''ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ''

Κατά την παρούσα πολιτικο-οικονομικο-κοινωνική κρίση πολλοί νέοι σχηματισμοί πολιτικής σκέψης αναδείχθηκαν. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών είναι η μεσσιανική τους αντίληψη ότι δραστηριοποιούνται για να σώσουν την Ελλάδα από την καταστροφή, να πάρουν τα ηνία από τα χέρια των άχρηστων πολιτικών και να αναλάβουν αυτοί πιο ικανοί, άφθαρτοι, με νέες ιδέες και όραμα και όρεξη για δουλειά. Το κυριότερο όμως στοιχείο που όλοι μοιράζονται είναι η αξία τους και η τιμιότητα τους.

Αναρωτιέμαι ποιος από όλους μας σε αυτήν την σύγχρονη Ελλάδα δικαιούται να εμφανίζει μόνο κατά δήλωση τον εαυτό του απόλυτα τίμιο ή έστω τιμιότερο από κάποιον άλλο.

¨Ο αναμάρτητος πρώτος τoν λίθον βαλέτω…¨

Εφ ΄ όσον δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης της αμαρτίας (ούτε καν και όταν η αμαρτία έχει εκδικασθεί σε δικαστήριο-δείτε τον παραλογισμό των ποινών που επιβάλλονται από το δικαστικό μας σύστημα και εκτελούνται ή όχι), τότε καλύτερα να αποδεχθούμε όλοι μας ότι το πλήθος των αμαρτωλών είναι μέγα και το κυριότερο μη καταγεγραμμένο. 

Επίσης θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξει μία γιγαντιαία κολυμβήθρα του Σιλωάμ που να δεχθεί μέσα της όλο αυτό το πλήθος και να θεραπεύσει πάσα νόσο και αμαρτία. 

Το άμεσο ερώτημα που προκύπτει είναι τι κάνουμε με όλο αυτό το πλήθος των αμαρτωλών. Η αντιμετώπισή του θα πρέπει να έχει κάποια στοιχεία πρακτικότητας, παραδειγματισμού και μεγαλοψυχίας συνάμα. 

Κατά συνέπεια το αμαρτωλό παρελθόν θα πρέπει να μας απασχολήσει στο βαθμό που υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την διαφθορά κρατικών λειτουργών και καταχραστών δημόσιας περιουσίας και για αυτούς που οφείλουν καταχρηστικά μεγάλα ποσά στο δημόσιο και οι οποίοι θα πρέπει να υποστούν τις νόμιμες συνέπειες. Θα πρέπει να αποφύγουμε τη δαιμονοποίηση των πάντων στη μηδενιστική λογική ότι όλοι είναι διεφθαρμένοι, όλοι ευθύνονται και άρα όλοι είναι υπόλογοι. 

Επίσης θα πρέπει να υιοθετήσουμε αυστηρή στάση για την διαφθορά και την απονομή δικαιοσύνης σε ότι αφορά το μέλλον με αρχή εκκινήσεως τώρα, ως πρώτο βήμα εκσυγχρονισμού μας.
Στην συνέχεια με μετριοπάθεια ας αποδεχθούμε ότι υπάρχουν άξιοι και ικανοί άνθρωποι γύρω μας και ας αποφύγουμε την αυτάρεσκη αντίληψη ότι οι δικές μας ικανότητες είναι ξεχωριστές και ότι αφού έχουμε ένα χάρισμα σε ένα τομέα τότε εύκολα θα μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί σε κάθε ζήτημα που θα θέλαμε να εμπλακούμε. Μάλιστα η κρίση μας είναι τόσο αυστηρή για τους άλλους και ελάχιστα για μας.
 

Και τέλος ας αρχίσουμε την προσπάθεια βελτιώνοντας την επιθυμία μας για συνεργασία, να αποδεχθούμε δηλαδή ότι μπαίνουμε σε μία νέα περίοδο όπου η συνεργασία είναι σημαντικότερη της ατομοκεντρικής αντίληψης.
Στέλιος Φενέκος

ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ‘Η ΟΥΤΟΠΙΚΟΙ - ΔΡΩΝΤΕΣ Ή ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΙ – ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΙ Ή ΑΠΛΟΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ, ΣΤΕΙΡΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΙ, ΑΠΛΟΪΚΟΙ ΚΑΙ ΑΤΕΚΜΗΡΙΩΤΟΙ

Έχω ακούσει από πολλούς φίλους ότι τα άρθρα και οι θέσεις της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ είναι ελιτίστικες και τεχνοκρατικές. Από άλλους άκουσα ότι τα νοήματα που εκφράζονται είναι δύσκολα και χρειάζεται να διαβάσουν ένα άρθρο η μία θέση δύο φορές για να το κατανοήσουν . Άλλοι πάλι λένε ότι οι θέσεις μας είναι απόλυτα κατανοητές και τεκμηριωμένες. Από άλλους άκουσα ότι είναι θεωρητικές και από άλλους ότι είναι ουσιαστικές και ρεαλιστικές. Αλήθεια που να πρωτοβασισθεί κανείς για τη ακρίβεια των κρίσεων.

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά εγώ είναι ότι οι θέσεις της ‘’Κοινωνίας Αξιών» είναι αυθεντικές. Και το κυριότερο πλουραλιστικές.

 Άλλοι γράφουν επιστημονικά, θεωρητικά, άλλοι πιο πρακτικά και τεχνοκρατικά, άλλοι ρομαντικά και άλλοι πιο σκληρά και ρεαλιστικά, άλλοι με επιχειρήματα δύσκολα και άλλοι πιο απλά. Και αυτό γίνεται γιατί είμαστε ένα κόμμα Δημοκρατικό.

Ως υπεύθυνος του πολιτικού σχεδιασμού και των θέσεων της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ μπορώ να πω  υπεύθυνα, ότι είναι επιλογή μας να γράφουν ελεύθερα οι φίλοι μας και τα μέλη μας. Πολλές φορές μας έχουν προτείνει  διάφορες ‘’δοκιμασμένες πολιτικά’’, ’’επικοινωνιακές’’ πρακτικές για να γίνουν τα άρθρα και οι θέσεις μας πιο ‘’πιασάρικες’’. Όμως δεν πέσαμε στην παγίδα να αλλοιώσουμε το δημοκρατικό μας χαρακτήρα και την αυθεντικότητα μας και να ακυρώσουμε το σεβασμό προς τα μέλη μας, κάνοντας λογοκρισία, περικόπτοντας και επιβάλλοντας ενιαίο στυλ και λόγο.

Υπάρχει αρχή και αυτή είναι η εξής απλή αρχή.

 Όταν η δημοσίευση φέρει την σφραγίδα της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’  θα πρέπει να  είναι συμβατή με τις αξίες και τις θέσεις μας όπως έχουν αποφασισθεί με δημοκρατικές διαδικασίες από τα συλλογικά όργανα. Όλα όμως τα μέλη μας μπορούν να δημοσιεύουν τα άρθρα τους και τις σκέψεις  τους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ ελεύθερα με το όνομά τους χωρίς κανένα περιορισμό και καμία ‘’λογοκρισία’’.

Έτσι εξηγούνται και οι αντιφατικές κρίσεις και τα σχόλια που παράθεσα παραπάνω.

Και αυτός ο πλουραλισμός έκφρασης και συνεισφοράς στη διαμόρφωση θέσεων είναι και το πολύτιμο χαρακτηριστικό της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ και καμία ‘’επικοινωνιακή σειρήνα’’ δεν θα μας πείσει να το αλλάξουμε.

Δεν είμαστε στρατευμένοι, ούτε θέλουμε κάτι τέτοιο. Είμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες, βαθιά δημοκράτες, με σεβασμό στη συνεργασία και στις συμμετοχικές λειτουργίες.  Η διατήρηση της ατομικότητας μας όμως, είναι από τις βασικές διακηρύξεις της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ και  έτσι όλοι μας συμμετέχουμε απόλυτα συνειδητά στην συλλογική και συνεργατική επίτευξη των σκοπών της.

Βέβαια όλα αυτά έχουν αξία όταν υπόκεινται στην βάσανο του ‘’μέτρου’’, έστω κι αν στην ψηφοθηρική επικοινωνιακή γλώσσα αυτό ως επί το πλείστον έχει χαθεί.

Στέλιος Φενέκος

ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΚΕΝ ΜΥΝ

Μετά από την περίοδο των ασθενειών, είχαμε την περίοδο των παραιτήσεων και αντικαταστάσεων υπουργών και ήλθε επιτέλους και η περίοδος των μέτρων (στα χαρτιά επί του παρόντος ) με καθυστέρηση ενός μηνός. Και ενώ περιμέναμε όλοι μας, μετά τις μεγαλοστομίες που ακούσαμε (από όλα τα κόμματα) και μετά την τόσο μεγάλη περίοδο κύησης να δούμε κάτι νέο και ελπιδοφόρο , ‘’φευ’’ μας προέκυψε κάτι απ’ τα παλιά, φτιαγμένο από τα ίδια στοιχεία κομματισμού, πολιτικής ίντριγκας, αναποφασιστικότητας, πολιτικού κόστους, υπεκφυγής και ατολμίας. Και για να γίνουμε συγκεκριμένοι:
1. Ο Υπουργός οικονομικών δέχεται μομφή από τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος συγκυβέρνησης, ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά του, και αμύνεται απαντώντας ότι αυτή την εντολή είχε από τον πρωθυπουργό!!! (Δηλαδή άλλα λένε μεταξύ τους και άλλες εντολές δίνουν στους υπουργούς που μας εκπροσωπούν στις διεθνείς διαπραγματεύσεις;;; Που είναι η ‘’εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης’’ που επικαλείται μετά μανίας (και είναι αναγκαία) ο αρχηγός του συμπολιτευόμενου κόμματος;;.
2. Ανακοινώνονται μετά καθυστέρηση ενός μηνός (!!!) τα οικονομικά μέτρα για την εξεύρεση 11,5 δις ευρώ, τα οποία για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε υπολείπονται κατά 4-6 δις ευρώ αυτών που χρειάζονται μέχρι το τέλος του έτους για να είμαστε εγγύς των στόχων. Και ενώ όλοι μας περιμέναμε ότι τα μέτρα αυτά θα στρεφόντουσαν κυρίως στα μεγάλα εισοδήματα, στους τεράστιους μισθούς των ΔΕΚΟ σε κάποιες ‘’ιδιαίτερες υπηρεσίες ‘’ του Δημοσίου, στην φοροδιαφυγή και στην εισφοροδιαφυγή, στην βελτίωση της αποτελεσματικότητας των αποκρατικοποιήσεων, στην μείωση της τεράστιας σπατάλης που διενεργείται ακόμη στο κράτος και το δημόσιο, διαπιστώνουμε ότι στρέφονται πάλι στους ‘’Συνήθεις Ύποπτους’’. Τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους (σαν πρόσχημα τίθεται το πλαφόν των 2400 ευρώ ενώ όλοι ξέρουμε ότι θα υπάρξει αναλογική μείωση σε όλες τις συντάξεις) και γενικά σε όλους όσους μπορούν να αγγίξουν, χωρίς να έλθουν σε σύγκρουση με τα οργανωμένα και τα μεγάλα συμφέροντα.
3. Εκτός από τα εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα (που ακόμη είναι στα χαρτιά και δεν ξέρουμε εάν τελικά θα ‘’φτουρήσουν’’), δεν είδαμε άλλα μέτρα να ανακοινώνονται ταυτόχρονα, που θα μείωναν την διάμετρο της ‘’μαύρης τρύπας’’, αλλά θα έφερναν και έσοδα στο κράτος, όπως π.χ. το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών και τη μείωση του σπάταλου δημόσιου, την άμεση διαχείριση του τεράστιου ζητήματος των ψεύτικων συντάξεων (σε 200.000 ανέρχεται ο αριθμός τους), την λήψη μέτρων για την άμεση αύξηση του Τουρισμού κλπ.
4. Η συλλογή των χρημάτων ανατέθηκε στους υπουργούς, οι οποίοι λόγω διαφορετικής ‘’προέλευσης’’ ακολούθησαν διαφορετικά κριτήρια στις περικοπές που πρότειναν, με αποτέλεσμα την ανισορροπία στα μέτρα και την διεύρυνση της ‘’κοινωνικής αδικίας’’. (Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας απαιτείται άλλος βαθμός ελέγχου)
5. Και τελικά δόθηκε η υπόσχεση ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, αν και όλοι ξέρουμε ότι θα χρειασθούν περίπου άλλα 6 δις για να κλείσει το τελικό άνοιγμα. Από πού άραγε θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, αν δεν αλλάξει τελείως η πολιτική της Κυβέρνησης προς την κατεύθυνση όσων περιγράφουμε πιο πάνω (μείωση σπάταλου δημόσιου, τεράστιων μισθών ΔΕΚΟ κλπ), προς την κατεύθυνση των διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία και στην χρηματοδότηση της ανάπτυξης που θα έπρεπε και είχε δεσμευθεί προεκλογικά, να είναι ένας από τους πρώτους στόχους της Κυβέρνησης;;
6. Κατά την άποψη μας για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου η κυβέρνηση και για να αντιστρέψει την αρνητική σπείρα καθόδου, θα έπρεπε να έχει ανακοινώσει μέτρα ταυτόχρονα σε πέντεμεγάλους τομείς: 1) Άμεσα μέτρα για την ενίσχυση του Τουρισμού, 2) Μέτρα περιστολής Δαπανών και μείωσης του Δημόσιου, 3) Μέτρα βελτίωσης του ρυθμού και της αποτελεσματικότητας των αποκρατικοποιήσεων, 4) Μέτρα άμεσης βελτίωσης είσπραξης φόρων και αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, 5) Μέτρα χρηματοδότησης της ανάπτυξης και αναθέρμανσης της Οικονομίας.
Όλα αυτά, μια σοβαρή κυβέρνηση που έχει στις δυνάμεις της πλήθος ικανών στελεχών (από τρία κόμματα μάλιστα!!!), θα έπρεπε να τα έχει δρομολογήσει με αποφασιστικότητα και να πάψει να κρύβεται πίσω από την ‘’έγκριση ‘’ της Τρόϊκας και τις πιέσεις που υφίσταται από μια ‘’θράκα’’ κοινοτικών υπαλλήλων.
Και βέβαια τα πρώτα μέτρα που θα έπρεπε και μπορούσε να λάβει για την ενίσχυση του Τουρισμού, ώστε να έχει άμεσα έσοδα, θα έχουν πια ελάχιστη σημασία σε λίγες μέρες αν συνεχίσει να κινείται με αυτούς τους βασανιστικά αργούς ρυθμούς.
Στέλιος Φενέκος

ΠΑΡΕΚΛΙΝΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ

Με σκωπτική (και όχι μόνο) διάθεση, θέλοντας να ‘’μας’’ κάνω να προβληματισθούμε για το τι προσφέρουμε όλοι μας (και όταν λέω ‘’όλοι μας’’ εννοώ ‘’όλοι μας’’), στις πολιτικές συσκέψεις που συμμετέχουμε , αλλά και τι είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε σε ένα πολιτικό σχηματισμό. Για το λόγο αυτό παραθέτω μερικούς χαρακτήρες που έχω ήδη αναγνωρίσει μέσα από τις ημέρες και τα ‘’έργα μας’’ στον κοινό και ευγενή αυτό σκοπό στον οποίο έχουμε πολλοί εθελοντικά συνταχθεί.
Εάν έχετε και άλλες κατηγοριοποιήσεις θα σας προέτρεπα να συμπληρώσουμε το κατάλογο για να τον δίνουμε σαν ‘’μπούσουλα’’ σε κάθε παλιό αλλά και νέο μέλος μας:
1. Οι ‘’πολυπρεπείς’’ (δικός μου νεολογισμός) : ότι και να πουν, ότι και να κάνουν έχουν μια άκαμπτη σοβαρότητα και προβάλουν συνήθως πολλά ‘’πρέπει’’.
2. Οι σαρκαστικοί: ο λόγος τους είναι ως επί το πλείστον σαρκαστικός, δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο και καταφεύγουν στο σαρκασμό για να αντέξουν την αναποτελεσματικότητα του συστήματος (και μερικές φορές και των ιδίων).
3. Οι καιροσκόποι: Θα προσπαθήσουν πάντα να αξιοποιήσουν τις καταστάσεις προς όφελός τους λέγοντας πάντα στον άλλο τι θέλει να ακούσει. Δεν προσφέρουν τίποτε στις συλλογικές αποφάσεις.
4. Οι επικριτές: ο λόγος τους πάντα επικριτικός προς κάθε κατεύθυνση, βλέπουν πάντα τι λείπει, κάνουν συνήθως αφελείς γενικεύσεις και βγάζουν συνήθως επαγωγικά συμπεράσματα. Συνήθως δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε οι ίδιοι στα πράγματα που εντοπίζουν ότι λείπουν.
5. Οι υπερφίαλοι ή φαφλατάδες: έχουν άποψη για τα πάντα, μπορούν να κάνουν τα πάντα, αναπαράγουν κάθε τι που έτυχε να ακούσουν πολλαπλασιασμένο με κάποιο συντελεστή που τον αποκαλώ ‘’βαθμό επιδιωκόμενης εντύπωσης’’ και όταν είναι να κάνουν κάτι μπροστά στον όγκο της υπερφίαλης πραγματικότητας που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, καταρρέουν και στη καλύτερη περίπτωση ‘’την κάνουν’’ με ελαφρά πηδηματάκια.
6. Ο ‘’παπαρολόγος’’: μιλάει συνεχώς ανεβάζοντας το τόνο της φωνής του για να υπερκαλύψει τους άλλους για να ακουστεί και δεν λέει ουσιαστικά τίποτε ει μη μόνο στη καλύτερη περίπτωση, κοινοτυπίες και υποσχέσεις προσφοράς.
7. Οι ‘’Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω’’: έχουν άποψη για κάθε πράγμα, άσχετα αν έχουν ασχοληθεί με αυτό επαρκώς ή όχι, έχουν πάντα τις λύσεις στο τσεπάκι τους που μετριούνται συνήθως με την αξιοποίηση των τριών δακτύλων του χεριού (μία- δυο επιλογές είναι λίγες, τέσσερις και πάνω είναι πολύπλοκες)
8. Οι συμπονετικοί: πάντα έχουν ένα καλό λόγο συμπόνιας να πουν σε κάποιον για την άδικη ζωή, για την ατυχία, για το πόσο καλός είναι κάποιος και αδικείται από μεταφυσικούς παράγοντες (δεν θέλουν να κατηγορήσουν κανένα οπότε η μεταφυσική είναι ο εύκολος υπαίτιος)
9. Οι υπερτιμημένοι: θεωρούν ότι τα πράγματα που έχουν κάνει στη ζωή τους είναι πολύ πιο σπουδαία και σοβαρά από αυτά που έχουν κάνει οι άλλοι και απαιτούν να τους αναγνωρισθεί αυτή η αξία με ‘’κανόνα πίστεως’’ (επειδή το πιστεύει αυτός πρέπει να το πιστέψουν κι οι άλλοι), άσχετα αν δεν έχουν προσφέρει τίποτε σημαντικό στο πεδίο στο οποίο εμπλέκονται. Μάλιστα θεωρούν ότι τα περισσότερα έργα είναι ήσσονος σημασίας γι αυτούς και πρέπει να τα κάνουν κάποιοι άλλοι που τους ‘’αξίζει’’. Αυτοί είναι για τα μεγάλα σπουδαιότερα και για να κατεβάζουν ‘’ιδέες’’ που θα τις κάνει το ‘’πόπολο’’.
10. Οι υποτιμημένοι: άνθρωποι πολύ εργατικοί συνήθως, αυτοδημιούργητοι, που έχουν μάθει με οδυνηρό τρόπο τις δυσκολίες της ζωής και της επιτυχίας, οι οποίοι έχουν τη τάση να θεωρούν ότι αυτά που κάνουν είναι λίγα και πάντα αμφιβάλουν για την ευρεία αποδοχή των έργων τους από τους άλλους.
11. Οι εαυτούληδες : έχουν την ικανότητα να προσμετρούν πάντα τις έννοιες κόστος – όφελος (γι αυτούς) με απόλυτα μηχανιστικό τρόπο. Δεν κάνουν τίποτε για την ‘’ψυχή της μάνας τους’’ και η έννοια της προσφοράς στο κοινό καλό ‘’δεν υπάρχει’’ αν είναι να χάσουν κάτι αυτοί.
12. Οι σχολαστικοί: Βλέπουν το ‘’δένδρο’’ και αναλώνονται σ΄ αυτό με εμμονή και χάνουν το ‘’δάσος’’.
Ελπίζω να συνδράμετε ευγενικά στη συμπλήρωση του εύπεπτου αυτού καταλόγου των ‘’ιδιομορφιών μας’’ μήπως και βοηθηθούμε όλοι μας στο επίπεδο της αυτογνωσίας!!!!!!!
Στέλιος φενέκος

Οικονομία και κοινή λογική στην Ελλάδα

 

1. 
   Η ιστορία ενός διαζυγίου που κρατά πολλές δεκαετίες τώρα αλλά δεν το αντέχει πλέον ούτε η Ελληνική οικονομία ούτε η τσέπη του Ελληνα.
   
   Οταν θέλεις να εξηγήσεις μια περίπλοκη και οδυνηρή κατάσταση, όπως αυτή της Ελληνικής οικονομίας σήμερα, πρέπει να ξεκινήσεις πρώτα ψάχνοντας απλές αλήθειες. Αν αυτές δεν σε καλύπτουν, τότε μόνον ανατρέχεις σε περίπλοκα σενάρια, θεωρίες συνομωσίας και άλλα ευφάνταστα. Στη χώρα μας δυστυχώς οι απλές αλήθειες δεν αρέσουν και ξεκινάμε πάντα, ανάποδα, από τα περίπλοκα. Αυτά μας οδηγούν τελικά στην απόλυτη σύγχυση για το τι συμβαίνει. Μας εγκλωβίζουν σε αδιέξοδα, μας δυσκολεύουν να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και, το κυριότερο, μας δυσχεραίνουν να επιλέξουμε ρεαλιστικές και αποτελεσματικές λύσεις εξόδου από την κρίση.
   
   Ο συνεχής και καταιγιστικός βομβαρδισμός μας με πανσπερμία από συνήθως κατακερματισμένες, ελλειπείς και χαμηλής διανοητικής επεξεργασίας πληροφορίες και γνώμες από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο, που αποτελούν για πολλούς από εμάς και τις μόνες πηγές πληροφόρησης, όχι μόνο δεν φωτίζουν τα πράγματα αντίθετα, εντείνουν τη σύγχυση. Ισοπεδώνουν τον διαχωρισμό μεταξύ γνώσης και άγνοιας, ποιοτικής πληροφορίας και σκουπιδιών, έντιμης σκέψης και προπαγάνδας, αλήθειας και απόλυτου παραλογισμού, οδηγώντας μας έτσι στην απόλυτη σχιζοφρένεια. Κατά συνέπεια, είναι απόλυτα φυσικό να αντιδρούμε παράλογα, μηχανιστικά, φανατικά, και πάντως καθόλου αποτελεσματικά για την υπέρβαση της δύσκολης κρίσης που αντιμετωπίζουμε.
   
   Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να βάλει στη θέση τους κάποια πράγματα με βάση τις όποιες οικονομικές γνώσεις του γράφοντος και την κοινή λογική, ευελπιστώντας έτσι ότι θα συμβάλλει στην μείωση της σύγχυσης πάνω σε ένα θέμα που αφορά όλους μας τόσο καίρια. Απευθύνεται σε καλόπιστους ανθρώπους που ψάχνουν να προσεγγίσουν την αλήθεια, τουλάχιστον με ψυχική και πνευματική εντιμότητα, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και προκαταλήψεις. Δεν απευθύνεται σε αυτούς που πρώτα αποφασίζουν ποιά αλήθεια θέλουν να υπηρετήσουν και κατόπιν μελετούν ή ακούν μόνο τις γνώμες που την ενισχύουν και συμφωνούν μαζί της.
   
   Η οικονομία δεν είναι, όπως απλοϊκά την βλέπουν πολλοί, σαν κάτι στατικό. Δηλαδή μία σταθερή πίτα που μπορεί να μοιρασθεί κατά βούληση σύμφωνα με τις ανάγκες ή τις επιθυμίες των πολλών. Η οικονομία και η οικονομική ευμάρεια, είναι κάτι απόλυτα δυναμικό και εύθραυστο που μοιάζει με κινούμενο στόχο. Βασίζεται σε πολλές και λεπτές ισορροπίες μέσα και έξω από μία χώρα. Δεν είναι δεδομένη ούτε μπορεί να καθοριστεί από συμβάσεις και νομοθετικές ρυθμίσεις. Συνήθως μια οικονομία ή αναπτύσσεται ή συρικνώνεται. Δεν μένει για πολύ σταθερή.
   
   Στο 99% του πλανήτη σήμερα λειτουργεί ένα βασικό οικονομικό σύστημα: το καπιταλιστικό ή της ελεύθερης οικονομίας. Αυτό επιτρέπει σε ιδιώτες που είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν ρίσκο, με αντάλλαγμα το κέρδος, να επενδύουν και να λειτουργούν επιχειρήσεις που παράγουν πλούτο και έτσι προσφέρουν θέσεις εργασίας.
   
   Το σύστημα αυτό δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό. Είναι απλά ένα εργαλείο παραγωγής οικονομικής ανάπτυξης. Η ποιότητα του εξαρτάται από το πλαίσιο και τους κανόνες που τίθενται για την λειτουργία του από την εκάστοτε κοινωνία (νομοθετικό και φορολογικό πλαίσιο). Γενικά, η προσπάθεια ρύθμισης της ελεύθερης οικονομίας με κρατικές παρεμβάσεις είναι λεπτό ζήτημα, καθώς η υπερπαρέμβαση μπορεί να σταματήσει ή να επιβραδύνει επικίνδυνα την μηχανή παραγωγής πλούτου με ανεπιθύμητα αποτελέσματα στο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού, ενώ η υποπαρέμβαση μπορεί να οδηγήσει σε οικονομικές, κοινωνικές και οικολογικές κρίσεις.
   
   Το σύστημα λοιπόν έχει πολλές ατέλειες. Παράγει όμως πολύ πλούτο, έστω και με πολύ άνιση κατανομή. Είναι επιρρεπές σε υπερβολές και κατά συνέπεια σε κρίσεις και βασίζεται σε λιγώτερο ευγενή ενστικτα του ανθρώπου, όπως η επιδίωξη του κέρδους και ο πλουτισμός. Εχει κάνει όμως, σε συνδυασμό και με το ελεύθερο εμπόριο, δραστικά καλύτερη από υλικής πλευράς, τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικό στην πάροδο του χρόνου διότι είναι ευέλικτο και πολύ επιδεκτικό σε βελτιώσεις. Γι αυτό και έχει επικρατήσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παντού.
   
   Σε αντίθεση με το ισχύον παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα, η Ελλάδα, μόνο καπιταλιστικό κράτος με σύστημα ελεύθερης οικονομίας δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί.
   
   Ο Δημόσιος τομέας συνδυάζει μεγάλο μέγεθος και ακόμα μεγαλύτερη έλλειψη οργάνωσης και παραγωγικότητας στη λειτουργία του.
   
   Δημόσιος και ευρύτερος Δημόσιος τομέας μαζί με τις εταιρείες που έχουν το Δημόσιο σαν κύριο πελάτη τους αντιπροσωπεύουν δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού και του ΑΕΠ.
   
   Στον αντίποδα ο μη κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας λειτουργεί μέσα στο εξής ευρύτερο πλαίσιο: Νόμοι δαιδαλώδεις που δεν τηρούνται. Δικαστικό σύστημα λαβυρινθώδες, αργό και αναποτελεσματικό. Φορολογικό σύστημα απρόβλεπτο, που αλλάζει συχνά ακόμα και με την εναλλαγή υπουργών του ιδίου κόμματος. Προστατευμένα επαγγέλματα που εισπράττουν μονοπωλιακές υπεραξίες. Οργανωμένες ομάδες κάθε είδους που αποσκοπούν στην προώθηση των συμφερόντων τους πολλές φορές σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ομαλής οικονομικής δραστηριότητας. Εκπαιδευτικό σύστημα από τα πλέον αναποτελεσματικά στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και πανάκριβο όταν υπολογίσει κανείς την παραπαιδεία.
   
   Η διαδικασία και ο παραλογισμός των πανελληνίων εξετάσεων κάθε χρόνο δυστυχώς θα μπορούσε να συνοψισθεί στην εξής φράση: «ουδέποτε τόσοι πολλοί ταλαιπωρήθηκαν τόσο πολύ για να πετύχουν τόσο λίγα».
   
   Για την κατάσταση του Δημοσίου δεν φταίνε βέβαια οι δημόσιοι υπάλληλοι. Φταίει ο άναρχος και αναποτελεσματικός τρόπος με τον οποίο όλες αυτές οι υπηρεσίες και οργανισμοί σχεδιάστηκαν. Και για να ακριβολογούμε η παντελής έλλειψη σχεδιασμού. Οι δημόσιες υπηρεσίες απλά «προέκυψαν» σαν αποτέλεσμα κάποιων κοινωνικών αναγκών και στελεχώθηκαν κυρίως στο πλαίσιο του ισχύοντος πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης με βάση κομματικές εξαρτήσεις. Σαν αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης σχεδιασμού η τελευταία 30ετία παρήγαγε ένα μεγάλο, δύσκαμπτο πολύπλοκο, αναχρονιστικό, αναξιοκρατικό και εντέλει παντελώς αναποτελεσματικό σύστημα δημόσιας διοίκησης, ανίκανο να παράσχει ποιοτικές υπηρεσίες στους πολίτες.
   
   Η δυσκαμψία, πολυπλοκότητα και αναποτελεσματικότητα με τη σειρά της παρείχε την κατάλληλη υποδομή για την ανάπτυξη γενικευμένης διαφθοράς για λόγους κατ’ αρχήν «διευκολυντικούς».
   
   Εν συνεχεία έγινε αυτοσκοπός γενικεύθηκε και μετέτρεψε μεγάλο μέρος του Δημοσίου σε εστία λυσσαλέων αντιστάσεων ενάντια σε κάθε είδους εξορθολογισμό ή εκσυγχρονισμό. Η κύρια προσοχή του δημοσίου υπαλλήλου ήταν φυσικό μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον που προσέφερε ανύπαρκτη επαγγελματική ικανοποίηση να στραφεί τελικά αποκλειστικά στη μεγιστοποίηση των αποδοχών του με κάθε τρόπο, νόμιμο ή παράνομο.
   
   Συμπερασματικά, η Ελλάδα όντως αποτελεί ειδική περίπτωση στο διεθνές οικονομικό σκηνικό. Και διαφέρει ως προς το εξής. Τα προβλήματά της δεν είναι κυρίως οικονομικά. Τα σοβαρά οικονομικά της προβλήματα είναι απόρροια των δομικών και οργανωτικών προβλημάτων που έχει σαν κράτος και σαν κοινωνία, με την ανοχή δυστυχώς των πολιτών, οι οποίοι και αυτοί εθίστηκαν στο στρεβλό και άναρχο αυτό σύστημα και δεν επιζήτησαν ποτέ την πραγματική «αλλαγή» με την έννοια της εξυγίανσης. Αντ’ αυτής επέλεγαν συστηματικά λαϊκίστικες, μαξιμαλιστικές και τελικά βραχυπρόθεσμες λύσεις. Επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο και αντιδρώντας ακόμα και στις λιγότερο επώδυνες προσαρμογές στο παραπέντε, βίωναν κατόπιν τα πολύ πιο επώδυνα αλλά αναγκαία μέτρα στο και πέντε.
   
   Έτσι πλέχτηκε και ο φαύλος κύκλος αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Έτσι μετατράπηκαν και οι πολίτες άθελά τους στην πιο σοβαρή τροχοπέδη εξυγίανσης που μπορεί να υπάρξει σε μια δημοκρατική κοινωνία, τους ίδιους τους πολίτες.
   
   Ο πακτωλός χρημάτων που έρεε αφειδώς επί πολλές δεκαετίες από την ΕΕ, συνεπικουρούμενος και από αθρόο εξωτερικό δανεισμό, δυστυχώς χρηματοδότησε και βοήθησε να παγιωθεί και να μεγαλώσει αυτό το στρεβλό, αντιπαραγωγικό και ανέφικτο όπως αποδείχτηκε τελικά μοντέλο της Ελληνικής οικονομίας.
   
   Ο εξωτερικός δανεισμός παρέτεινε την ζωή ενός από την πρώτη στιγμή θνησιγενούς οικονομικού μοντέλου που όσο φυσικά εξακολουθούσε και ανέπνεε χάρις στα δανεικά τόσο ενισχυόταν η πίστη του ότι μπορεί να διαιωνίζεται. Ωσπου επήλθε το μοιραίο, η χρεοκοπία, δηλαδή ο οικονομικός θάνατος.
   
   Για να ακριβολογούμε, την τελευταία στιγμή πριν επέλθει το μοιραίο βρέθηκε μια μεγάλη δανειακή ενίσχυση υπό μορφή εντατικής, δηλαδή το μνημόνιο. Αυτή απέτρεψε τον θάνατο, αλλά δεν εξασφάλισε ακριβώς και τη ζωή. Μας άφησε απλά να υπάρχουμε κάπου ενδιάμεσα. Τα φάρμακα, αυτά που δεχθήκαμε να δοκιμάσουμε μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν αποδίδουν. Περικοπές μισθών, συντάξεων, αυξήσεις ΦΠΑ και άλλα αποτελούν θανατηφόρα μέτρα για μια ετοιμοθάνατη οικονομία. Η συνταγή (το μνημόνιο) όμως περιείχε και πολλά άλλα φάρμακα πολύ πιο χρήσιμα με τη μορφή διαρθρωτικών αλλαγών απαραίτητα για την οικονομία τα οποία όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου. Εξακολουθούμε έτσι να χαροπαλεύουμε στην εντατική.
   
   Το παλαιό κρατικοδίαιτο σύστημα θέλει να τραβήξουμε εδώ και τώρα τα σωληνάκια με το σκεπτικό ότι φταίει το γιατρικό και όχι η χρόνια και βαριά αρρώστια μας. Ίσως και με το απώτερο αλλά και τελείως ουτοπικό σκεπτικό ότι, έστω και ετοιμοθάνατοι, αν δραπετεύσουμε από το νοσοκομείο μπορεί ως εκ θαύματος να επιστρέψουμε στην προτεραία κατάσταση.
   
   Η μόνη προφανής και λογική λύση στο πρόβλημά μας φαίνεται να είναι η βελτίωση της αγωγής. Εκεί πρέπει να συγκεντρωθούμε και να συμφωνήσουμε σαν κοινωνία.
   Είναι δύσκολο. Αλλά πρέπει να γίνει. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τον άμεσα επικείμενο θάνατο. Μόνο έτσι θα έχουμε κάποιες ελπίδες ανάρρωσης και ευημερίας στο απώτερο μέλλον.
   
   Για να γίνει αυτό όμως πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε δύσκολες αλήθειες και να τροποποιήσουμε νοοτροπίες και συμπεριφορές.
   
   Όταν βρίσκεσαι κοντά στο θάνατο δεν υπάρχουν ούτε μαγικές ούτε ανώδυνες λύσεις για να τον αποφύγεις. Το ίδιο ισχύει και για τον οικονομικό θάνατο (χρεοκοπία).
   
   Η χρεοκοπία αλλά και τα επώδυνα οικονομικά μέτρα για να την αποφύγεις, πλήττουν μεν όλους αλλά βλάπτουν κυρίως τους οικονομικά αδυνάτους. Δυστυχώς αυτή είναι μια μεγάλη αδικία αλλά και μια μεγάλη αλήθεια . Γι’ αυτό είναι και ηθικά επιτακτική η ανάγκη σωστής διαχείρισης των Δημόσιων Οικονομικών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, πολύ πριν φτάσει η οικονομία σε αυτό το σημείο.
   
   Οι λύσεις για να βγούμε από την κρίση πρέπει να επιλεγούν με βάση την αποτελεσματικότητά τους πέρα και πάνω από κάθε άλλο κριτήριο. Διότι λάθος στην εκτίμηση αυτή θα οδηγήσει αυτόματα στο μοιραίο.
   
   Ας σκεφθούμε καλά και σε βάθος τα αίτια που μας οδήγησαν εδώ. Χωρίς υπεραπλουστεύσεις και εξαγωγές επιπόλαιων συμπερασμάτων. Η σωστή διάγνωση οδηγεί και στη σωστή θεραπεία.
   
   Ας είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε αλλαγές συμπεριφορών σε ατομικό επίπεδο και αλλαγές δομών σε κοινωνικό επίπεδο.
   
   Ας αποδεχθούμε επί τέλους ότι όλοι (σε διαφορετικό ίσως βαθμό) ευθυνόμαστε για το ότι φθάσαμε εδώ. Καθρέπτης της κοινωνίας είναι το άτομο και αντίστροφα. Ας μην ψάχνουμε συνέχεια για αποδιοπομπαίους τράγους και φταίχτες έξω από μας. Όπως όλοι μοιραζόμαστε τις κοινωνικές επιτυχίες έτσι πρέπει να μοιραζόμαστε και τις αποτυχίες. Ας τις χρησιμοποιούμε για να γινόμαστε καλύτεροι αντί να εφευρίσκουμε νέους διχασμούς που οδηγούν στην αλληλοεξόντωση.
   
   Η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα λανθασμένων επιλογών και των δεινών που επακολούθησαν. Ας τη μελετήσουμε για να μην χρειαστεί τα την ξαναζήσουμε.
   
   Συμπερασματικά ένα κράτος, μία χώρα, ένας λαός που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (οικονομικού θανάτου δηλαδή) θα πρέπει τουλάχιστον να ξέρει (και το κυριότερο να επιζητά να μάθει) σε ποιο σημείο ακριβώς βρίσκεται, πώς έφθασε εδώ και πού θέλει να πάει από εδώ και πέρα.
   
   Ως προς το πρώτο, θα πρέπει να ξέρει ότι ο μόνος λόγος που δεν έχουμε ακόμα χρεοκοπήσει είναι η λήψη έκτακτων δανειακών διευκολύνσεων που λαμβάνουμε από άλλες χώρες, μερικές από τις οποίες έχουν και χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από μας και πληρώνουν πολύ μεγαλύτερα επιτόκια (από το 2% που πληρώνουμε τώρα) για τον δανεισμό τους. Επίσης πρέπει να ξέρει ότι εναλλακτικές πηγές δανεισμού από τις αγορές δεν υπάρχουν. Δυστυχώς μόνο «ειδικά» προγράμματα υπάρχουν για χρεοκοπημένους, με περιοριστικούς φυσικά όρους ώστε να εξασφαλίζονται οι «παράτολμοι» υπό αυτές τις συνθήκες δανειστές.
   
   Για το πώς φθάσαμε ως εδώ. Απλά το κράτος ξόδευε πολύ περισσότερα (αλόγιστα θα έλεγε κάποιος που γνωρίζει) από αυτά που εισέπραττε, κατά συνέπεια έπρεπε να αυξάνει συνέχεια τον δανεισμό για να καλύψει τη διαφορά. Όταν αυτό το κάνεις 30 χρόνια συνέχεια η κατάληξη δεν είναι καθόλου παράξενη. Αν συνεχίζαμε έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που βρισκόταν ένας από μηχανής θεός που ως δια μαγείας θα διέγραφε όλο το χρέος μας θα ήταν πάλι θέμα μερικών ετών να παρουσιάσουμε το ίδιο πρόβλημα.
   
   Σε αυτό ακριβώς το πρόβλημα απευθύνεται το μνημόνιο και κάθε μνημόνιο. Τι ακριβώς είναι το μνημόνιο? Ένα σχέδιο δράσης είναι ώστε κάποιος που έχει ήδη χρεοκοπήσει και έχει πάρει δανεικά για να μείνει ζωντανός, να μην το επαναλάβει.
   
   Αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει με πρωτοβουλία των δανειστών αλλά αποκλειστικά με δική μας πρωτοβουλία.
   
   Σε μια υγιώς σκεπτόμενη χώρα που σχεδόν χρεοκόπησε αυτό το «σχέδιο δράσης» θα έπρεπε να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής της πολιτικής και όχι να παρουσιάζεται σαν το παράρτημα μιας δανειακής σύμβασης που απλά επιβλήθηκε και αποσκοπεί αποκλειστικά στην ικανοποίηση των ξένων δανειστών.
   
   Εάν είχαμε να παρουσιάσουμε ένα τέτοιο σχέδιο για το μέλλον της χώρας μας αυτό θα γινόταν αποδεκτό από οιονδήποτε καλόπιστο δανειστή.
   
   Όταν εμφανιζόμαστε ανίκανοι να παρουσιάσουμε κάτι τέτοιο που αφορά το ίδιο μας το μέλλον και την οικονομική μας εξυγίανση είναι φυσικό να γινόμαστε αναξιόπιστοι σε παγκόσμιο επίπεδο.
   
   Όταν αντί να εκπονήσουμε και να παρουσιάσουμε το απαραίτητο αυτό «εθνικό σχέδιο οικονομικής εξυγίανσης και ανάπτυξης» και να θέσουμε αυτό σαν παράρτημα της δανειακής σύμβασης που μας κρατάει εκτός χρεοκοπίας δεχόμαστε ένα «μνημόνιο» τυποποιημένο με πολλά καλά στοιχεία μεν, από τα οποία όμως δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε παρά μόνο τα πιο γρήγορα, εύκολα και επώδυνα και το εμφανίζουμε ως το κακό κείμενο που μας επέβαλαν οι ξένοι τοκογλύφοι (και αυτό παρότι πληρώνουμε αρκετά χαμηλότερο επιτόκιο για τον δανεισμό μας από πολλούς από αυτούς), τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το μόνο που κατορθώσαμε τελικά είναι εκτός από την αξιοπιστία των ξένων να χάσουμε και την όποια αξιοπιστία των δοκιμαζόμενων πολιτών απέναντι στο κράτος που φάνηκαν να έδειχναν μέχρι κάποια στιγμή αξιοθαύμαστη στωικότητα και υπομονή. Με την τακτική αυτή κατορθώσαμε να μπερδέψουμε, να αποπροσανατολίσουμε, να διχάσουμε, και να εξοργίσουμε τον κόσμο και να του δημιουργήσουμε το αίσθημα της απόλυτης απελπισίας για το μέλλον.
   
   Και κάτι για το τι σημαίνει χρεοκοπία. Διότι μερικοί εσφαλμένα πιστεύουν ότι είναι αυτό που βιώνουμε τώρα μη λαμβάνοντας υπόψη τα δις που έρχονται κάθε τόσο από την δανειακή σύμβαση. Άλλοι πάλι προτείνουν τη λύση της αθέτησης των δανειακών μας συμφωνιών, κάτι που θα σημάνει την απόλυτη απομόνωση της χώρας για πολλά χρόνια και την αναγκαστική επιστροφή σε τοπικό νόμισμα, δηλαδή την άτακτη χρεοκοπία.
   
   Αυτή είναι μακράν και η χειρότερη λύση. Με μείωση του βιοτικού επιπέδου μεταξύ 50-80%, πέραν των άλλων εθνικών και κοινωνικών καταστροφών που θα φέρει η απόλυτη φτώχεια που θα προκύψει. Καθώς και με την υιοθέτηση ενός πολύ αδύναμου και διαρκώς υποτιμούμενου νομίσματος, διότι θα αντιπροσωπεύει μια ελάχιστα παραγωγική οικονομία, όπως είναι δυστυχώς η δική μας.
   
   Η αξία κάθε νομίσματος είναι απλά ένας καθρέφτης της παραγωγικότητας μιας χώρας. Αυτή τη στιγμή σαν καταναλωτές είμαστε τυχεροί που έχουμε στις τσέπες μας ένα νόμισμα, το ΕΥΡΩ, που έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την παραγωγικότητα της χώρας μας. Είμαστε μεν χρεοκοπημένοι, αλλά έχουμε στην τσέπη μας ένα από τα δύο πιο δυνατά νομίσματα στον κόσμο. Αυτό είναι πλεονέκτημα στην περίπτωσή μας. Το αναγνωρίζει άλλωστε, έστω και διαισθητικά, πάνω από το 80% του Ελληνικού λαού.
   
   Μερικοί ισχυρίζονται ότι το τοπικό νόμισμα σε κάνει πιο ανταγωνιστικό με το σκεπτικό (και την επίγνωση φυσικά) ότι θα είναι πολύ αδύναμο.
   
   Αυτό, πέρα από το ότι δεν μας ευνοεί σαν καταναλωτές, δεν στέκει κιόλας για ανεπτυγμένες οικονομίες. Η φθήνια δεν είναι χαρακτηριστικό ανταγωνιστικότητας παρά μόνο για πολύ υποβαθμισμένες οικονομίες. Η Γερμανία για παράδειγμα είναι μια πολύ δυνατή εξαγωγική χώρα με πολύ ισχυρό νόμισμα. Δεν έχετε παρά να δείτε τις χώρες με δικά τους νομίσματα. Η μεγάλη πλειοψηφία ή είναι πολύ δυνατές οικονομίες σαν τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ή πολύ αδύναμες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Νοτίου Αμερικής που χαρακτηρίζονται κυρίως από φθηνά εργατικά και χαμηλό βιοτικό επίπεδο.
   
   Στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο όταν διαθέτεις ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες πάντα θα βρίσκεις αγοραστές ακόμα και με δυνατό νόμισμα.
   
   Με τυχόν επιστροφή στη δραχμή «η γενιά των 700 Ευρώ» θα φαντάζει πολύ πλούσια. Αυτός ή αυτή που σήμερα παραπονιέται για τα 300 Ευρώ που παίρνει θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με το ισοδύναμο των 100 ή και των 50 αλλά σε δραχμές. Και όλα αυτά με καλπάζοντα πληθωρισμό λόγω της έλλειψης εισαγόμενων που θα προκύψει.
   
   Πέρα από τις εμπειρίες χωρών που χρεοκόπησαν και αξίζει να μελετήσουμε δεν έχουμε παρά να σκεφθούμε πώς θα ζούσαμε με 90% λιγότερα εισαγόμενα ο καθένας. Αυτό και μόνο θα μας δώσει μια αίσθηση για την πτώση του βιοτικού επιπέδου που θα επέλθει.
   
   Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και έτσι όπως είμαστε τώρα ανήκουμε στις πρώτες 30 πλουσιότερες χώρες του ΟΟΣΑ. Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες θέσεις να πέσουμε πιο κάτω.
   
   Για όσους νομίζουνε ότι πιάσαμε πάτο: Μη ξεγελιέστε, η διαδρομή για πιο κάτω είναι τεράστια. Έρχεται επίσης εύκολα και άκοπα μετά από μία και μόνο άστοχη απόφαση.
   
   Αντίθετα ο δρόμος προς τα πάνω θέλει κόπο. Αλλά με προαπαιτούμενα τον σχεδιασμό, τη σοβαρότητα και το μυαλό αξίζει να το προσπαθήσουμε.
   
   Έχουμε πολλά φόντα σαν χώρα, όχι μόνο να βγούμε από την κρίση, αλλά και να γίνουμε μία από τις πλουσιότερες της Ευρώπης. Αρκεί να νοικοκυρέψουμε το κράτος και να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Αυτά δηλαδή που μπορούν να μας κάνουν ανταγωνιστικούς σε παγκόσμιο επίπεδο.
   
   Οι τομείς είναι λίγοι αλλά πολύ καλοί: τουρισμός, πολιτισμός, ναυτιλία, γεωργία. Φτάνουν και περισσεύουν, αν γίνει σωστή δουλειά.
   
   Αφήστε τη βαριά βιομηχανία για λαούς που έχουν πολύ και φθηνό εργατικό δυναμικό ή σε χώρες που δεν φοβούνται να χαλάσουν την φυσική τους ομορφιά.
   
   Ακούγονται και κάτι για πετρέλαια και πρώτες ύλες που θα σώσουν την παρτίδα. Για δέστε τέτοιες χώρες, δέστε το βιοτικό τους επίπεδο: αφρικανικές, αραβικές, Νιγηρία, Βενεζουέλα κλπ. Για κάποιον που ζει στην Ελλάδα, αν το καλοσκεφτεί, δε νομίζω ότι θα τις ζήλευε και ιδιαίτερα.
   
   Και μια τελευταία αλλά απαραίτητη διευκρίνηση για την κρίση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην υπόλοιπη Ευρώπη το πρόβλημα το δημιούργησαν οι τράπεζες και όχι το κράτος. Οι τράπεζες μεγάλωσαν, γιγαντώθηκαν και λόγω ανεπαρκών ελεγκτικών μηχανισμών πήραν υπερβολικά ρίσκα και κατέρρευσαν παρασύροντας έτσι την υπόλοιπη οικονομία και το κράτος.
   Στην Ελλάδα συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το κράτος κατέρρευσε και παρέσυρε το τραπεζικό σύστημα, αφού το υποχρέωνε να χρηματοδοτεί τον ατελείωτο δανεισμό του φορτώνοντας το με Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου. Το Ελληνικό πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό μας και πηγάζει αποκλειστικά από τις υπερβολικές ανάγκες δανεισμού του Ελληνικού κράτους και τις παθογένειές του. Δεν είναι συστημικό, δεν είναι συγκρίσιμο και αφορά μόνο έμμεσα τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε εμείς οι ίδιοι, άσχετα με το τι κάνουν ή τι θα κάνουν για τα δικά τους προβλήματα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
   
   Ας βάλουμε λοιπόν στην άκρη ψευδαισθήσεις και ευχολόγια και ας αποτελέσει τουλάχιστον αυτή η πολύ δυσάρεστη οικονομική περιπέτεια που βιώνουμε εφαλτήριο ώστε με δουλειά, μυαλό και προ πάντων οργάνωση να καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες.
   
   Έτσι θα κερδίσουμε όχι μόνο τον σεβασμό των άλλων αλλά κυρίως τον αυτοσεβασμό μας και θα αποκτήσουμε πραγματική ανεξαρτησία, αφού η ανάπτυξη που θα πετύχουμε θα βασίζεται στην ποιότητα των υπηρεσιών και των προϊόντων μας και όχι όπως μέχρι τώρα στα δώρα και τα δανεικά.

    Γιώργος Μαντζαβίνος, Οικονομολόγος
   '' Αναδημοσίευση αρθρου από tvxs''

Ο ''ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ'' ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΙΣ Ε.Δ.

  Αρκετοί από τους λόγους υπερβολικών εξόδων στις Ε.Δ. είναι  και οι εξής:
(1). Αυξημένα λειτουργικά έξοδα λόγω κακής οργάνωσης στα επιτελεία κυρίως και σε πολλές μονάδες που συντηρούνται για μη επιχιερησιακούς λόγους.
(2). Αυξημένα έξοδα που δεν αναφέρονται και δεν τα ξέρει ο κόσμος στα πλαίσια των κοινωνικών παροχών των Ενόπλων Δυνάμεων (κυρίως το ναυτικό και η Αεροπορία).
(3). Αυξημένα έξοδα λόγω κακού συστήματος προμηθειών (τρομερές καθυστερήσεις, αδυναμία πληρωμών άμεσα ώστε να επιτυγχάνονται οικονομίες κλίμακος, υπερτιμολογήσεις και γενικά μη εφαρμογή κριτηρίων ιδιωτικού τομέα στις προμήθειες)
(4) Έλειψη αξιοκρατίας σε κρίσιμες θέσεις για τις δαπάνες και απλά βόλεμα κάποιων οι οποίοι ούτε ικανότητες έχουν ούτε ενδιαφέρονται αντίθετα εξυπηρετούν μόνο τις πολιτικές σκοπιμότητες. (μπορώ να αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα σε άλλο ευρύτερο κείμενο)
(5). Υπερβολική στελέχωση του επιτελείου του Υπουργού και των υφυπουργών (εκατοντάδες άτομα), ενώ τα καθηκοντα αυτά θα μπορούσαν να τα καλύψουν οι κλάδοι του ΓΕΕΘΑ. Έχουν και τη δυνατότητα και τα στελέχη γι αυτό.
(6). Προβληματικό σύστημα εξοπλισμών αφού δεν γίνονται διεθνείς διαγνωνισμοί όπως πρέπει, αλλά οι εξοπλισμοί λαμβάνουν το χαρακτήρα απορρήτου (σιγά τα απόρρητα στην εποχή μας) και ακόμα χειρότερα αξιοποιείται στρεβλά το πρόσχημα του πολιτικού ανταλλάγματος για τους εξοπλισμούς (π.χ πάρτε Υ/Β απο τη Γερμανία, έστω κι αν τα παρουμε σε διπλάσια σχεδόν τιμή από τους Τούρκους και με το 80% των χρημάτων μπροστά και η Γερμανία θα μας στηρίξει !!!που??? με τι μετρήσιμα μεγέθη???πως??? με τι εχέγγυα??? άγνωστο...κλπ)
(7). Βλακώδεις επικοινωνιακές καμπάνιες Υπουργών και παρατρεχάμενων άσκοπων και κακά σχεδιασμένων (π.χ. το πράσινο στρατόπεδο επί Βενιζέλου κόστισε περίπου 6 εκατ. για μερικά φωτοβολταϊκά σε μερικές σκεπές σε ένα στρατόπεδο χωρίς σχεδιασμό, διατηρησιμότητα, οικονομίες κλίμακας, μακροπρόθεσμο ορίζοντα κλπ κλπ μόνο και μόνο για να διαφημιστεί και να βγουν φωτογραφίες).
(8). Καθυστερήσεις σημαντικές στην εφαρμογή νεων τεχνολογιών στην εκπαίδευση που να επιτυγχάνουν πραγματικά οικονομίες κλίμακος αλλά και καλύτερα πιο συνεκτικά αποτελέσματα στην επιχειρησιακή εκπαίδευση (π.χ. simulators, εξελιγμένα πολεμικά παίγνια σωστα σχεδιασμένα και υλοποιημένα, επιχειρησιακές σχολές εκπαίδευσης και πιστοποίησης. κλπ. Π.χ. το ναυτικό πληρώνει στα FOST 800.000 ευρώ όταν στέλνει καράβια για εκπαίδευση εκεί. Θα πει κάποιος είναι η καλύτερη και πιο σκληρή εκπαίδευση στο κόσμο αλλά επειδή τη πέρασα, με 800.000 το χρόνο, αξιους αξιωματικούς και βούληση θα μπορούσαμε να την έχουμε φτιάξει και μεις, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και με έσοδα από άλλες χώρες). Το ίδιο συμβαίνει και με τους άλλους κλάδους.
(9). Τυποποίηση υλικών και προμηθειών και για τους τρεις κλάδους (πάντα το εξάγγειλαν ελάχιστα όμως έχουν γίνει) για πραγματική οικονομία κλίμακος
(10). Συμμετοχή σε κοινά ευρωπαϊκά προγράμματα κατασκευών. π.χ. εαν μετείχαμε σε αυτα το κάθε πλοίο ή αεροσκάφος θα κόστιζε πολύ λιγότερο (σχεδόν τα μισα) στο βάθος χρόνου, πέραν της τεχνογνωσίας, της συνεχούς ανανέωσης με χαμηλό κόστος, της προστιθέμενης αξίας και των δυνατοτήτων διεκδίκησης κατασκευής τμημάτων στην Ελλάδα. Αυτό όμως ακυρώνει τις δυνατότητες συνεχών εξοπλισμών από διαφορετικούς προμηθευτές και άρα μίζας, προσωπικού οφέλους ή ακόμα ακόμα και ..κομματικού οφέλους...)
(11). Συμμετοχή σε κοινά προγράμματα συντηρήσεως και επισκευων μηχανημάτων πχ. οι μηχανές των φρεγατών του Π.Ν συντηρούνται από την εταιρεία σε κοινά προγράμματα με κοινό pool για όλες τις χώρες που έχουν τις ίδιες μηχανές στα πολοία τους, στο οποίο φυσικά δεν μετέχει η Ελλάδα και τα κόστη της εκτοξεύονται πολύ περισσότερο κάθε φορά που θέλει να συντηρήσει ή να επισκευάσει μία μηχανή από το να συμμετείχε.
(12) Μη κάλυψη των εξόδων χρησιμοποίησης των μονάδων των Ε.Δ. σε αποστολές στην Ελλάδα αλλά και σε διεθνείς αποστολές στο βαθμό που τους αναλογεί από κονδύλια άλλων Υπουργείων αλλά και του κράτους (πχ. η μετακίνηση ενός πλοίου για εθιμοτυπικούς λόγους της Κυβέρνησης (π.χ σε μέρος καταγωγής υπουργού ) γιατί θα πρέπει να βαρύνει τις Ε.Δ.??)
Στέλιος Φενέκος

Δυνατότητες Χρηματοδότησης για την Ανάπτυξη

Όλα τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα σήμερα μιλάνε για ανάπτυξη, αλλά δεν καταφέρνουν να μας πουν από που θα βρεθούν οι πόροι χρηματοδότησης της ανάπτυξης. Η ρητορική τους εξαντλέιται στο ''κολημμένο'' για διαφορους λόγους ΕΣΠΑ.
Η μείωση των δαπανών και η βελτίωση του υφιστάμενου φορολογικού συστήματος δεν φθάνουν για να εξοικονομηθούν πο κατάλληλοι πόροι για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης. Θα πρέπει να συμβάλουν ουσιαστικά και συνεργατικά και άλλοι μη παραδοσιακοί τρόποι άντλησης δημόσιων πόρων, όπως τα λεγόμενα "καινοτόμα μέσα χρηματοδότησης" και οι δυνατότητες μη παραδοσιακών πηγών χρηματοδότησης.

Παρακάτω παρατίθενται ορισμένες από τις δυνατότητες που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σήμερα από την Ελληνική οικονομία, για την εξεύρεση των πόρων που είναι αναγκαίοι για να εκκινήσει μία αναπτυξιακή στρατηγική σε όλους τους τομείς της οικονομίας:
Για να διασφαλιστεί η αποτελεσματικότητα των περισσότερων ''καινοτόμων μέσων χρηματοδότησης'', απαιτείται ο συντονισμός με βασικούς Διεθνείς παράγοντες όπως: Διεθνείς Οργανισμούς, Διεθνείς Συνδιασκέψεις, κυβερνήσεις μεμονωμένων χωρών, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κλπ. Δηλαδή απαιτείται μία εξωστρεφής δυναμική πολιτική διευρυμένων συνεργασιών με κοινό όφελος (κερδίζω-κερδίζεις) και οπωσδήποτε με πλήρη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων που παρέχονται από τα χρηματοδοτικά προγράμματα για την Ανάπτυξη της ΕΕ.
Δεν υπάρχει μία και μοναδική τέλεια λύση, αλλά διάφορες εναλλακτικές που δεν αποκλείουν η μία την άλλη και μπορεί να είναι εφικτές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, πλην όμως θα μπορούσαν να συνδυαστούν για μεγαλύτερη συνέργια.
1. Κονδύλια από το ΕΣΠΑ και την ΕΚΤ. Θα πρέπει επίσης να απελευθερωθούν από το ΕΣΠΑ κονδύλια που είναι αρκετό καιρό δεσμευμένα λόγω έργων που έχουν εγκριθεί αλλά έχουν μείνει ανενεργά.
2. Άλλες πηγές χρηματοδότησης, που προορίζονται πιο άμεσα για τις επιχειρήσεις, περιλαμβάνουν τα διαρθρωτικά ταμεία και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ). Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στηρίζει έργα και χορηγεί δάνεια μέσω χρηματοδοτικών μεσαζόντων που εργάζονται σε εθνικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο.
3. Τα διαρθρωτικά κονδύλια της ΕΕ αφορούν σημαντικά ποσά και η Ελλάδα έχει στη διάθεσή της χωρίς να τα έχει ακόμη χρησιμοποιήσει περίπου 12 δις ευρώ.
4. Δυνατότητες χρηματοδότησης, μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (EIB), της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD), της Τράπεζας Εμπορίου και Ανάπτυξης Ευξείνου Πόντου (BSTDΒ), στις περιοχές της Μεσογείου, της Μ. Θάλασσας και των Δ. Βαλκανίων, καθώς και από τους Μηχανισμούς Ενίσχυσης Επενδύσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τις περιοχές της Μεσογείου και των Δ. Βαλκανίων.
5. Χρηματοδότηση της προώθησης των προϊόντων της προβατοτροφίας από τα αντίστοιχα ταμεία της ΕΕ, διότι όπως τόνισε η Επίτροπος γεωργίας της ΕΕ, Fischer Boel, «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν δέχεται πολλές αιτήσεις για τα προϊόντα προβατοτροφίας, έτσι υπάρχουν δυνατότητες για τον τομέα».
6. Το ΕΤΕΑΝ, που λειτουργεί ως χρηματοδοτικό ίδρυμα υπό την εποπτεία της Τράπεζας της Ελλάδος προωθεί νέα μέσα χρηματοοικονομικής τεχνικής, διευκολύνοντας την πρόσβαση των επιχειρήσεων σ’ αυτά, για να γίνουν ανταγωνιστικές.
7. Το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ), απ’ όπου απομένει ακόμη να ζητηθεί μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015 ποσό 2 δις ευρώ. Το ΕΓΤΑΑ χρηματοδοτεί επίσης τις στρατηγικές τοπικής ανάπτυξης και τις δράσεις παροχής τεχνικής υποστήριξης.
8. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Αλιείας (ΕΤΑ) της ΕΕ για την αειφόρο ανάπτυξη της αλιείας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, λειτουργεί μέχρι το 2013, με συνολικό προϋπολογισμό 3,8 περίπου δις ευρώ.
9. Προγράμματα συγχρηματοδότησης Τραπεζών με το Ταμείο Επιχειρηματικότητας του Εθνικού Ταμείου Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης - ΕΤΕΑΝ ΑΕ, για Θεματικό Τουρισμό, Αφαλάτωση, Διαχείριση απορριμμάτων, Πράσινες υποδομές, Πράσινες Εφαρμογές, Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας .
10. Η συγχρηματοδότηση από το Ταμείο Επιχειρηματικότητας του Εθνικού Ταμείου Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης ΑΕ ΕΤΕΑΝ ΑΕ και από Ελληνικές Τράπεζες για Καινοτόμα Επιχειρηματικότητα, Εφοδιαστική αλυσίδα, Τρόφιμα, Ποτά.
11. Χρήματα που θα πρέπει να διοχετευθούν για χρηματοδότηση της ανάπτυξης από τις Τράπεζες αμέσως μετά την ανακεφαλαίωση που θα τους χορηγηθεί.
12. Εκκίνηση διεθνών διαγωνισμών, ώστε κοινοπραξίες κατασκευαστικών εταιρειών και ιδιωτών επενδυτών να αναλάβουν την εκτέλεση και συντήρηση συγχρόνων δικτύων αυτοκινητοδρόμων, λιμένων, αεροδρομίων, σταθμών και λιμένων αναψυχής, διότι οι μεταφορές και οι επικοινωνίες είναι απαραίτητες για την οικονομική ανάπτυξη. Το κόστος κατασκευής θα μπορούσε να αναληφθεί έναντι αποκλειστικής εκμετάλλευσης για μερικές δεκαετίες.
13. Προώθηση στοχευμένων παραγωγικών δημοσίων επενδύσεων, που ταυτόχρονα θα ενισχύουν την ζήτηση, αλλά και το παραγωγικό δυναμικό της οικονομίας. Οι επενδύσεις αυτές, με την συμμετοχή και του ιδιωτικού τομέα (δυνατότητα ΣΔΙΤ, μπορούν να συμπεριληφθούν και κοινοτικοί πόροι), θα έχουν ισχυρή θετική επίδραση στη αναθέρμανση της οικονομικής δραστηριότητας. Χρειάζονται άμεσα μέτρα ενίσχυσης του κλάδου κατασκευών, δημοσίων έργων και υποδομών
14. Κατάλληλη νομοθεσία που να δώσει δυνατότητες να λειτουργήσουν αποτελεσματικά οι ιδιωτικές εταιρείες επενδύσεων, προκειμένου να υπάρξει ένα δίκτυο πολλών εναλλακτικών επιλογών (ΕΕ, Διεθνείς Συνεργασίες, Δημόσιες Επενδύσεις, ΣΔΙΤ, Ιδιωτικές Επενδύσεις) στις δυνατότητες χρηματοδότησης της επιχειρηματικότητας, για την βέλτιστη ανάπτυξη της οικονομίας. Τέτοιες ιδιωτικές πηγές μπορεί να είναι:
i. Χρηματοδοτικά προγράμματα επενδύσεων, ιδιωτικών τραπεζών.
ii. Κεφάλαια Επιχειρηματικών Συμμετοχών (Venture Capital), με βασικό τη χρηματοδότηση νέο-ιδρυόμενων ή μικρομεσαίων μη εισηγμένων σε χρηματιστηριακή αγορά επιχειρήσεων, με συμμετοχή στο μετοχικό τους κεφάλαιο.
iii. Επιχειρηματικοί Άγγελοι ( Business Angels), ιδιώτες επενδυτές που διαθέτουν κεφάλαια και επαγγελματική εμπειρία σε ένα συγκεκριμένο χώρο και χρηματοδοτούν νέους επιχειρηματίες με την μορφή μακροπρόθεσμης επένδυσης. Στην Ελλάδα αυτός ο τρόπος χρηματοδότησης συνήθως ενδιαφέρει εύρωστους συγγενείς οι οποίοι χρηματοδοτούν ένα νεότερο μέλος της οικογένειας για να ξεκινήσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα.
iv. Θερμοκοιτίδες Επιχειρήσεων (Business Incubators), εταιρείες οι οποίες χρηματοδοτούν νέο-ιδρυόμενες εταιρείες με προοπτικές γρήγορης ανάπτυξης, προσφέρουν χώρους και εξοπλισμό, υπηρεσίες γραμματειακής υποστήριξης, συμβουλευτικές υπηρεσίες και υποστήριξη, δίκτυα επαφών με πελάτες και προμηθευτές και σε αντάλλαγμα παίρνουν ένα ποσοστό του μετοχικού κεφαλαίου και / ή πληρωμές από την νέο ιδρυόμενη εταιρεία.

Στέλιος φενέκος

ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ vs ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ!!!

Στη συνέχεια της ολιγωρίας που έδειξαν οι όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του αριθμού και της κατανομής των δημοσίων υπαλλήλων, καθώς και των οργανισμών του Δημοσίου που ελάχιστα εως καθόλου εξυπηρετούν το Δημόσιο συμφέρον, έχουν οξυνθεί οι τόνοι κατά των δημοσίων υπαλλήλων και οι απλουστευτικές απαξιωτικές γενικεύσεις. Εαν όμως εξετάσουμε σε βάθος και συνδυαστικά τους αριθμούς, θα δούμε ότι το πρόβλημα είνια πολύ πιο πολύπλοκο και δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους βιαστικές γενικεύσεις. Το σιγουρα όμως είναι, ότι τα προβλήματα στο Δημόσιο τομέα δεν είναι ο κυριότερος λόγος της κατάρρευσης της χώρας. Ο κυριότερος λόγος κατάρρευσης της χώρας είνοι οι φαύλες και διεφθαρμένες πρακτικές του κομματικού συστήματος και οπωσδήποτε η εκτεταμένη φοροδιαφυγή όπως έχει παραδεχθεί και η τροικα αλλά και διαπιστώνουμε όλοι, αν δούμε το πρυπολογισμό του κράτους και τα στοιχεία που υπάρχουν πλεόν δημοσιευμένα παντού. Απλά το κομματικό κρατος έκανε πάλι το θαυμα του, με την λαθος κατανομή των Δημοσίων υπαλλήλων και την δημιουργία άχρηστων υπηρεσιών και απαξίωσης της αξιοκρατίας, βρήκε ένα εξιλαστήριο θύμα να κρύψει τις εγκληματικές του ευθύνες που είναι πολύ περισσότερες από την πρόσληψη κομματικών στρατών. Τωρα αν πρέπει να μειωθούν οι Δημόσιοι υπάλληλοι?? Ναι σίγουρα πρέπει να μειωθεί δραστικά ο αριθμός τους. Το ζητούμενο είναι πως ώστε να μην διαμονοποιήσουμε πάλι μία μερίδα συνασθρώπων μας να είμαστε κοινωνικά δίκαιοι και να δώσουμε ελπίδα και διεξοδο σε όλους αυτούς που θα φύγουν. Και αυτό έπρεπε να έχει γίνει από τη πρώτη στιγμή με ορθολογισμό, σωστή κατανομή και συγκροτημένο σχέδιο, πράγματα που δεν έγιναν. Παλι το πολιτικό κατεστημένο έκανε το θαυμα του και μας οδηγεί στο να τρωμε τις σαρκες μας τωρα, ενώ εαν το είχε κάνει έγκαιρα και αποτελεσματικά πολλά θα είχαν διορθωθεί με σωστο δημοκρατικό και κινωνικά δίκαιο τρόπο. ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΜΕΑ!!! ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΤΗΣ ΚΤΒΕΡΝΗΣΗΣ
Στέλιος Φενέκος

ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΘΕΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ;

Το δίλημμα του μημονίου εξακολουθεί να βασανίζει τα κόμματα, αλλά περισσότερο απ΄όλους βασανίζει τους Έλληνες, που υφίστανται τις επιπτώσεις και βλέπουν τις θέσεις των κομμάτων να παραμένουν ασαφείς και ευμετάβλητες στο ζήτημα αυτό.
Οι απαντήσεις που δίνουν είναι κυρίως απαντήσεις υπεκφυγής, ή στη καλύτερη περίπτωση αόριστες και εικοτολογικές.
Η δική μας απάντηση βασίζεται σε μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα
Βασίζεται στο ότι οι στόχοι του μνημονίου δεν έχουν επιτευχθεί, τα περισσότερα μεγέθη έχουν ξεφύγει τα δε μεταρρυθμιστικά μέτρα είτε προχωρούν εξαιρετικά αργά ώστε να αυτό-ακυρώνονται είτε δεν έχουν γίνει καθόλου.
Το μνημόνιο έχει στην ουσία τριών ειδών ρυθμίσεις με τα εξής χαρακτηριστικά:
- Η δανειακή σύμβαση, που είναι πολύ καλύτερη από οιονδήποτε δανεισμό μας από τις αγορές. Το πρόβλημα που προκύπτει είναι το διάστημα αποπληρωμής, που θα μπορούσαμε να το διαπραγματευθούμε.
- Τα μεταρρυθμιστικά μέτρα, που τα περισσότερα θα έπρεπε να τα έχουμε κάνει μόνοι μας. Το πρόβλημα με αυτά είναι ότι επιβλήθηκαν επιτακτικά χωρίς μια ορθολογική διαδοχή, με αποτέλεσμα πολλά να μην έχουν το κατάλληλα προετοιμασμένο έδαφος για να εφαρμοσθούν και άλλα να απαιτούν σημαντικό χρόνο εφαρμογής. Σε κάθε περίπτωση, οι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν σχεδιάσθηκαν σωστά, ώστε να είναι συνεκτικές και συνεργατικές.
- Τα εισπρακτικά μέτρα, που είναι εξαιρετικά επαχθή και τα περισσότερα από αυτά κοινωνικά άδικα, σε λάθος χρόνο και σε λάθος κατεύθυνση. Όλα αυτά θέλουν επαναδιαπραγμάτευση ή αν αποφασίσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα φοροδιαφυγής και διαφθοράς κατάματα, ειδικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο, που να παράγει βραχυπρόθεσμα ισοδύναμα μέτρα και μακροπρόθεσμα να βελτιώνει τα δημοσιονομικά. Και όλα αυτά με γνώμονα την κοινωνικής δικαιοσύνη και την ελάφρυνση των ασθενέστερων συμπολιτών μας.
- Και βέβαια τα ζητήματα εθνικής κυριαρχίας που θελουν όλα επανεξέταση στη βάση μόνο των υποχρεώσεων που έχουμε αναλάβει από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ευρωζώνη και όχι παραπέρα.
Κατά συνέπεια το δίλημμα μνημόνιο ή όχι έχει ήδη ξεπερασθεί.
Σε λίγο θα χρειασθούμε de facto μια νέα συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους και de facto επανέναρξη των διαβουλεύσεων για νέες ρυθμίσεις, εάν θέλουμε να μείνουμε στην ευρωζώνη.
Και αυτό το αντιλαμβάνονται και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας.
Και μάλιστα οι απαιτήσεις φαίνεται ότι θα είναι επί τα χείρω.
Τα μεγέθη επιβαρύνονται, οι στόχοι δεν επιτυγχάνονται, οι ενέργειες που έχουμε δεσμευθεί να προωθήσουμε καθυστερούν και οι δανειακές ανάγκες αντί να μειώνονται αυξάνονται, μέσα σε αυτό το περιβάλλον αναποφασιστικότητας και ακυβερνησίας.
Η σωτηρία της χώρας μας στο σημείο αυτό που την έχει φέρει το πολιτικό κατεστημένο, δεν εξαρτάται πλέον μόνο από εμάς. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει Ελληνικό αυτόνομο σχέδιο ανασύνταξης της οικονομίας και ανασυγκρότησης της χώρας εάν θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ.
Χρειαζόμαστε την Ευρώπη και κανείς δεν θα μπορούσε να ισχυρισθεί το αντίθετο.
Αντί να δείξουμε ομόνοια, ενότητα, να συσπειρωθούμε με ενότητα προσπαθειών, επιλέξαμε άκαιρες και άκαρπες εκλογικές αναμετρήσεις που επιτείνουν το πρόβλημα ακυβερνησίας.
Σε αυτήν την επανέναρξη των συζητήσεων θα πρέπει να έχουμε ενιαία φωνή, μία πανεθνική εκπροσώπηση μέσα από μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας και ενότητας προσπαθειών και να αναδιαπραγματευθούμε με τους καλύτερους δυνατούς όρους:
- Για να διαφυλάξουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα
- Για να ελαφρύνουμε το κοινωνικό άχθος
- Για να βελτιώσουμε τα εξαιρετικά επαχθή μέτρα με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και συγκεκριμένο προοδευτικό χρονοδιάγραμμα μεταρρυθμίσεων που να είναι εφικτό.
- Να εντάξουμε στη διαπραγμάτευση και τα αναγκαία αναπτυξιακά μέτρα για την επανεκκίνηση και την αναθέρμανση της οικονομίας.
- Σε αυτά να επιδιώξουμε διάθεση κοινοτικών πόρων και ταχύτερη και αποτελεσματική αξιοποίηση τους.
- Και βέβαια να αλλάξουμε το θεσμικό περιβάλλον για διευκόλυνση των επενδύσεων.
Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να επιτύχουμε μια ουσιαστική αναδιάρθρωση του χρέους και ελάφρυνση των επαχθών και αντικοινωνικών μέτρων του μνημονίου.
Κυβέρνηση που διαπραγματεύεται χωρίς την ισχυρή στήριξη του Ελληνικού λαού και χωρίς συναίνεση από την πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων δεν θα μπορούσε να επιτύχει αυτούς τους στόχους.
Αν συνεχίσουμε την κούφια και υπερφίαλη ρητορική εντός και εκτός Ελλάδος για εσωτερική κατανάλωση και για εντυπωσιασμό, απλά θα επιταχύνουμε την κατάρρευση.
Αυτή ήταν η θέση μας από τη πρώτη στιγμή.
Στέλιος Φενέκος

ΑΠΟΦΑΣΗ…ΕΛΕΓΧΟΣ ΕΞΟΥΣΙΩΝ….ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ

Είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο ότι τα μέλη μας και οι φίλοι μας δεν αρέσκονται σε στερεότυπα, εύπεπτες απλοϊκές κριτικές και λαϊκισμούς. Αντίθετα οι αναζητήσεις τους είναι βαθιά πολιτικές, κοινωνικές, δεν αναλίσκονται σε απλές διατυπώσεις αλλά μπαίνουν στην ουσία των προβληματισμών σε όλα τα επίπεδα.
Συγκεκριμένα παίρνοντας αφορμή από κάποιο προβληματισμό φίλης μας για τον διαχωρισμό εξουσιών αισθάνομαι την ανάγκη να πω μερικά πράγματα για τον τρόπο που σκεφτόμαστε στη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΞΙΩΝ.
Θα συμφωνήσω απόλυτα σε ότι αφορά την ανάγκη διαχωρισμού εξουσιών στο Ελληνικό σύστημα διακυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα είναι αναγκαίοι ουσιαστικοί μηχανισμοί ελέγχου των εξουσιών που να λειτουργούν.
Σε κάποιο επίπεδο είναι σίγουρο ότι θα υπάρξει σύγκληση των εξουσιών και αυτό γίνεται στο επίπεδο λήψης απόφασης. Στη συνέχεια στο στάδιο εφαρμογής της απόφασης , η εκτελεστική εξουσία που δεν πρέπει να είναι συγκεντρωμένη, αναλαμβάνει την υλοποίηση της.
Τώρα ποιος είναι ο μηχανισμός ελέγχου της απόφασης η οποία στην ουσία έχει συγκεντρωτικό χαρακτήρα; Μόνο συλλογικά όργανα που λειτουργούν καλά με αδιάβλητες εσωτερικές αλλά και εξωτερικές διαδικασίες ελέγχου μπορούν να ελέγξουν την ποιότητα της απόφασης, με ενυπάρχοντα πάντα τα προβλήματα καθυστέρησης, αμβλυμμένου χαρακτήρα με συνέπεια την αναποτελεσματικότητα, σκέψης ομάδας (group thinking) και άλλων παθογενειών. Είναι σημαντικός λοιπόν ο διαχωρισμός της εξουσίας αλλά και ο αποτελεσματικός τρόπος λήψης απόφασης, ο μηχανισμός λειτουργίας των οργάνων λήψης απόφασης και οι προσωπικότητες που συμμετέχουν. Δεν υπάρχει κανένα εχέγγυο για κάποιον που τον ψήφισαν απλά επειδή είναι αναγνωρίσιμος από τα ΜΜΕ, ότι θα έχει και τις ιδιαίτερα απαιτητικές ικανότητες για να μετέχει σε μια τέτοια διαδικασία.
Στη ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΞΙΩΝ δημιουργούμε ένα κώδικα λειτουργίας όπου το ένα όργανο λήψης απόφασης να μπορεί νε ελέγξει το άλλο και οι αποφάσεις στο επίπεδο της ηγεσίας να λαμβάνονται, γνωρίζοντας απόλυτα την παθογένεια που υπάρχει στα συστήματα αυτά αλλά και τα κατάλληλα εργαλεία που να διασφαλίζουν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό την ποιότητα της απόφασης. Ελπίζω σύντομα να ξεκινήσει ο κύκλος ενημερώσεων των μελών και φίλων για την ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΞΙΩΝ, όχι μόνο στο επίπεδο των διακηρύξεων αλλά και πως στη πραγματικότητα οργανώνουμε το κόμμα, πως σκεφτόμαστε, πως αποφασίζουμε και λειτουργούμε συλλογικά.
Στέλιος Φενέκος

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΗΓΕΣΙΑ - ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ;;

Επιτρέψτε μου να τοποθετηθώ στο θέμα της ανάγκης συλλογικής ηγεσίας που εύστοχα βάζει σε σχόλιό του κάποιος φίλος μας .
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οιασδήποτε μορφής συλλογικής εξουσίας λειτούργησε καλά, μόνο περιστασιακά, για μικρά χρονικά διαστήματα και πάντα σε εξάρτηση από τις προσωπικότητες που συμμετείχαν. Δηλαδή η επιτυχία τέτοιων εγχειρημάτων ήταν συνήθως, αν όχι πάντα, συγκυριακή. Οι λόγοι είναι σύμφυτοι με τη φύση του ανθρώπου και οιαδήποτε ερμηνεία απαιτεί τη σύμπραξη πολλών επιστημών. Από πλευράς πολιτικής θα υποστήριζα ότι είναι αναγκαία η ύπαρξη ηγέτη, αλλά και ηγετικής διαβάθμισης σε οποιαδήποτε έννοια οργάνωσης. Αυτό που θεωρώ κρίσιμο είναι ο μηχανισμός ελέγχου του τρόπου ενάσκησης της ηγεσίας, ο τρόπος λήψης απόφασης που θα πρέπει να στηρίζεται σε συλλογικότητες και ο μηχανισμός που να διασφαλίζει την σωστή λειτουργική σχέση ηγέτη-οργάνου λήψης απόφασης-εκτελεστικού μηχανισμού-αξιολόγησης, ανατροφοδότησης για την συνέπεια της σχέσης αποφάσεων- εκτέλεσης -αποτελεσμάτων. Θα έβλεπα τον ηγέτη σαν την προσωπικότητα που εγγυάται την εύρυθμη αυτή λειτουργία αλλά και αυτόν που ελέγχεται από τα συλλογικά όργανα για το εάν ασκεί καλά το ρόλο του. Η αχίλλειος πτέρνα στη σχέση αυτή είναι η συνενοχή, η οικογενειοκρατία, η διαπλοκή και η κοινή υποστήριξη ατομικών συμφερόντων του ηγέτη με τα συλλογικά όργανα. Γι αυτό χρειάζονται αδιάβλητες ενισχυμένες με συγκεκριμένες αρμοδιότητες ανεξάρτητες αρχές, συνταγματικά κατοχυρωμένες που να μπορούν να ελέγξουν τις πρακτικές και τις συμπεριφορές αυτών που έχουν εξουσία. Έτσι θα μπορούσε να λειτουργήσει η ηγεσία, μειώνοντας (όχι απαλείφοντας γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο) τα παθογόνα στοιχεία και την σφοδρότητα των αποτελεσμάτων από την κακή λειτουργίας της.
Στέλιος Φενέκος

ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ;;;;ΚΑΙ ΠΟΣΟ;;;;

Το τελευταίο καιρό και μετά την αποτυχία του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος, πολλοί επικεντρώνονται στην εκ βάθρων αλλαγή του Συντάγματος σαν την θεραπευτική λύση στα προβλήματα της κακής διακυβέρνησης , της κατάχρησης εξουσίας και της διαπλοκής των εξουσιών στην λειτουργία της Δημοκρατίας.
Θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί τους εάν ήταν συγκεκριμένοι. Δηλαδή εάν είχαμε προσδιορίσει ποιο είναι το πρόβλημα που είναι, σε ποιο άρθρο, τι πρόβλημα είναι αυτό, ποια είναι η εναλλακτική πρόταση, τι θα θεραπεύει, τι ενδεχόμενα υπάρχουν για νέα προβλήματα και παθογένειες. Δηλαδή επ' ουδενί θα συμφωνούσα σε μία συνολική απαξιωτική προσέγγιση χωρίς να είμαστε συγκεκριμένοι.
Επίσης σε σχέση με άλλες χώρες του δυτικού κόσμου το Σύνταγμά μας είναι καλύτερο και πιο δημοκρατικό. Αυτές οι χώρες όμως λειτουργούν Εμείς γιατί όχι?? Μήπως λοιπόν η ρητορική που αναπτύσσουμε δεν λύνει το ουσιαστικό μας πρόβλημα, που είναι η αξιοπιστία του Πολιτικού κόσμου και τα βαθιά μπολιασμένα παλαιοκομματικά στοιχεία της κοινωνίας μας??
Επίσης η εμπειρία μου λέει ότι εάν δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ κάτι, διεύρυνέ το μαξιμαλιστικά και οι απεραντολογίες που θα ακολουθήσουν είναι η καλύτερη επιλογή για να μην αλλάξει τίποτε. Δεν θα κάνω ανάλυση για τις θεσμικές δυνατότητες αλλαγών που υπάρχουν στο Σύνταγμα και πως αυτές μας επηρεάζουν χρονικά, αλλά και στην συνολική αλλαγή που υποστηρίζουν κάποιοι.
Η δική μου θέση είναι ότι χρειάζεται μία προοδευτική βηματιστική προσέγγιση εξελικτική για βελτίωση του, εκμεταλλευόμενοι το χρόνο και τις δυνατότητες που έχουμε, ενώ ταυτόχρονα να προχωρά η διευρυμένη συζήτηση για μεγαλύτερες και πιο υπερβατικές αλλαγές. Αλλιώς και τίποτε δεν θα γίνει και την ευκαιρία θα χάσουμε λόγω των περιορισμών που υπάρχουν για την Αναθεωρητική Βουλή.
Πολλά επιχειρήματα για την εκ βάθρων αλλαγή στηρίζονται στις αυθαιρεσίες της εκάστοτε κυβέρνησης που λειτουργεί χωρίς ουσιαστικό έλεγχο από κανένα. Θα συμφωνήσω μαζί τους για τις αυθαιρεσίες του κάθε κόμματος που καταχράται της εξουσίας όταν γίνεται κυβέρνηση. Αλλά τέτοια κατάχρηση εξουσίας είδαμε και σε χώρες με το πιο εξελιγμένο Σύνταγμα και με τις πιο αυστηρές προβλέψεις ελέγχου της εξουσίας. Δείτε τι έκανε ο Μπους στις ΗΠΑ.
Συνεπώς το να εστιάζουμε για την κακή διαχείριση μόνο στο Σύνταγμα φοβάμαι ότι θα μας οδηγήσει σε νέες απογοητεύσεις και παρεκτροπές εάν δεν δούμε ολόκληρη την εικόνα. Συγκεκριμένα: Τι πολίτευμα θέλουμε?? Ποιος είναι ο ρόλος του πολίτη σε αυτό το πολίτευμα?? Τι είδους πολιτικούς σχηματισμούς θέλουμε και πως είναι δομημένοι?? Ποια είναι η διοικητική οργάνωση του κράτους που επιθυμούμε και ποιος είναι ο ρόλος του?? και πολλά άλλα ερωτήματα. Και δεν θα αναφερθώ στο κανονισμό της Βουλής ή στη σχετική νομοθεσία κλπ.
Αντιλαμβάνεσθε ότι αυτή τη στιγμή πρέπει να λειτουργήσουμε άμεσα για να μην καταρρεύσει η χώρα μας και οι προτάσεις μας πρέπει να έχουν κάποιο στοιχείο εφικτότητας. Προτείνω λοιπόν δύο ειδών ενέργειες. 1) Ενέργειες με χαρακτήρα εφικτότητας και αμεσότητας για να διορθώσουμε ότι διορθώνεται και να μην διαλυθούμε (διότι ιστορικά ο κύκλος διάλυσης και αναγέννησης στατιστικά πήρε πολύ περισσότερα χρόνια και πολύ περισσότερους πόρους και κόπο, από το κύκλο προοδευτικής εξέλιξης) 2) ταυτόχρονα να ξεκινήσει η ουσιαστική συζήτηση για όλα τα παραπάνω ερωτήματα, που ούτως ή άλλως θα πάρει πολύ χρόνο. Πέραν τούτου θα έλεγα ότι κάθε μορφής θεμελιωδών κανονιστικών κειμένων αυτής της μορφής όπως το Σύνταγμα, θα πρέπει να τα προσεγγίζουμε με πολύ σεβασμό και πολύ προσεκτικά σε σχέση με τις επιχειρούμενες αλλαγές. Σας θυμίζω τη ρήση του Ορσον Γουέλς "Αυτό που είναι χειρότερο από το να μην πραγματοποιηθεί μια σου επιθυμία είναι ακριβώς το να πραγματοποιηθεί''.
Όσον αφορά τον έλεγχο της Κυβέρνησης η Κοινωνία Αξιών προτείνει τη δυνατότητα ακύρωσης νόμου με τη συγκέντρωση συγκεκριμένου αριθμού υπογραφών από τους πολίτες, καθώς και την αλλαγή Υπουργού μέσα από διαδικασίες άμεσης Δημοκρατίας. Επίσης ετοιμάζουμε συγκεκριμένη πρόταση συνδυασμένη με νομοθετικές ρυθμίσεις, αλλαγή κανονισμού της Βουλής και Συνταγματικές προβλέψεις συνδυασμένα, για αύξηση του ελέγχου των εξουσιών πέραν της απαραίτητης διάκρισης τους (που ούτως ή άλλως σε κάποιο επίπεδο συναντιούνται - εγγενής παθογένεια που είναι σχεδόν αδύνατο να διορθωθεί, εξαρτάται από τις προσωπικότητες, τη δεοντολογία (τα ethics) και από την αμεσότητα συμμετοχής μας για έλεγχο).
Στέλιος Φενέκος