ΦΘΑΝΕΙ ΠΙΑ

 Άλλη μια πράξη του δράματος ολοκληρώθηκε χθες με την οριακή πλειοψηφία και την γελοιοποίηση της κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Οι υπεύθυνοι για την κατρακύλα της χώρας , μπροστά στην αποτυχία, κατέφυγαν σε παραδοσιακές τεχνικές αυτοσχεδιασμού και αυτογελοιοποίησης για να σώσουν την παράσταση.

Τα μέτρα ψηφίσθηκαν ως μια αναγκαιότητα, για να απελευθερωθεί  η  δόση που μας δίνει μία ακόμη παράταση ζωής.  Όλοι μας όμως απαιτούμε να αξιοποιηθεί κατάλληλα ο χρόνος που θα μας δοθεί με την εκταμίευση της. Να σταματήσει αυτή η αναποτελεσματική πολιτική περικοπών. Να δούμε επιτέλους δράσεις  συγκροτημένες, αξιόπιστες και με προοπτική.

Η κοινωνία έχει αποδείξει την ωριμότητα της να υπομείνει τους κόπους και τις θυσίες που της ζητούνται για ένα καλύτερο μέλλον. Αρκεί σε αυτόν τον αγώνα να είμαστε όλοι μαζί και όχι κάποιοι να διαχωρίζουν τα συμφέροντά τους και μάλιστα να τα επιβάλλουν σε βάρος όλων των άλλων.

Κύριοι Υπουργοί, Υφυπουργοί, κύριοι Βουλευτές, ‘’επιτέλους φθάνει’'.  Όποια δυνατότητα, όποια περίσσεια είχε η κοινωνία την έδωσε. Δεν υπάρχουν άλλα.

Σταματήστε να υποτάσσεσθε άβουλα στον φαύλο κομματισμό, αυτό το ‘’κουτί της Πανδώρας’’ για τον τόπο μας που μας οδήγησε εδώ και επιφέρει όλο και μεγαλύτερα κακά.

Πράξτε με υπευθυνότητα και αυτοσεβασμό και με το βλέμμα στη κοινωνία. Δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο, καμία περίοδος χάριτος.

·           ΗΓΗΘΕΙΤΕ, εμπνεύστε, υποκινείστε, ξεσηκώστε την κοινωνία (δεν είστε αντίπαλοι), σε μια δυναμική ανάπτυξης και πάψτε να αδρανείτε, να  μεμψιμοιρείτε, να αλληλοκατηγορείστε, να χώνεστε πιο βαθιά στο λασπώδες έδαφος της μικροπολιτικής και της εγωπάθειας.  

·           Αξιοποιείστε κάθε διατιθέμενο πόρο για ανάπτυξη, κάνετε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Αντιμετωπίστε επιτέλους τη διαφθορά, σταματήστε τη φοροδιαφυγή, μαζέψτε τα χρήματα που υπεξαιρέθηκαν, δώστε τα χρήματα που χρωστάει το κράτος.  Ο κόσμος θέλει δικαιοσύνη.

·           Κινητοποιείστε τη κοινωνική δυναμική που είναι τεράστια, το επιστημονικό και το εργατικό δυναμικό που είναι πολύ καλύτερο από την δυσφημιζόμενη  εικόνα της χώρας μας. 

Και εάν δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε με αποτελεσματικότητα σε αυτό που περιμένει ο κόσμος από σας,  θα ήταν πιο τίμιο να αποχωρήσετε και να δώσετε την δυνατότητα σε άλλους πιο ικανούς ίσως να αναλάβουν. 

Στέλιος Φενέκος

ΝΑΥΠΗΓΕΙΑ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ

Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση κρατικοδίαιτης ιδιωτικής επιχείρησης, πάνω στην οποία ασέλγησε όλο το πολιτικό σύστημα.

Απατεώνες πολιτικοί (ο κ. Τσοχατζόπουλος είναι στη φυλακή), ανεύθυνοι συνδικαλιστές, ξένοι επενδυτές (Άραβες, Γερμανοί κλπ), δεν έχασαν την ευκαιρία να καρπωθούν όσα περισσότερα μπορούσαν, με σκοπό το κέρδος και μόνο το κέρδος, σε μια

μικρογραφία που συμπυκνώνει όλη τη βρόμικη ιστορία της χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Για πάρα πολλά χρόνια, τα ναυπηγεία συντηρούνταν χάρη στα εξοπλιστικά προγράμματα του Πολεμικού Ναυτικού και τις αναθέσεις έργων του δημοσίου τομέα (βαγόνια του ΟΣΕ). Οι υπουργοί υποστήριζαν τις φαύλες πολιτικές τους, λέγοντας ότι είχαν ως στόχο να έχουν δουλειά οι εργαζόμενοι των Ναυπηγείων.

Ποτέ δεν είδαμε ένα πραγματικά ουσιαστικό πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης και εκσυγχρονισμού των ναυπηγείων, για να καταστούν αυτό που μπορούσαν να είναι και το χρειαζόταν όχι μόνο η χώρα μας, αλλά η παγκόσμια ναυτιλία. Το μεγαλύτερο και καλύτερο ναυπηγείο στην Ανατολική Μεσόγειο, με τεράστια προστιθέμενη αξία για την οικονομία μας (λόγω κομβικού σημείου, σε συνδυασμό με το λιμάνι του Πειραιά και τη λοιπή ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη).

Όλα τα κόμματα εξουσίας τοποθετούσαν επικεφαλής στα Ναυπηγεία, ανίδεους κομματικούς. Φυσικό επόμενο ήταν τα ναυπηγεία, να ακολουθήσουν πορεία απαξίωσης, όπως όλες οι εταιρείες που έμπαιναν επικεφαλής αποτυχημένα κομματικά παιδιά.
Ο κ. Τσοχατζόπουλος, παρήγγειλε πριν από το 2000 τα περιβόητα γερμανικά υποβρύχια στη γερμανική HDW. Όπως ήταν φυσικό τα υποβρύχια υπερτιμολογήθηκαν, ενώ οι υπουργοί ασελγούσαν με τις κατά καιρούς συμφωνίες που έκαναν.
Ενδεικτικό της κάκιστης αυτής συμφωνίας, αλλά και τραγικό επίσης είναι, ότι η Ελλάδα παρήγγειλε τέσσερα γερμανικά υποβρύχια στους Γερμανούς (ιδιοκτήτες των ναυπηγείων τότε), έχει πληρώσει μέχρι σήμερα περισσότερα από 2,5 δισ. ευρώ και έχει παραλάβει μόνο ένα.
Το 2010, όταν πωλήθηκε το 75% των μετοχών των Ελληνικών Ναυπηγείων από τη γερμανική ThyssenKrupp στην Privinvest του Ισκαντάρ Σάφα, το νέο ιδιοκτησιακό σχήμα αλλά και η κυβέρνηση, υπόσχονταν αναθέσεις έργου από χώρες του εξωτερικού που θα εξασφάλιζαν τη βιωσιμότητα των ναυπηγείων.

Η πώληση των Ναυπηγείων στον Άραβα Ισκαντάρ Σάφα έγινε επί υπουργίας Εθνικής Άμυνας κ. Βενιζέλου. Όλοι θυμόμαστε τις στομφώδεις δηλώσεις και τα θριαμβευτικά ταξίδια του κ.Βενιζελου στο Abu Dhabi, όπου (sic) δεν συναντήθηκε με τον αντίστοιχο Υπουργό Άμυνας (ως είθισται), αλλά με τον Ισκαντάρ Σάφα, σε ρόλο ‘’Υπουργού μεσάζοντος’’.
Βέβαια, πριν απ αυτόν είχε πάει σε ρόλο ‘’αδελφού - πρωθυπουργού μεσάζοντος’’, ο Νίκος Παπανδρέου, ως προπομπός της ‘’πομπώδους συμφωνίας’’.
Η μεταβίβαση του 75% των μετοχών των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά στην εταιρία του Ισκαντάρ Σάφα επικυρώθηκε με νόμο από τη Βουλή το φθινόπωρο του 2010. Βάσει της συμφωνίας, τα Ναυπηγεία για τα επόμενα 15 χρόνια θα είχαν αποκλειστικά στρατιωτικό χαρακτήρα.

Μαζί με τα ναυπηγεία ο Σαφα, έλαβε ως κίνητρο από τον κ. Ευ. Βενιζέλο, παραγγελία για άλλα δύο υποβρύχια, τα οποία κόστιζαν 1,2 δις περίπου.

Μία απόφαση την οποία ο γράφων, είχε αρνηθεί ως μέλος του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου, με το αιτιολογικό ότι δεν μπορείς να κάνεις οικονομίες από παντού, να κόβεις μισθούς και συντάξεις και από την άλλη να παραγγέλνεις δυο υποβρύχια αξίας 1,2 δις (που με τις συνακόλουθες συμφωνίες έφτανε σε κόστος 1,6 δις, χωρίς να υπολογίζουμε κόστος οπλικών συστημάτων, τορπιλών κλπ).

Άξιο να αναφερθεί είναι, ότι προς τιμήν τους οι περισσότεροι Ναύαρχοι (με Ν κεφαλαίο) του ΑΝΣ, αρνήθηκαν να επικυρώσουν τη απαράδεκτη οικονομική συμφωνία που έφερε ο κος Βενιζέλος για να περάσει και η οποία προέβλεπε να έχει δοθεί το 80% των χρημάτων μπροστά, χωρίς να έχει παραδοθεί στην ουσία κανένα Υποβρύχιο.
Την συμφωνία αυτή που δεν αποδέχθηκαν οι Ναύαρχοι (αυτοί που μετέπειτα κατηγορήθηκαν για δυνάμει στασιαστές από τον τότε Πρωθυπουργό αλλά και τον υπουργός άμυνας κ. Μπεγλίτη με υπέρτατη φαυλότητα και ανευθυνότητα), την επικύρωσε η αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Ο κ. Βενιζέλος θριαμβολογούσε τότε για τη «σωτήρια λύση» και αντιμετώπιζε απαξιωτικά όποιον «τολμούσε» να αμφισβητήσει τη λύση που είχε προωθήσει.

Το υπουργείο σήμερα επικαλείται την καθυστέρηση στην πρόοδο των εργασιών για τη ναυπήγηση των τριών υποβρυχίων 214 , τύπου «Παπανικολής».
Η διοίκηση των ναυπηγείων επικαλείται το χρονοδιάγραμμα πληρωμών που προβλέπεται στη σύμβαση/νόμο 3885/2010, σύμφωνα με τον οποίο η αποπληρωμή των τριών υποβρυχίων καθώς και των δύο νέων που θα ναυπηγηθούν, δεν εξαρτάται από την πρόοδο των εργασιών αλλά από συγκεκριμένα χρονικά ορόσημα ( όπως είπαμε πιο πάνω).
Η πολιτική ηγεσία του υπουργείου ισχυρίζεται ότι μπορεί να υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα πληρωμών, ωστόσο δε νοείται πληρωμή χωρίς να προχωρά το κατασκευαστικό έργο
Η ιδιοκτησία των Ελληνικών Ναυπηγείων απείλησε ότι θα αποχωρήσει ή θα οδηγήσει τους περίπου 1200 εργαζομένους σε καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας.
Ο Άραβας ιδιοκτήτης Ισκαντάρ Σάφα, επέβαλε από τον Απρίλιο του 2012 μία ημέρα εργασίας στους εργαζομένους. Ταυτόχρονα απειλεί με αποχώρηση αν δεν λάβει νέα προγράμματα ναυπήγησης πλοίων ή τον εκσυγχρονισμό των φρεγατών τύπου ΜΕΚΟ του Πολεμικού Ναυτικού.

Σήμερα πληρώνουμε τα σπασμένα αυτής της κάκιστης συμφωνίας.
Και οι εργαζόμενοι είναι για μία ακόμη φορά τα εξιλαστήρια θύματα μίας εγκληματικής πολιτικής που ακολούθησαν όλα τα κόμματα διακυβέρνησης για πολλά χρόνια.

Στέλιος Φενέκος

ΟΒΙΔΙΑΚΕΣ...ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Η υπόθεση με το χαμένο CD που εμφανίσθηκε ξαφνικά, μεταμορφούμενο σε ..’’στικάκι’’… είναι μια από τις απαράλλαχτες ‘’οβιδιακές μεταμορφώσεις’’ του σάπιου πολιτικού συστήματος.

Η “Σαλμακίς” είναι μια πηγή νερού με κακή φήμη. Στα νερά της, όποιος τολμήσει να βουτήξει ή έστω να βραχεί, νοιώθει τα μέλη του να παραλύουν, να γίνονται ανίκανα για κάθε αντίδραση, γίνεται πειθήνιο όργανό της, διαφθείρεται, αλλάζει.

Οι πολιτικοί, που στο ρόλο του Ερμαφρόδιτου, βούτηξαν και σφιχταγκαλιάστηκαν στα νερά της Σαλμακίδας, μεταμορφώθηκαν σε ένα ον, με σάρκα και ψυχή μία, αδύνατον να ξεχωρίσουν, δέσμιοι για πάντα…. στην πνιγηρή αγκαλιά της.

Στέλιος Φενέκος

ΕΛΙΤ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΣ

 Πολύς λόγος γίνεται για τις ελίτ και τον ρόλο τους.
Η ‘’κοινωνία αξιών’’ θεωρεί ότι η νεολαία είναι το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας και τελικά αυτοί μπορούν με την δυναμική τους, τις ικανότητες τους, την κοινωνική τους συνείδηση και την αγάπη τους για την πατρίδα να δώσουν μια νέα πνοή στη χειμάζουσα χώρα μας. Ας τους δημιουργήσουμε το κατάλληλο έδαφος για να δημιουργήσουν.
Γιατί αυτοί είναι η ΕΛΙΤ, και αυτοί μόνο μπορούν να δώσουν προοπτική και ελπίδα στο τόπο.
Στέλιος Φενέκος

Η ΣΠΑΤΑΛΗ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Με αφορμή την αναφορά του διπλωμάτη που υπηρετεί στον ΟΑΣΑ για τις σπατάλες ενοικίων, θυμίζω ότι η θέση της ‘’κοινωνίας αξιών’’ από τη πρώτη στιγμή , ήταν η αναθεώρηση όλων αυτών των εξόδων στις αντιπροσωπείες μας.
Επίσης η αναθεώρηση της στελέχωσης των θέσεων εκπροσώπησης σε πρεσβείες, προξενεία, διεθνείς οργανισμούς, κλπ. της χώρας μας, από μηδενι

κή βάση, για διπλωμάτες, υπάλληλους, συμβούλους, στρατιωτικούς, αστυνόμους, λιμενικούς, , δημόσιους υπάλληλους, κλπ. και με κριτήρια την οικονομία, την αναγκαιότητα, και την καλύτερη τελικά εκπροσώπηση με τους πλέον ικανούς και όχι ως κοινωνική παροχή στους ''ημέτερους''.
Και ζητήσαμε συγκεκριμένα στοιχεία γι αυτά.
Δυστυχώς η κυβέρνηση όχι μόνο δεν κοινοποίησε τέτοια στοιχεία, αλλά αποδεικνύεται καθημερινά ότι δεν έχει κάνει τίποτε σε αυτή τη κατεύθυνση, αλλά από την άλλη κόβει ανάλγητα από την υγεία, από την ασφάλεια, από την παιδεία, συντάξεις, αναπηρικά επιδόματα κλπ. χωρίς σταματημό.
Και απορίας άξιο είναι γιατί η Τρόϊκα που στοχεύει στις αδύναμες τάξεις συνεχώς, δεν έχει κάνει τίποτε προς αυτή τη κατεύθυνση.
Έχω εξήγηση και πιστεύω ότι είναι η εγγενής τάση των διεθνών οργανισμών και υπαλλήλων τους ,να προστατεύουν τα συμφέροντά τους. (Υπάρχει πλήρης επιστημονική ανάλυση γι αυτό). Θα έλεγε κανείς συναδελφική αλληλεγγύη.
Ας απαιτήσουμε λοιπόν να υπάρξει ουσιαστική αντίδραση έστω και τώρα, (πάρα πολύ αργά ομολογουμένως).
Στέλιος Φενέκος

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ

Σημαντικά ζητήματα ανάδειξε η υπόθεση του νεαρού με την ιστοσελίδα που αναφερόταν στον γέροντα Παϊσιο.
Συγκεκριμένα αναδείχθηκαν ζητήματα για την ελευθερία του λόγου, για το ρόλο της δικαιοσύνης, για το ρόλο της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος, και για τον ρόλο της θρησκείας. Θα μπορούσε ο κατάλογος να είναι μεγα

λύτερος αλλά ας περιοριστούμε σ αυτά για να έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε αρκετά αναλυτικοί.
Το γεγονός αυτό μάλιστα συνέπεσε και με τις συγκρούσεις των μουσουλμάνων με την αστυνομία. Όπως όλοι θα θυμόσαστε, η θέση που αναπτύχθηκε από εμάς στην περίπτωση εκείνη, είναι ότι υπάρχει νομικό προηγούμενο και επαρκές νομικό πλαίσιο στη χώρα μας, για να διευθετεί με δίκαιο τρόπο τα ζητήματα αυτά, χωρίς φανατισμούς και συγκρούσεις που μόνο κακό κάνουν. Αυτή ακριβώς είναι και η θέση που θα υποστηριχθεί κι εδώ.
Συγκεκριμένα:
Ο νόμος προβλέπει ως αδίκημα την προσβολή τεθνεόντος (αδιακρίτως αν αυτός είναι κοινός θνητός ή άγιος). Και από τη στιγμή που θίγεται έννομο συμφέρον κάποιου (οιουδήποτε το αισθάνεται ως τέτοιο), έχει το δικαίωμα να προσφύγει στη δικαιοσύνη.
Αυτή είναι μία αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η κοινωνία μας και είναι η βάση της Δημοκρατίας μας , χωρίς φανατισμούς, αντεγκλήσεις, κλπ.
Ας δούμε τώρα το ζήτημα της ελευθερίας του λόγου.
Ως αρχή θα συμφωνήσουμε όλοι μας.
Πλην όμως, ούτε αυτή η αρχή είναι πάνω από την αποδοχή του Συντάγματος και του νόμου ως το δικαϊκό σύστημα που ρυθμίζει τις σχέσεις των ανθρώπων στην κοινωνία μας.
Αν δε κάποιος για αντίλογο, φέρει ως παράδειγμα: π.χ. μα με τον νόμο και τις ρυθμίσεις του οι κυβερνήσεις στα απολυταρχικά κράτη ελέγχουν τους πάντες και τα πάντα, θα έλεγα ότι αφού έχουμε αποδεχθεί το Σύνταγμα και τον συμβατικό τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατίας μας, οφείλουμε να αποδεχθούμε και το ρυθμιστικό τους πλαίσιο.
Πόσο μάλλον, όταν η ισχύς κάθε νόμου μπορεί να προσβληθεί σε πολλά επίπεδα του δικαστικού μας συστήματος και να κριθεί η συνταγματικότητα του ή όχι και η ισχύς του.
Συνεπώς, η ελευθερία του λόγου, εντάσσεται σ τις προβλέψεις του Συντάγματος και ελέγχεται από τις λειτουργίες της Δημοκρατίας με την εφαρμογή των νόμων.
Μπορεί δηλαδή ο καθένας να προσφύγει στη δικαιοσύνη, εάν θεωρεί ότι θίγεται έννομο συμφέρον του όταν κάποιος εκφράσει ελεύθερα μία ιδέα και θεωρήσει ότι τον θίγει. Στη συνέχεια επαφίεται στη δικαιοσύνη να αποφασίσει για τη βασιμότητα της προσφυγής ή όχι και την παραπομπή ενώπιον του δικαστηρίου.
Τώρα εάν η ηλεκτρονική δίωξη εγκλήματος κινήθηκε σύννομα ή όχι για να συλλέξει στοιχεία, είναι ζήτημα της δικαιοσύνης και πάλι, γιατί εάν συνελέγησαν παράνομα ,τότε ενδεχόμενα να μην γίνουν και αποδεκτά από το δικαστήριο.
Μόνο αν αποφορτίζουμε τα γεγονότα από τη θρησκευτική τους διάσταση, που προκαλεί φανατισμούς και στερεότυπα, θα μπορέσουμε να δούμε τον Συνταγματικό, Δημοκρατικό, νόμιμο, αλλά και προς όφελος της κοινωνίας τρόπο που μπορούν να επιλύονται ζητήματα σαν κι αυτό.
Υ.Γ.: (Σκοπίμως δεν αναφέρομαι στη ΧΑ για να μην δίνουμε αξία στις πρακτικές της)
Στέλιος Φενέκος

ΣΧΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΗΘΙΚΗ

Αγαπητοί φίλοι
Ετέθη ένα κρίσιμο ερώτημα από μία φίλη της ''Κοινωνίας Αξιών''
Συγκεκριμένα:
''Θα ήθελα την άποψη σας για το ρητό του Daniel O’ Connell που αναφέρει ότι:
"Τίποτε δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος."

Stelios Fenekos
Απάντηση:
Θεσατε ένα εξαιρετικό ζήτημα για μία ουσιαστική συζήτηση σε ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν αν θέλουμε ν

α είμαστε ενεργοί πολίτες.
Οι σχέσεις των εννοιών Δημοκρατία, Νόμος, Ηθική και η εφαρμογή τους στη ζωή μας, είναι το σημαντικότερο πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα, ιδιαίτερα σήμερα που η σχέση αυτή περνάει από ''σαράντα κύμματα''.

Αν και η ρήση αυτή φαίνεται άριστη εν τούτοις πάσχει. Και για να γίνω αναλυτικότερος:
1. Η ηθική εάν δεν εντέλλεται από κανόνα πίστεως, τότε είναι συμβατική κοινωνική θέσπιση. Υπάρχει βέβαια η οντολογική και φυσιοκρατική εξήγηση με αρκετά επιχειρήματα. Αυτά όμως αναφέρονται σε περιορισμένο αριθμό ηθικών αρχών, που εμφανίζονται ενστικτωδώς σε όλα τα όντα λιγότερο ή περισσότερο.
2. Αν αποδεχθούμε στον άνθρωπο, το θειο προορισμό της, τότε θα πρέπει για να είναι κοινά αποδεκτή σε όλο τον κόσμο, να αποδεχόμαστε όλοι μας την ίδια θεία πηγή, και το ίδιο θρησκευτικό πλαίσιο (αναφέρομαι στην ίδια εφαρμογή χωρίς πληθώρα αντιφατικών ερμηνειών). Βλέπουμε όμως ότι δεν είναι έτσι, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει πολύ μεγάλες ακρότητες στο όνομα της πίστεως από όλες τις θρησκείες στο βάθος του χρόνου.
3. Εάν αποδεχθούμε ότι η ηθική είναι μια κοινωνική συμβατική θέσπιση για το καλό της κοινωνίας, τότε αποδεχόμαστε ότι αφορά τις κοινωνίες με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά σε σχέση με την κοινωνία και ανάλογα με τις διαφοροποιήσεις που έχει η κάθε μία.
4. Συνεπώς η μόνη κοινή αποδοχή της ηθικής, ως γενικό κανόνα σε μία κοινωνία, είναι να υπάρχει πολιτισμική ομογενοποίηση (που δεν υπάρχει) ή θρησκευτική ομογενοποίηση (που πάλι δεν υπάρχει).
5. Ας προσπαθήσουμε τώρα να δούμε την ηθική σε σχέση με την πολιτική. Εάν αποδεχθούμε την Δημοκρατία ως πολίτευμα, θα πρέπει να αποδεχθούμε και τον κανόνα της πλειοψηφίας (ενισχυμένης με κάποιο σύστημα στάθμισης, ή απλή). Στον κανόνα αυτό έχουν γίνει πολλά εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αν αποδεχθούμε την έννοια της τυραννίας της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας, τότε θα χρειασθούμε ένα άλλο ηθικό πλαίσιο για να αξιολογήσουμε την δίκαιη (λόγω κοινωνικής σύμβασης) απόφαση της πλειοψηφίας, έναντι της μειοψηφίας. Και ποιος είναι αυτό το πλαίσιο; Συμβατικό ή θεϊκό; Όπως είδαμε και τα δύο πλαίσια δεν αντιπροσωπεύουν επαρκώς τη ρήση.
6. Από τη στιγμή δε που η δημοκρατία, όπως έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα, βασίζεται στην αρχή του ‘’ορθολογισμού’’ (το περισσότερο καλό για τους περισσότερους), αμέσως ξεπηδά και η πρώτη μη ηθική πράξη (εάν δεν έχουμε παραδεχθεί το συμβατικό της χαρακτήρα), να επιβάλουμε τη βούλησή μας σε μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας που πιθανόν δεν αντέχει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Άρα βάζουμε ένα συμβατικό κανόνα ηθικής, την αποδοχή των συμβατικών λειτουργιών της Δημοκρατίας, έτσι όπως εφαρμόζεται σήμερα.
7. Συνεπώς η ρήση όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, είναι υπερβολικά υπεραπλουστευμένη, και πρωτίστως επικοινωνιακή και ελάχιστα αγγίζει τα σημαντικά ζητήματα της ηθικής, πόσο μάλλον σε σχέση με την εφαρμοσμένη πολιτική.
8. Τώρα θα μου πείτε, ποια θα πρέπει να είναι η σχέση της ηθικής με την πολιτική. Η πολιτική οφείλει να υιοθετεί στην καθημερινή πρακτική της την κοινή αντίληψη περί ηθικού. Το αναγνωρίζει και το δικαστικό μας σύστημα. Και ο νομοθέτης οφείλει να νομοθετεί συνεκτιμώντας την έννοια αυτή. Όμως ο νομοθέτης, θα είναι πάντα δέσμιος του κανόνα της πλειοψηφίας στη σημερινή δημοκρατία, οπότε η μόνη λύση είναι η συνεχής διεύρυνση της αμεσότητας συμμετοχής στη δημοκρατία, ώστε να μειώνεται ο η επίδραση της τυραννίας της πλειοψηφίας μέσα από τον πλουραλισμό άμεσης συμμετοχής πολλών και διαφορετικών σε πολλά ζητήματα, καθώς και η δυνατότητα αμφισβήτησης ενός νόμου από την μειοψηφία (εάν ξεπερνά ένα κρίσιμο αριθμό συμμετοχής έστω κι αν ακόμη είναι μειοψηφία), ακύρωσής και επανέναρξη του διαλόγου γι αυτόν.
9. Θα έλεγα καταλήγοντας, ότι τέτοιου είδους απόλυτες έννοιες μάλλον δεν εκφράζουν πάντα με αξιοπιστία την πραγματικότητα και πολλές φορές μπορούν να οδηγήσουν σε εσφαλμένες επιλογές.
Στέλιος Φενέκος

‘’ ΤΟ ΣΤΡΙΨΙΜΟ ΤΗΣ ΒΙΔΑΣ ’’

Αγαπητοί Φίλοι
Η Κοινωνία Αξιών αρκετούς μήνες πριν έχει τοποθετηθεί για τις ενέργειες της κυβέρνησης και για τις εν εξελίξει διαπραγματεύσεις της με την Τρόικα. Επίσης και για την συνολική θέση που πρέπει να τηρήσουμε ως χώρα σε σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δυστυχώς σήμερα αποδεικνύεται με πόσο μεγάλη ακρίβεια είχαμε προβλέψει τις σημερινές εξελίξεις ως και τον λανθα

σμένο τρόπο που κινείται η κυβέρνηση στα θέματα αυτά
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι,
1. Η διαπραγμάτευση με την τρόικα έληξε πρόσκαιρα, αφού δεν οριστικοποιήθηκε το ένα τρίτο των μέτρων του πακέτου των 11,5 δια ευρώ (όπως είχαμε προειδοποιήσει). Επίσης η τρόϊκα απαιτεί προσδιορισμό νέων μέτρων εντός του 2014 (εάν δεν υπάρξει πλεονασματικός προϋπολογισμός), ώστε να καλυφθεί το κενό αυτό των 2 δις που υπολογίζει (εμείς εκτιμάμε ότι θα είναι μεγαλύτερο - είχαμε προβλέψει ότι θα υπάρξει μια τρύπα 4-6 δις στα μέτρα και επιβεβαιωνόμαστε με απόλυτη ακρίβεια).
2. Ο ικανότατος κος Στουρνάρας δέσμιος των κόκκινων γραμμών του κ. Βενιζέλου και κ. Κουβέλη, δεν έχει τη δυνατότητα να συγκρουσθεί με τα συνδικαλιστικά συμφέροντα του δημοσίου και όχι μόνο δεν απολύει (τους επίορκους, τους καταχραστές, τους καταδικασθέντες και αυτούς που δεν ανταποκρίνονται στα έργα τους), αλλά δεν τολμά να προβεί ούτε και σε μείωση των τεράστιων (σε σχέση με τη κατάσταση της χώρας ) μισθών των ρετιρέ του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ και κλείσιμο των άχρηστων Δημόσιων οργανισμών.
Η σπατάλη δε στο Δημόσιο συνεχίζεται, όπως αποκαλύπτεται και αποδεικνύεται καθημερινά (κρατικά αυτοκίνητα, έξοδα δημόσιων λειτουργών κλπ). Οι μισθοί των βουλευτών και όλων των συμβούλων, των υπαλλήλων της Βουλής, των τοπικών αρχόντων και των παρατρεχάμενων, εξακολουθούν να βρίσκονται σε δυσθεώρητα ύψη για τον απλό Έλληνα που δύσκολα πλέον καλύπτει τις βασικές του ανάγκες.
3. Δεν κατέστη δυνατόν μέχρι σήμερα, μετά από δύο σχεδόν χρόνια των ίδιων ανθρώπων στη πολιτική διακυβέρνηση, να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο και συνεπές φορολογικό νομοσχέδιο, αλλά διάσπαρτες τροποποιήσεις και ρυθμίσεις που επιβαρύνουν περισσότερο την πολυπλοκότητα και την αναποτελεσματικότητα του φορολογικού συστήματος. Θύματα όλοι οι Έλληνες πολίτες αλλά περισσότερο οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ο ικανότατος κ. Μαυραγάνης, αν και προσπαθεί αόκνως, δεν είναι δυνατόν να διορθώσει τα πράγματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όταν οι προκάτοχοί του ήταν τόσο αναποτελεσματικοί και ενίοτε καταστροφικοί.
4. Ουσιαστικά μέτρα για τη φοροδιαφυγή δεν είδαμε, ούτε πρόκειται να δούμε σύντομα, με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να ανθεί (έστω και αν βελτιώθηκαν τα έσοδα για άλλους λόγους και όχι γιατί έγινε αποτελεσματικό το σύστημα) και μάλιστα η φοροδιαφυγή απενοχοποιείται, με τη λογική: ‘’…τι να κάνω;… εάν συνεχίσω να κόβω αποδείξεις θα το κλείσω το μαγαζί… ’’. Οι περισσότεροι δε καταναλωτές, προκειμένου να γλιτώσουν αρκετά ευρώ (ευρισκόμενοι σε ανέχεια), συμφωνούν για την μη καταβολή ΦΠΑ και αγοράζουν χωρίς αποδείξεις.
5. Ο κος Βενιζέλος μετέχει μεν στη κυβέρνηση, αλλά προσπαθεί να μην καρπωθεί την οιαδήποτε επιτυχία της ο κος Σαμαράς, Πέραν τούτου δεν θα ήθελε να αναδειχθεί νέα ηγετική προσωπικότητα στο ΠΑΣΟΚ στο πρόσωπο του κου Στουρνάρα και βάζει τρικλοποδιές (στον κ. Στουρνάρα αλλά και στη κυβέρνηση-όπως προβλέψαμε) με τις αντιφατικές κόκκινες γραμμές του (που είναι τελείως αντίθετες με την πολιτική και τα μέτρα που ακολούθησε όταν ήταν Υπουργός Οικονομικών και βασικός υπεύθυνος για τα μνημόνια και την καθήλωση της Οικονομίας).
Στη λογική αυτή της σύγκρουσης, ο κος Στουρνάρας δεν διστάζει ν τον εκθέσει, αποκαλύπτοντας με αριθμούς τις καταστροφικές συμφωνίες της χώρας για τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ (στο 35% της αξίας και συμφώνησε με τη κυβέρνηση να πληρωθούν στο 100% και με τους τόκους!!!), αλλά και για την ληστρική μετακύληση του χρέους από τις τράπεζες στα ασφαλιστικά ταμεία (και το συνακόλουθο κούρεμα).
6. Και ενώ είναι προφανές ότι η τρόικα θα συνεχίσει το ‘’στρίψιμο της βίδας’’ η κυβέρνηση πλέον ελπίζει μόνο σε πολιτική λύση από τους κυρίαρχους της ΕΕ (Γερμανία πρωτίστως και μετά Γαλλία)
7. Επίσης ο κ. Σαμαράς, αν και μιλούσε για αναπτυξιακά μέτρα, αν και διαρρήγνυε τα ιμάτια του για την ανάγκη ανάπτυξης δεν είδαμε τίποτε τέτοιο. Και ο κάθε εχέφρων αναρωτιέται. Μα είναι ανόητοι όλοι αυτοί της Τρόϊκας και δεν βλέπουν την ανάγκη της αναπτυξιακής διάστασης ώστε να προβλεφθούν κάποια χρήματα γι αυτή.;; Γιατί να πηγαίνουν όλα στην εξυπηρέτηση του χρέους;
Μα είναι προφανές:
- Το πρώτο που τους ενδιαφέρει είναι να πάρουν πίσω (με κέρδος) τα χρήματα τους.
- Δεν έχουν εμπιστοσύνη με τα μέτρα και τους ρυθμούς που κινείται η κυβέρνηση, αν τα χρήματα αυτά θα πιάσουν τόπο.
- Μόνο έτσι μπορούν να ασκήσουν ουσιαστική πίεση στη κυβέρνηση, διότι αν ξεκινούσε τώρα μια έστω και μικρή ανάπτυξη, δεν θα μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι θα συνέχιζαν να εφαρμόζονται τα μέτρα, λόγω του κλίματος αισιοδοξίας που θα δημιουργείτο.
- Και θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος: γιατί να ανησυχούν αν η οικονομία πάει καλά και μπορούν έτσι να εξυπηρετούνται τα δάνεια; Κατ αρχάς το θεωρούν απίθανο. Επίσης τους ενδιαφέρουν οι υπογραφές και οι συμφωνίες που επιτυγχάνονται με την πίεση, έτσι ώστε να μην βρεθούν χωρίς να είναι κατοχυρωμένοι για την αποπληρωμή (μακροπρόθεσμα και σε όλες τις ενδεχόμενες περιπτώσεις). Και τέλος γιατί θα υπάρξουν ευκαιρίες τεράστιου κέρδους για τους ‘’καθοδηγητές’’ της Τρόικας, όταν η ελληνική οικονομία θα είναι στο ναδίρ, με τους μισθούς και εργασιακά κόστη στο κατώτατο σημείο, έχοντας ακυρωθεί οι συλλογικές διαπραγματεύσεις (που ισχύουν σε όλη της Ευρώπη), με το ασφαλιστικό σε σημείο ώστε να επιβαρύνει ελάχιστα τους εργοδότες / επενδυτές, που θα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα σε εξευτελιστικές τιμές.
8. Όμως όπως είχαμε τονίσει είμαστε ανύπαρκτοι εκεί που θα έπρεπε να δράσουμε από τη πρώτη στιγμή. Στο κοινό μέτωπο με τις χώρες του Νότου. Αντί ο κος Σαμαράς να το κάνει από τη πρώτη στιγμή, έχασε σημαντικές ευκαιρίες, επί δύο μήνες δεν έκανε τίποτε προς αυτή τη πλευρά (στόχευσε πρώτα στην επιρροή στην κ. Μερκελ), με αποτέλεσμα να απουσιάζει η Ελλάς και να εξαιρείται από τις ευνοϊκές για τους άλλους (και καθόλου για μας), ρυθμίσεις Ντράγκι.
Τώρα τουλάχιστον αντιλαμβάνεται το λάθος του και προστρέχει στον κ. Μόντι. Κατά την άποψή μας θα πρέπει να χτίσει πάνω στα ‘’κοινά συμφέροντα’’ με Πορτογαλία, Κύπρο, Ιρλανδία, Ιταλία και Ισπανία, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα κλαμπ ‘’κοινών συμφερόντων’’. Γιατί ακόμη δεν έχει δημιουργηθεί το κλαμπ. Όλοι τους εξακολουθούν να κινούνται ως επί το πλείστον με τα δικά τους προβλήματα.
9. Αλλά για να έχει τέτοια διαπραγματευτική ισχύ στο εξωτερικό ο κος Σαμαράς, θα έπρεπε πρώτα να έχει διευθετήσει τα ζητήματα στο εσωτερικό, στη λογική που περιγράψαμε παραπάνω, ζητήματα που είτε καθυστερούν να γίνουν, είτε δεν υπάρχει η βούληση να γίνουν.
Στέλιος Φενέκος

ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ Ή ΑΤΥΠΗ ΟΜΗΡΙΑ;

Αγαπητοί φίλοι
Με αφορμή τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας, από τις διαδηλώσεις των μουσουλμάνων, επιτρέψτε μου να εκφράσω τις απόψεις μου.
Για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα, αλλά και ένα ανάλογο παράδειγμα, ας ξεκινήσουμε με μια υπόθεση:
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος στην Ελλάδα έγραφε προσβλητικά σχόλια για τη θρησκεία μας, είτε γυρνούσε μια προσβλητική (πάντα για μας) ταινία κλπ. Πως θα αντιδρούσαμε;

Κάποιοι θα το προσπερνούσαν αδιάφορα, κάποιοι άλλοι θα απαξίωναν την ταινία ή το σύγγραμμα με κάποια απαξιωτικά σχόλια και ενδεχόμενα πολλοί θα φώναζαν στα τηλε-παράθυρα για την ασέβεια κλπ.
Ίσως και μερικοί, οι πιο φανατικοί, να αντιδρούσαν εκτοξεύοντας αυγά ή γιαούρτια ή θα φώναζαν έξω από τη αίθουσα που θα προβαλλόταν η ταινία. Η εκκλησία θα προσέφευγε στη δικαιοσύνη και είτε η ταινία θα απαγορευόταν να προβληθεί είτε θα αφαιρούνταν τα επίμαχα σημεία. Ενδεχόμενα το δικαστήριο να αποφάσιζε ότι δεν υπάρχει τίποτε μεμπτό και σιγά σιγά οι αντιδράσεις θα κόπαζαν .
Το σενάριο αυτό έχει επαναληφθεί αρκετές φορές στη χώρα μας με ταινίες, βιβλία κλπ. και υπήρξε ακριβώς η εξέλιξη που περιγράψαμε.
Εάν η ταινία γυριζόταν σε άλλο μέρος του κόσμου, αρκετοί θα έστελναν επιστολές, άλλοι θα ζητούσαν κυβερνητική παρέμβαση και κάποιοι θα προσέφευγαν στη δικαιοσύνη είτε σε ευρωπαϊκά ή άλλα δικαστήρια. Και κάπως έτσι θα ξεχνιόταν η υπόθεση.
Στην περίπτωση που αντιμετωπίζουμε σήμερα τι συμβαίνει;
Κάποιος σκηνοθέτης, σε κάποια άλλη χώρα, έκανε μια ταινία την οποία ελάχιστοι την έχουν δει (ώστε να αξιολογηθεί το μέγεθος της προσβολής) και ξεσηκώθηκαν όλες οι μουσουλμανικές χώρες, με φρικτά επεισόδια και εγκλήματα από τους φανατικούς.
Στη χώρα μας, οι κατά πλειονότητα παράνομα διαμένοντες μουσουλμάνοι, αποφάσισαν να διεκδικήσουν το δίκιο τους έναντι ποιου; Όχι του ελληνικού κράτους και της κυβέρνησης που δεν τους αδίκησε, αλλά έναντι της Αμερικανικής πρεσβείας (το σύμβολο του κακού γι αυτούς).
Και με τι τρόπο; Με διαδηλώσεις που κανείς δεν ξέρει τι κατάληξη θα είχαν, αν αναλογισθεί τι συμβαίνει σε άλλες χώρες και που μπορεί να οδηγήσει ο φανατισμός αυτός.
Και βέβαια ως όφειλε, η Ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να προστατέψει την αμερικανική πρεσβεία κατά τον νόμο και την κοινή πρακτική σε όλα τα κράτη του Δυτικού και όχι μόνο κόσμου, όπως άλλωστε κάνει και με τους Έλληνες διαδηλωτές χρόνια τώρα.
Στην άρνηση δε της αστυνομίας να τους αφήσει να πάνε στην αμερικανική πρεσβεία, οι μουσουλμάνοι διαδηλωτές επιτέθηκαν στην αστυνομία , έσπασαν μάρμαρα εκτοξεύοντάς τα στους αστυνομικούς και κατέστρεψαν μαγαζιά και αυτοκίνητα βιαιοπραγώντας εις βάρος της περιουσίας των πολιτών (που δεν τους έφταιξαν σε τίποτε).
Και αναρωτιέται κανείς: Αυτοί όλοι σεβάστηκαν την πολιτισμική ταυτότητα της χώρας που τους φιλοξενεί, όταν μάλιστα δεν εμπλέκεται σε κάτι που έγινε κάπου άλλου, στην άλλη άκρη του κόσμου;
Σεβάστηκαν την νομιμότητα και τις δυνατότητες που τους δίνουν οι νόμοι του κράτους για να προστατεύσουν την θρησκευτική τους υπόσταση, όπως κάνει η Ελληνική Εκκλησία;
Σεβάστηκαν τις περιουσίες των δοκιμαζόμενων πολιτών αυτής της χώρας, που προσπαθούν να επιβιώσουν σε συνθήκες ανέχειας, εργαζόμενοι σκληρά για την επιβίωσή τους, κινδυνεύοντας να χάσουν τα μαγαζιά τους και την ζωή τους ολόκληρη;
Εύκολα λοιπόν καταλήγει κανείς, ότι η αστυνομία καλώς έκανε και απώθησε όλο αυτό το πλήθος, όπως επίσης ότι θα έπρεπε να προβεί και σε εκτεταμένες συλλήψεις για τις καταστροφές περιουσιών και τις βιαιοπραγίες.
Εκτός αν είμαστε σε καθεστώς άτυπης ομηρίας (έτσι ίσως δικαιολογούνται και οι σε πρώτη ανάγνωση ‘’άστοχες’’ δηλώσεις του Υπουργού εξωτερικών την προηγούμενη των επεισοδίων).
Και θα πρέπει όλοι μας να αποδεχθούμε, ότι το πρόβλημα δεν λύνεται πλέον με ανεύθυνες μεγαλοψυχίες και μεγαλοστομίες, αλλά με δραστικά και αποφασιστικά μέτρα, συνεπή σταθερά, με συνέχεια και εμμονή υπέρ της νομιμότητας προς κάθε πλευρά. Όπως άλλωστε κάνουν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποίο ανήκουμε και εμείς.
Στέλιος Φενέκος

ΕΛΙΤ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΑΣ

Πολύς λόγος γίνεται για τις ελίτ και τον ρόλο τους.
Η ‘’κοινωνία αξιών’’ θεωρεί ότι η νεολαία είναι το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας μας και τελικά αυτοί μπορούν με την δυναμική τους, τις ικανότητες τους, την κοινωνική τους συνείδηση και την αγάπη τους για την πατρίδα να δώσουν μια νέα πνοή στη χειμάζουσα χώρα μας. Ας τους δημιουργήσουμε το κατάλληλο έδαφος για να δημιουργήσουν.
Γιατί αυτοί είναι η ΕΛΙΤ, και αυτοί μόνο μπορούν να δώσουν προοπτική και ελπίδα στο τόπο.
Στέλιος Φενέκος

ΣΧΕΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΗΘΙΚΗ

Ετέθη ένα κρίσιμο ερώτημα από μία φίλη της ''Κοινωνίας Αξιών''
Συγκεκριμένα:
''Θα ήθελα την άποψη σας για το ρητό του Daniel O’ Connell που αναφέρει ότι:
"Τίποτε δεν μπορεί να είναι πολιτικά ορθό, αν είναι ηθικά λάθος."

Stelios Fenekos
 Απάντηση:
Θεσατε  ένα εξαιρετικό ζήτημα για μία ουσιαστική συζήτηση σε ζητήματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν αν θέλουμε να είμαστε ενεργοί πολίτες.
Οι σχέσεις των εννοιών Δημοκρατία, Νόμος, Ηθική και η εφαρμογή τους στη ζωή μας, είναι το σημαντικότερο πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα, ιδιαίτερα σήμερα που η σχέση αυτή περνάει από ''σαράντα κύμματα''.

Αν και η ρήση αυτή φαίνεται άριστη εν τούτοις πάσχει. Και για να γίνω αναλυτικότερος:
1. Η ηθική εάν δεν εντέλλεται από κανόνα πίστεως, τότε είναι συμβατική κοινωνική θέσπιση. Υπάρχει βέβαια η οντολογική και φυσιοκρατική εξήγηση με αρκετά επιχειρήματα. Αυτά όμως αναφέρονται σε περιορισμένο αριθμό ηθικών αρχών, που εμφανίζονται ενστικτωδώς σε όλα τα όντα λιγότερο ή περισσότερο.
2. Αν αποδεχθούμε στον άνθρωπο, το θειο προορισμό της, τότε θα πρέπει για να είναι κοινά αποδεκτή σε όλο τον κόσμο, να αποδεχόμαστε όλοι μας την ίδια θεία πηγή, και το ίδιο θρησκευτικό πλαίσιο (αναφέρομαι στην ίδια εφαρμογή χωρίς πληθώρα αντιφατικών ερμηνειών). Βλέπουμε όμως ότι δεν είναι έτσι, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει πολύ μεγάλες ακρότητες στο όνομα της πίστεως από όλες τις θρησκείες στο βάθος του χρόνου.
3. Εάν αποδεχθούμε ότι η ηθική είναι μια κοινωνική συμβατική θέσπιση για το καλό της κοινωνίας, τότε αποδεχόμαστε ότι αφορά τις κοινωνίες με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά σε σχέση με την κοινωνία και ανάλογα με τις διαφοροποιήσεις που έχει η κάθε μία.
4. Συνεπώς η μόνη κοινή αποδοχή της ηθικής, ως γενικό κανόνα σε μία κοινωνία, είναι να υπάρχει πολιτισμική ομογενοποίηση (που δεν υπάρχει) ή θρησκευτική ομογενοποίηση (που πάλι δεν υπάρχει).
5. Ας προσπαθήσουμε τώρα να δούμε την ηθική σε σχέση με την πολιτική. Εάν αποδεχθούμε την Δημοκρατία ως πολίτευμα, θα πρέπει να αποδεχθούμε και τον κανόνα της πλειοψηφίας (ενισχυμένης με κάποιο σύστημα στάθμισης, ή απλή). Στον κανόνα αυτό έχουν γίνει πολλά εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αν αποδεχθούμε την έννοια της ''τυραννίας'' της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας, τότε θα χρειασθούμε ένα άλλο ηθικό πλαίσιο για να αξιολογήσουμε την δίκαιη (λόγω κοινωνικής σύμβασης) απόφαση της πλειοψηφίας, έναντι της μειοψηφίας. Και ποιος είναι αυτό το πλαίσιο; Συμβατικό ή θεϊκό; Όπως είδαμε και τα δύο πλαίσια δεν αντιπροσωπεύουν επαρκώς τη ρήση.
6. Από τη στιγμή δε που η δημοκρατία, όπως έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα, βασίζεται στην αρχή του ‘’ορθολογισμού’’ (το περισσότερο καλό για τους περισσότερους), αμέσως ξεπηδά και η πρώτη μη ηθική πράξη (εάν δεν έχουμε παραδεχθεί το συμβατικό της χαρακτήρα), να επιβάλουμε τη βούλησή μας σε μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας που πιθανόν δεν αντέχει τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Άρα βάζουμε ένα συμβατικό κανόνα ηθικής, την αποδοχή των συμβατικών λειτουργιών της Δημοκρατίας, έτσι όπως εφαρμόζεται σήμερα.
7. Συνεπώς η ρήση όπως εύκολα γίνεται κατανοητό, είναι υπερβολικά υπεραπλουστευμένη, και πρωτίστως επικοινωνιακή και ελάχιστα αγγίζει τα σημαντικά ζητήματα της ηθικής, πόσο μάλλον σε σχέση με την εφαρμοσμένη πολιτική.
8. Τώρα θα μου πείτε, ποια θα πρέπει να είναι η σχέση της ηθικής με την πολιτική. Η πολιτική οφείλει να υιοθετεί στην καθημερινή πρακτική της την κοινή αντίληψη περί ηθικού. Το αναγνωρίζει και το δικαστικό μας σύστημα. Και οφείλει να νομοθετεί συνεκτιμώντας την έννοια αυτή. Όμως ο νομοθέτης, θα είναι πάντα δέσμιος του κανόνα της πλειοψηφίας στη σημερινή δημοκρατία, οπότε η μόνη λύση είναι η συνεχής διεύρυνση της αμεσότητας συμμετοχής στη δημοκρατία, ώστε να μειώνεται ο η επίδραση της τυραννίας της πλειοψηφίας μέσα από τον πλουραλισμό άμεσης συμμετοχής πολλών και διαφορετικών σε πολλά ζητήματα, καθώς και η δυνατότητα αμφισβήτησης ενός νόμου από την μειοψηφία (εάν ξεπερνά ένα κρίσιμο αριθμό συμμετοχής έστω κι αν ακόμη είναι μειοψηφία), ακύρωσής και επανέναρξη του διαλόγου γι αυτόν.
9. Θα έλεγα καταλήγοντας, ότι τέτοιου είδους απόλυτες έννοιες μάλλον δεν εκφράζουν πάντα με αξιοπιστία την πραγματικότητα και πολλές φορές μπορούν να οδηγήσουν σε εσφαλμένες επιλογές.
Στέλιος Φενέκος

