγεται έννομο συμφέρον κάποιου (οιουδήποτε το αισθάνεται ως τέτοιο), έχει το δικαίωμα να προσφύγει στη δικαιοσύνη.
Αυτή είναι μία αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η κοινωνία μας και είναι η βάση της Δημοκρατίας μας , χωρίς φανατισμούς, αντεγκλήσεις, κλπ.
Ας δούμε τώρα το ζήτημα της ελευθερίας του λόγου.
Ως αρχή θα συμφωνήσουμε όλοι μας.
Πλην όμως, ούτε αυτή η αρχή είναι πάνω από την αποδοχή του Συντάγματος και του νόμου ως το δικαϊκό σύστημα που ρυθμίζει τις σχέσεις των ανθρώπων στην κοινωνία μας.
Αν δε κάποιος για αντίλογο, φέρει ως παράδειγμα: π.χ. μα με τον νόμο και τις ρυθμίσεις του οι κυβερνήσεις στα απολυταρχικά κράτη ελέγχουν τους πάντες και τα πάντα, θα έλεγα ότι αφού έχουμε αποδεχθεί το Σύνταγμα και τον συμβατικό τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, οφείλουμε να αποδεχθούμε και το ρυθμιστικό τους πλαίσιο.
Πόσο μάλλον, όταν η ισχύς κάθε νόμου μπορεί να προσβληθεί σε πολλά επίπεδα του δικαστικού μας συστήματος και να κριθεί η συνταγματικότητα του ή όχι και η ισχύς του.
Συνεπώς, η ελευθερία του λόγου, εντάσσεται σ τις προβλέψεις του Συντάγματος και ελέγχεται από τις λειτουργίες της Δημοκρατίας με την εφαρμογή των νόμων.
Μπορεί δηλαδή ο καθένας να προσφύγει στη δικαιοσύνη, εάν θεωρεί ότι θίγεται έννομο συμφέρον του όταν κάποιος εκφράσει ελεύθερα μία ιδέα και θεωρήσει ότι τον θίγει. Στη συνέχεια επαφίεται στη δικαιοσύνη να αποφασίσει για τη βασιμότητα της προσφυγής ή όχι και την παραπομπή ενώπιον του δικαστηρίου.
Τώρα εάν η ηλεκτρονική δίωξη εγκλήματος κινήθηκε σύννομα ή όχι για να συλλέξει στοιχεία, είναι ζήτημα της δικαιοσύνης και πάλι, γιατί εάν συνελέγησαν παράνομα ,τότε ενδεχόμενα να μην γίνουν και αποδεκτά από το δικαστήριο.
Μόνο αν αποφορτίζουμε τα γεγονότα από τη θρησκευτική τους διάσταση, που προκαλεί φανατισμούς και στερεότυπα, θα μπορέσουμε να δούμε τον Συνταγματικό, Δημοκρατικό, νόμιμο, αλλά και προς όφελος της κοινωνίας τρόπο που μπορούν να επιλύονται ζητήματα σαν κι αυτό.
Υ.Γ.: (Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στη ΧΑ για να μην δίνουμε αξία στις πρακτικές της)
Στέλιος Φενέκος
Το γεγονός αυτό μάλιστα συνέπεσε και με τις συγκρούσεις των μουσουλμάνων με την αστυνομία. Όπως όλοι θα θυμόσαστε, η θέση που αναπτύχθηκε από εμάς στην περίπτωση εκείνη, είναι ότι υπάρχει νομικό προηγούμενο και επαρκές νομικό πλαίσιο στη χώρα μας, για να διευθετεί με δίκαιο τρόπο τα ζητήματα αυτά, χωρίς φανατισμούς και συγκρούσεις που μόνο κακό κάνουν. Αυτή ακριβώς είναι και η θέση που θα υποστηριχθεί κι εδώ.
Συγκεκριμένα:
Ο νόμος προβλέπει ως αδίκημα την προσβολή τεθνεόντος (αδιακρίτως αν αυτός είναι κοινός θνητός ή άγιος). Και από τη στιγμή που θίγεται έννομο συμφέρον κάποιου (οιουδήποτε το αισθάνεται ως τέτοιο), έχει το δικαίωμα να προσφύγει στη δικαιοσύνη.
Αυτή είναι μία αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η κοινωνία μας και είναι η βάση της Δημοκρατίας μας , χωρίς φανατισμούς, αντεγκλήσεις, κλπ.
Ας δούμε τώρα το ζήτημα της ελευθερίας του λόγου.
Ως αρχή θα συμφωνήσουμε όλοι μας.
Πλην όμως, ούτε αυτή η αρχή είναι πάνω από την αποδοχή του Συντάγματος και του νόμου ως το δικαϊκό σύστημα που ρυθμίζει τις σχέσεις των ανθρώπων στην κοινωνία μας.
Αν δε κάποιος για αντίλογο, φέρει ως παράδειγμα: π.χ. μα με τον νόμο και τις ρυθμίσεις του οι κυβερνήσεις στα απολυταρχικά κράτη ελέγχουν τους πάντες και τα πάντα, θα έλεγα ότι αφού έχουμε αποδεχθεί το Σύνταγμα και τον συμβατικό τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, οφείλουμε να αποδεχθούμε και το ρυθμιστικό τους πλαίσιο.
Πόσο μάλλον, όταν η ισχύς κάθε νόμου μπορεί να προσβληθεί σε πολλά επίπεδα του δικαστικού μας συστήματος και να κριθεί η συνταγματικότητα του ή όχι και η ισχύς του.
Συνεπώς, η ελευθερία του λόγου, εντάσσεται σ τις προβλέψεις του Συντάγματος και ελέγχεται από τις λειτουργίες της Δημοκρατίας με την εφαρμογή των νόμων.
Μπορεί δηλαδή ο καθένας να προσφύγει στη δικαιοσύνη, εάν θεωρεί ότι θίγεται έννομο συμφέρον του όταν κάποιος εκφράσει ελεύθερα μία ιδέα και θεωρήσει ότι τον θίγει. Στη συνέχεια επαφίεται στη δικαιοσύνη να αποφασίσει για τη βασιμότητα της προσφυγής ή όχι και την παραπομπή ενώπιον του δικαστηρίου.
Τώρα εάν η ηλεκτρονική δίωξη εγκλήματος κινήθηκε σύννομα ή όχι για να συλλέξει στοιχεία, είναι ζήτημα της δικαιοσύνης και πάλι, γιατί εάν συνελέγησαν παράνομα ,τότε ενδεχόμενα να μην γίνουν και αποδεκτά από το δικαστήριο.
Μόνο αν αποφορτίζουμε τα γεγονότα από τη θρησκευτική τους διάσταση, που προκαλεί φανατισμούς και στερεότυπα, θα μπορέσουμε να δούμε τον Συνταγματικό, Δημοκρατικό, νόμιμο, αλλά και προς όφελος της κοινωνίας τρόπο που μπορούν να επιλύονται ζητήματα σαν κι αυτό.
Υ.Γ.: (Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στη ΧΑ για να μην δίνουμε αξία στις πρακτικές της)
Στέλιος Φενέκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου