Το τελευταίο καιρό και μετά την αποτυχία του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος, πολλοί επικεντρώνονται στην εκ βάθρων αλλαγή του Συντάγματος σαν την θεραπευτική λύση στα προβλήματα της κακής διακυβέρνησης , της κατάχρησης εξουσίας και της διαπλοκής των εξουσιών στην λειτουργία της Δημοκρατίας.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί τους εάν ήταν συγκεκριμένοι. Δηλαδή εάν είχαμε προσδιορίσει ποιο είναι το πρόβλημα που είναι, σε ποιο άρθρο, τι πρόβλημα είναι αυτό, ποια είναι η εναλλακτική πρόταση, τι θα θεραπεύει, τι ενδεχόμενα υπάρχουν για νέα προβλήματα και παθογένειες. Δηλαδή επ' ουδενί θα συμφωνούσα σε μία συνολική απαξιωτική προσέγγιση χωρίς να είμαστε συγκεκριμένοι.
Επίσης σε σχέση με άλλες χώρες του δυτικού κόσμου το Σύνταγμά μας είναι καλύτερο και πιο δημοκρατικό. Αυτές οι χώρες όμως λειτουργούν Εμείς γιατί όχι?? Μήπως λοιπόν η ρητορική που αναπτύσσουμε δεν λύνει το ουσιαστικό μας πρόβλημα, που είναι η αξιοπιστία του Πολιτικού κόσμου και τα βαθιά μπολιασμένα παλαιοκομματικά στοιχεία της κοινωνίας μας??
Επίσης η εμπειρία μου λέει ότι εάν δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ κάτι, διεύρυνέ το μαξιμαλιστικά και οι απεραντολογίες που θα ακολουθήσουν είναι η καλύτερη επιλογή για να μην αλλάξει τίποτε. Δεν θα κάνω ανάλυση για τις θεσμικές δυνατότητες αλλαγών που υπάρχουν στο Σύνταγμα και πως αυτές μας επηρεάζουν χρονικά, αλλά και στην συνολική αλλαγή που υποστηρίζουν κάποιοι.
Η δική μου θέση είναι ότι χρειάζεται μία προοδευτική βηματιστική προσέγγιση εξελικτική για βελτίωση του, εκμεταλλευόμενοι το χρόνο και τις δυνατότητες που έχουμε, ενώ ταυτόχρονα να προχωρά η διευρυμένη συζήτηση για μεγαλύτερες και πιο υπερβατικές αλλαγές. Αλλιώς και τίποτε δεν θα γίνει και την ευκαιρία θα χάσουμε λόγω των περιορισμών που υπάρχουν για την Αναθεωρητική Βουλή.
Πολλά επιχειρήματα για την εκ βάθρων αλλαγή στηρίζονται στις αυθαιρεσίες της εκάστοτε κυβέρνησης που λειτουργεί χωρίς ουσιαστικό έλεγχο από κανένα. Θα συμφωνήσω μαζί τους για τις αυθαιρεσίες του κάθε κόμματος που καταχράται της εξουσίας όταν γίνεται κυβέρνηση. Αλλά τέτοια κατάχρηση εξουσίας είδαμε και σε χώρες με το πιο εξελιγμένο Σύνταγμα και με τις πιο αυστηρές προβλέψεις ελέγχου της εξουσίας. Δείτε τι έκανε ο Μπους στις ΗΠΑ.
Συνεπώς το να εστιάζουμε για την κακή διαχείριση μόνο στο Σύνταγμα φοβάμαι ότι θα μας οδηγήσει σε νέες απογοητεύσεις και παρεκτροπές εάν δεν δούμε ολόκληρη την εικόνα. Συγκεκριμένα: Τι πολίτευμα θέλουμε?? Ποιος είναι ο ρόλος του πολίτη σε αυτό το πολίτευμα?? Τι είδους πολιτικούς σχηματισμούς θέλουμε και πως είναι δομημένοι?? Ποια είναι η διοικητική οργάνωση του κράτους που επιθυμούμε και ποιος είναι ο ρόλος του?? και πολλά άλλα ερωτήματα. Και δεν θα αναφερθώ στο κανονισμό της Βουλής ή στη σχετική νομοθεσία κλπ.
Αντιλαμβάνεσθε ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να λειτουργήσουμε άμεσα για να μην καταρρεύσει η χώρα μας και οι προτάσεις μας πρέπει να έχουν κάποιο στοιχείο εφικτότητας. Προτείνω λοιπόν δύο ειδών ενέργειες. 1) Ενέργειες με χαρακτήρα εφικτότητας και αμεσότητας για να διορθώσουμε ότι διορθώνεται και να μην διαλυθούμε (διότι ιστορικά ο κύκλος διάλυσης και αναγέννησης στατιστικά πήρε πολύ περισσότερα χρόνια και πολύ περισσότερους πόρους και κόπο, από το κύκλο προοδευτικής εξέλιξης) 2) ταυτόχρονα να ξεκινήσει η ουσιαστική συζήτηση για όλα τα παραπάνω ερωτήματα, που ούτως ή άλλως θα πάρει πολύ χρόνο. Πέραν τούτου θα έλεγα ότι κάθε μορφής θεμελιωδών κανονιστικών κειμένων αυτής της μορφής όπως το Σύνταγμα, θα πρέπει να τα προσεγγίζουμε με πολύ σεβασμό και πολύ προσεκτικά σε σχέση με τις επιχειρούμενες αλλαγές. Σας θυμίζω τη ρήση του Ορσον Γουέλς "Αυτό που είναι χειρότερο από το να μην πραγματοποιηθεί μια σου επιθυμία είναι ακριβώς το να πραγματοποιηθεί''.
Όσον αφορά τον έλεγχο της Κυβέρνησης η Κοινωνία Αξιών προτείνει τη δυνατότητα ακύρωσης νόμου με τη συγκέντρωση συγκεκριμένου αριθμού υπογραφών από τους πολίτες, καθώς και την αλλαγή Υπουργού μέσα από διαδικασίες άμεσης Δημοκρατίας. Επίσης ετοιμάζουμε συγκεκριμένη πρόταση συνδυασμένη με νομοθετικές ρυθμίσεις, αλλαγή κανονισμού της Βουλής και Συνταγματικές προβλέψεις συνδυασμένα, για αύξηση του ελέγχου των εξουσιών πέραν της απαραίτητης διάκρισης τους (που ούτως ή άλλως σε κάποιο επίπεδο συναντιούνται - εγγενής παθογένεια που είναι σχεδόν αδύνατο να διορθωθεί, εξαρτάται από τις προσωπικότητες, τη δεοντολογία (τα ethics) και από την αμεσότητα συμμετοχής μας για έλεγχο).
Στέλιος Φενέκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου