ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ  ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Τα αποτελέσματα των εκλογών έδειξαν  τεράστια άνοδο της κεντροαριστεράς, στην ουσία διατήρηση των δυνάμεων της δεξιάς, με άνοδο της ακροδεξιάς. Ο χώρος που τελικά υπέστη τη μεγαλύτερη φθορά είναι το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ. Όταν τα ερμηνεύσει κανείς βασιζόμενος στα ονόματα και στους τίτλους αυτό το συμπέρασμα θα βγάλει.

Όταν όμως κάποιος εξετάσει τις πολιτικές θέσεις (όπου υπάρχουν) και τη ρητορική που ακολούθησαν τα κόμματα μέχρι σήμερα, τα συμπεράσματα φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικά.

Πρώτα από όλα το δίλημμα μνημόνιο ή όχι και ο φόβος διακοπής της χρηματοδότησης, έκανε τους πάντες να ρίξουν τα προκαλύμματα και να τοποθετηθούν, ακυρώνοντας τις ανούσιες ρητορικές και τα αριστερά στερεότυπα. Η μόνη πολιτική δύναμη που μένει σταθερή σε θέσεις και ρητορική είναι το ΚΚΕ στη γωνιά του,  να εκφράζει με αξιοζήλευτη εμμονή και σταθερότητα τις αραχνιασμένες θέσεις του.

Το δίλημμα όμως αυτό, έκανε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να κινηθούν δεξιότερα.

Συγκεκριμένα:

Η Δημοκρατική Αριστερά είχε δείξει από την αρχή τις προθέσεις της με την Ευρωπαϊκή ρητορική και την μετριοπαθή προσέγγιση. Και όσο υπήρχαν ανοχές στο κόσμο για την Ευρωπαϊκή παρέμβαση, τη τρόικα και το πρώτο μνημόνιο, τόσο  ανέβαιναν τα ποσοστά του. Κατέρρευσε, όταν η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε για να συγκρατήσει την οικονομία, παρά μόνο κάποιες από τις δεσμεύσεις της ως προς το πρώτο μνημόνιο,  το οποίο στη ουσία δεν εφαρμόσθηκε ποτέ. Εάν είχε εφαρμοσθεί ,σήμερα ίσως μιλούσαμε με διαφορετικούς όρους. Ως αποτέλεσμα, ήλθε καταιγιστικά και άγαρμπα το δεύτερο μνημόνιο να ισοπεδώσει τα πάντα. Μαζί ισοπέδωσε και τη συμβιβαστική πολιτική της  ‘’Ευρωπαϊκής’’, Δημοκρατικής Αριστεράς.

Ο Σύριζα, αρχικά διατήρησε την αντιμνημονιακή ρητορική και την πολεμική στο πρώτο μνημόνιο.  Όσο ο κόσμος ήλπιζε ότι αυτό θα έχει αποτέλεσμα και ότι το δάνειο και οι μεταρρυθμίσεις θα μας βοηθούσαν να βγούμε από τη κρίση, ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε τα ποσοστά του να πέφτουν , να τίθεται ενδεχόμενα ζήτημα ακόμη και ηγεσίας.

Η εσφαλμένη ρητορική της Κυβέρνησης Παπανδρέου και της παρέας του καθώς και τα ψευδή στοιχεία που έδινε για την έξοδο από τη κρίση και τον έλεγχο του ελλείμματος,  έδωσαν ψεύτικές ελπίδες στο κόσμο και ταυτόχρονα στήριξη και πολιτικό χρόνο, ο οποίος εξαντλήθηκε βλακωδώς εις βάρος όλου του Ελληνικού λαού.

Αντίστοιχα,  αντιμνημονιακή ρητορική εξέφραζαν και η Νέα Δημοκρατία και το  ΛΑΟΣ.

Τότε λοιπόν, όταν η κατάσταση αποκαλύφθηκε χωρίς φτιασίδωμα, και αναγκαστήκαμε να πάμε στη κυβέρνηση Παπαδήμου, η μνημονιακή /αντιμνημονιακή  διελκυστίνδα ναι μεν έκανε τα δύο στρατόπεδα να συσπειρώνονται ένθεν και ένθεν, αλλά με λάθος πολιτική ατζέντα, σε σημείο που κάποια στιγμή φτάσαμε να μιλάμε (και αρχικά να το αποδέχονται) για συνεργασία Ανεξάρτητων Ελλήνων και Σύριζα. Μπροστά στη κατακραυγή των ψηφοφόρων τους ανέκρουσαν πρίμα.

Τώρα μετά τις εκλογές και την πετόσφαιρα με τη ‘’καυτή’’ εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, με αρχή εκκινήσεως την αντιμνημονιακή ρητορική του Σύριζα και των άλλων Δυνάμεων, είδαμε τη ρητορική να  αλλάζει σταδιακά. Οι μετεκλογικές θριαμβολογίες διακυβέρνησης άρχιζαν να ξεθωριάζουν. Η ρητορική κατά του μνημονίου και της Ευρώπης άρχισε να γίνεται λιγότερο οξεία, και να διολισθαίνουν όλοι προοδευτικά σε πιο ευρωπαϊκές και ‘’ μνημονιακές’’ θέσεις, μέχρι σημείου υποκατάστασης της ρητορικής της Δημοκρατικής Συμμαχίας από το Σύριζα και τελικά ουσιαστικής ταύτισης των δύο πολιτικών κομμάτων.

Αντίστοιχα βλέπουμε να ξεθωριάζει και η αντιμνημονιακή ρητορική των Ανεξάρτητων Ελλήνων και ο κ. Καμένος να βάζει νερό στο κρασί του και να αποδέχεται μια πιο μετριοπαθή πολιτική έναντι του μνημονίου.

Τελικά μήπως το μνημόνιο είναι το νέο κέντρο, ως αποτέλεσμα ένδειας παραγωγής και έκφρασης ουσιαστικής πολιτικής  ιδεολογίας από τα κόμματα;  Μήπως το μνημόνιο κατ’ αντιστοιχία, καθορίζει πόσο κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά κινούνται τα πολιτικά κόμματα; Και τελικά μήπως η απομάκρυνση τους από αυτό είναι ‘’ένα τσιγάρο δρόμος’’;  

Στέλιος Φενέκος