Επιτρέψτε μου να τοποθετηθώ στο θέμα της ανάγκης συλλογικής ηγεσίας που εύστοχα βάζει σε σχόλιό του κάποιος φίλος μας .
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οιασδήποτε μορφής συλλογικής εξουσίας λειτούργησε καλά, μόνο περιστασιακά, για μικρά χρονικά διαστήματα και πάντα σε εξάρτηση από τις προσωπικότητες που συμμετείχαν. Δηλαδή η επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων ήταν συνήθως, αν όχι πάντα, συγκυριακή. Οι λόγοι είναι σύμφυτοι με τη φύση του ανθρώπου και οιαδήποτε ερμηνεία απαιτεί τη σύμπραξη πολλών επιστημών. Από πλευράς πολιτικής θα υποστήριζα ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη ηγέτη, αλλά και ηγετικής διαβάθμισης σε οποιαδήποτε έννοια οργάνωσης. Αυτό που θεωρώ κρίσιμο είναι ο μηχανισμός ελέγχου του τρόπου ενάσκησης της ηγεσίας, ο τρόπος λήψης απόφασης που θα πρέπει να στηρίζεται σε συλλογικότητες και ο μηχανισμός που να διασφαλίζει την σωστή λειτουργική σχέση ηγέτη-οργάνου λήψης απόφασης-εκτελεστικού μηχανισμού-αξιολόγησης, ανατροφοδότησης για την συνέπεια της σχέσης αποφάσεων- εκτέλεσης -αποτελεσμάτων. Θα έβλεπα τον ηγέτη σαν την προσωπικότητα που εγγυάται την εύρυθμη αυτή λειτουργία αλλά και αυτόν που ελέγχεται από τα συλλογικά όργανα για το εάν ασκεί καλά το ρόλο του. Η αχίλλειος πτέρνα στη σχέση αυτή είναι η συνενοχή, η οικογενειοκρατία, η διαπλοκή και η κοινή υποστήριξη ατομικών συμφερόντων του ηγέτη με τα συλλογικά όργανα. Γι αυτό χρειάζονται αδιάβλητες ενισχυμένες με συγκεκριμένες αρμοδιότητες ανεξάρτητες αρχές, συνταγματικά κατοχυρωμένες που να μπορούν να ελέγξουν τις πρακτικές και τις συμπεριφορές αυτών που έχουν εξουσία. Έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει η ηγεσία, μειώνοντας (όχι απαλείφοντας γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο) τα παθογόνα στοιχεία και την σφοδρότητα των αποτελεσμάτων από την κακή λειτουργίας της.
Στέλιος Φενέκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου