ΜΕΤΡΗΘΗΚΑΝ  ΖΥΓΙΣΘΗΚΑΝ  ΚΑΙ  ΒΡΕΘΗΚΑΝ  ΛΕΙΨOI

Τα αποτελέσματα των εκλογών έδειξαν  τεράστια άνοδο της κεντροαριστεράς, στην ουσία διατήρηση των δυνάμεων της δεξιάς, με άνοδο της ακροδεξιάς. Ο χώρος που τελικά υπέστη τη μεγαλύτερη φθορά είναι το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ. Όταν τα ερμηνεύσει κανείς βασιζόμενος στα ονόματα και στους τίτλους αυτό το συμπέρασμα θα βγάλει.

Όταν όμως κάποιος εξετάσει τις πολιτικές θέσεις (όπου υπάρχουν) και τη ρητορική που ακολούθησαν τα κόμματα μέχρι σήμερα, τα συμπεράσματα φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικά.

Πρώτα από όλα το δίλημμα μνημόνιο ή όχι και ο φόβος διακοπής της χρηματοδότησης, έκανε τους πάντες να ρίξουν τα προκαλύμματα και να τοποθετηθούν, ακυρώνοντας τις ανούσιες ρητορικές και τα αριστερά στερεότυπα. Η μόνη πολιτική δύναμη που μένει σταθερή σε θέσεις και ρητορική είναι το ΚΚΕ στη γωνιά του,  να εκφράζει με αξιοζήλευτη εμμονή και σταθερότητα τις αραχνιασμένες θέσεις του.

Το δίλημμα όμως αυτό, έκανε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να κινηθούν δεξιότερα.

Συγκεκριμένα:

Η ‘’Δημοκρατική Αριστερά’’ είχε δείξει από την αρχή τις προθέσεις της με την Ευρωπαϊκή ρητορική και την μετριοπαθή προσέγγιση. Και όσο υπήρχαν ανοχές στο κόσμο για την Ευρωπαϊκή παρέμβαση, τη τρόικα και το πρώτο μνημόνιο, τόσο  ανέβαιναν τα ποσοστά του. Κατέρρευσε, όταν η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε για να συγκρατήσει την οικονομία, παρά μόνο κάποιες από τις δεσμεύσεις της ως προς το πρώτο μνημόνιο,  το οποίο στη ουσία δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Εάν είχε εφαρμοσθεί ,σήμερα ίσως μιλούσαμε με διαφορετικούς όρους. Ως αποτέλεσμα, ήλθε καταιγιστικά και άγαρμπα το δεύτερο μνημόνιο να ισοπεδώσει τα πάντα. Μαζί ισοπέδωσε και τη συμβιβαστική πολιτική της  ‘’Ευρωπαϊκής’’, Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ο ‘’ΣΥΡΙΖΑ’’, αρχικά διατήρησε την αντιμνημονιακή ρητορική και την πολεμική στο πρώτο μνημόνιο.  Όσο ο κόσμος ήλπιζε ότι αυτό θα έχει αποτέλεσμα και ότι το δάνειο και οι μεταρρυθμίσεις θα μας βοηθούσαν να βγούμε από τη κρίση, ο ‘’ΣΥΡΙΖΑ’’ έβλεπε τα ποσοστά του να πέφτουν , να τίθεται ενδεχόμενα ζήτημα ακόμη και ηγεσίας.

Η εσφαλμένη ρητορική της Κυβέρνησης Παπανδρέου και της παρέας του καθώς και τα ψευδή στοιχεία που έδινε για την έξοδο από τη κρίση και τον έλεγχο του ελλείμματος,  έδωσαν ψεύτικές ελπίδες στο κόσμο και ταυτόχρονα στήριξη και πολιτικό χρόνο, ο οποίος εξαντλήθηκε βλακωδώς εις βάρος όλου του Ελληνικού λαού.

Αντίστοιχα,  αντιμνημονιακή ρητορική εξέφραζαν και η ‘’Νέα Δημοκρατία’’ και ο  ‘’ΛΑΟΣ’’.

Τότε λοιπόν, όταν η κατάσταση αποκαλύφθηκε χωρίς φτιασίδωμα, και αναγκαστήκαμε να πάμε στη κυβέρνηση Παπαδήμου, η μνημονιακή /αντιμνημονιακή  διελκυστίνδα ναι μεν έκανε τα δύο στρατόπεδα να συσπειρώνονται ένθεν και ένθεν, αλλά με λάθος πολιτική ατζέντα, σε σημείο που κάποια στιγμή φτάσαμε να μιλάμε (και αρχικά να το αποδέχονται) για συνεργασία ‘’Ανεξάρτητων Ελλήνων’’ και ‘’ΣΥΡΙΖΑ’’. Μπροστά στη κατακραυγή των ψηφοφόρων τους ανέκρουσαν πρίμα.

Μετά τις εκλογές και την πετόσφαιρα με τη ‘’καυτή’’ εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, με αρχή εκκινήσεως την αντιμνημονιακή ρητορική του ‘’ΣΥΡΙΖΑ’’ και των άλλων Δυνάμεων, είδαμε τη ρητορική να  αλλάζει σταδιακά. Οι μετεκλογικές θριαμβολογίες διακυβέρνησης άρχιζαν να ξεθωριάζουν. Η ρητορική κατά του μνημονίου και της Ευρώπης άρχισε να γίνεται λιγότερο οξεία, και να διολισθαίνουν όλοι προοδευτικά σε πιο ευρωπαϊκές και ‘’ μνημονιακές’’ θέσεις, μέχρι σημείου υποκατάστασης της ρητορικής της ‘’Δημοκρατικής Συμμαχίας’’ από το ‘’ΣΥΡΙΖΑ’’ και τελικά ουσιαστικής ταύτισης των δύο πολιτικών κομμάτων.

Αντίστοιχα βλέπουμε να ξεθωριάζει και η αντιμνημονιακή ρητορική των Ανεξάρτητων Ελλήνων και οι ‘’Ανεξάρτητοι Έλληνες’’ να βάζουν νερό στο κρασί τους και να αποδέχονται μια πιο μετριοπαθή πολιτική έναντι του μνημονίου.

Και λίγο πριν τις επερχόμενες εκλογές η ρητορική των αντιμνημονιακών, αφού κυμάνθηκε μεταξύ ακύρωσης και καταγγελίας, τελικά δείχνει να σταθεροποιείται στην αόριστη ‘’επαναδιαπραγμάτευση’’, ότι κι αν σημαίνει αυτό.

Τελικά μήπως το μνημόνιο είναι το σημείο αναφοράς για τον αυτοπροσδιορισμό των κομμάτων, ως αποτέλεσμα της ένδειας παραγωγής και έκφρασης ουσιαστικής πολιτικής  ιδεολογίας και αδυναμίας αποτελεσματικής ηγεσίας στα πραγματικά ζητήματα της χώρας;  Μήπως η ακραία  ‘’αντιμνημονιακή’’  ρητορική υπηρέτησε προς στιγμή τη ψηφοθηρία των κομμάτων και τελικά το μνημόνιο σαν μια νέα ‘’προκρούστια κλίνη’’ μετράει το μπόϊ και το βάρος  τους,  θυμίζοντάς μας τη ρήση στο πίνακα του Ρέμπραντ, ‘’μετρήθηκαν ζυγίσθηκαν και βρέθηκαν λειψοί’’ .

Στέλιος Φενέκος

Εκ της Συντονιστικής Επιτροπής της  ‘’ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΑΞΙΩΝ’’