Η ΓΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Έχουμε γράψει πολλά για την διαπραγμάτευση που γίνεται με την τροικα και τους ελιγμούς που προσπαθεί η Κυβέρνηση σε σχέση με την απελευθέρωση της δόσης του δανείου ύψους 31,5 δις.
Και ενώ γίνεται προφανές ότι η Γερμανία δεν ‘’καταλαβαίνει’’ από παιχνίδια, αλλά απαιτεί την απόλυτη συμμόρφωση της Ελληνικής πλευράς στα ‘’συμφωνημένα’’, η Ελληνική πλευρά εξακολουθεί να προσπαθεί να ξεγλιστρήσει και να αποποιηθεί των ευθυνών της.
Συγκεκριμένα, αφού βλέπει ότι δεν μπορεί να παρασύρει την τρόϊκα, έπαιξε το χαρτί του Eurogroup και της παρουσίασης των μέτρων εκεί, επιδιώκοντας μια εκ νέου πολιτική επιρροή της Τρόϊκας. Έρχεται όμως άμεσα η ΕΕ πλέον, να κλείσει συλλογικά και αυτή τη τρύπα. ‘’Δεν θα συζητηθεί’’ αποφάσισαν, το Ελληνικό θέμα στο Eurogroup.
Και τι λέει η Ελληνική πλευρά για να σώσει τα προσχήματα στο εσωτερικό; Ότι θα θέσει τα ζητήματα στη συνάντηση αρχηγών στα μέσα Οκτωβρίου.
Ποια ζητήματα όμως εάν η διαπραγμάτευση με την Τρόϊκα δεν αποδώσει τα επιδιωκόμενα;
Ή υπονοεί η κυβέρνηση ότι η διαπραγμάτευση θα παραταθεί μέχρι τότε και άρα μας προετοιμάζει με τις δηλώσεις της και την είδηση ότι η δόση θα εκταμιευθεί πολύ αργότερα από το προσδοκώμενο;
Όσον αφορά την εκταμίευση της δόσης, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι θα εκταμιεύεται με το σταγονόμετρο σε ένα ψυχοφθόρο παιχνίδι τύπου ΠΑΒΛΩΦ, όπως παίζεται μέχρι τώρα, μήπως και τελικά εθισθεί η κυβέρνηση σε νέες συμπεριφορές, ενστίκτου περισσότερο, παρά εξ ολοκλήρου νοητικές;
Βέβαια θα πρέπει να σκεφθούμε γιατί η κυβέρνηση συμπεριφέρεται με τον τρόπο αυτό. Μελετώντας τα γεγονότα θα κατέληγε κανείς στους παρακάτω λόγους:
1. Επειδή την ενδιαφέρει το εσωτερικό κυρίως και η αποφυγή συγκρούσεων με τα οργανωμένα συμφέροντα και τους συνδικαλιστές του Δημοσίου, των ΔΕΚΟ κλπ. Όσον αφορά το εξωτερικό, ο μόνος άμεσος στόχος είναι η εκταμίευση της δόσης (όπως η παροχή τροφής στο κατά ΠΑΒΛΩΦ πείραμα).
2. Επειδή το εσωτερικό πρόβλημα συνοχής της βάλλεται από τις προσωπικές φιλοδοξίες ηγετίσκων.
3. Επειδή τα συνθετικά μέρη της κυβέρνησης έχουν εγκλωβισθεί σε μία στείρα ρητορική και δεν μπορούν εύκολα να την αναιρέσουν και προσπαθούν να μετακυλήσουν τις ευθύνες αλλού.
4. Επειδή η Κυβέρνηση δεν δεσμεύθηκε εξ αρχής επί τη βάσει ενός ‘’memorandum’’, που να προβλέπει και να προλαμβάνει όλες αυτές τις αναδυόμενες διαφωνίες
5. Επειδή ο κ. Στουρνάρας, ως άριστος γνώστης των ελιγμών, θέλει να κλείσει τα ζητήματα με την τρόικα χωρίς να επωμισθεί αυτός το κόστος των δύσκολων αποφάσεων, αλλά μεταθέτοντας το σε αυτούς που το δημιούργησαν και που πραγματικά ανήκει.
6. Επειδή ο κ. Βενιζέλος καταλαβαίνει το παιχνίδι του κ. Στουρνάρα και επειδή θέλει να παραμείνει αρχηγός ενός υπαρκτού κόμματος και θέλει να κρατήσει την κρίσιμη αυτή μάζα του ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα δεν θα ήθελε να δει στο πρόσωπο του κ. Στουρνάρα μία φιλόδοξη και δυναμική νέα αρχηγική υποψηφιότητα.
7. Και τελικά επειδή η Νέα Δημοκρατία αντιλαμβάνεται ότι τα προβλήματα ασυμφωνίας και συγκρούσεων που ανάδειξε η διαπραγμάτευση με την Τρόϊκα, θα ενταθούν και θα πρέπει να προετοιμασθεί έγκαιρα και κατάλληλα για το χειρότερο σενάριο της αποσύνθεσης αυτής της Κυβέρνησης, μεταθέτοντας βέβαια την ευθύνη στους άλλους, ώστε να μην ακυρώσει τη ρητορική της για την σωτηρία της Ελλάδος (Ευρωπαϊκή ει δυνατόν) και να διατηρήσει αφ΄ ετέρου αλώβητο το ηγετικό προφίλ του κ. Σαμαρά.
Και όλα αυτά όπως συνήθως, στην πλάτη κυρίως των πιο αδύναμων κοινωνικών ομάδων του λαού και της ραχοκοκαλιάς της Ελληνικής οικονομίας, των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων.
Στέλιος Φενέκος

IT TAKES TWO TO TANGO

Αγαπητοί φίλοι καλημέρα. Το τελευταίο καιρό υπάρχουν πολλά άρθρα και σχόλια που ανφέρονται στο ηθικό και αξιακό έλλειμμα της ελληνικής κοινωνίας και καθ' υπερβολή το συγκρίνουν με την ''περίσσεια ηθικής και αξιών'' άλλων λαών.
Δικαίως επικεντρωνόμαστε στο ηθικό και στο αξιακό σύστημα. Αλλά πιστεύω ότι κάνουμε λάθος να το συγκρίνουμε απλουστευτικά με άλλους λαούς.
Όλοι μας ...έχουμε εμπειρίες και από ανήθικους Αμερικάνους, Άγγλους, Γάλλους και Πορτογάλους, Βέλγους και Ολλανδούς κλπ. Και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο και πιο σκληρό επίπεδο (είχε πχ. ηθική ο πιλότος που έριξε τις βόμβες σε άμαχους;; Ο διευθυντής της επιχείρησης που έριξε τα ακατάλληλα κρέατα με τοξίνες στην αγορά;; ο μονίμως φοραποφεύγων με κάθε τρόπο επιχειρηματίας;; ο CO της εταιρείας που δημιούργησε με τις άνομες πρακτικές του παγκόσμια κρίση;;, ο CO που λαδώνει όλο το κόσμο για να προωθήσει τις πωλήσεις του;;).
Θα πει κάποιος π.χ. ότι εμάς λαδώνει γιατί είμαστε ανήθικοι και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, δεν είναι όμως έτσι. Λαδώνει και διαφθείρει τους πάντες στο βωμό του κέρδους.
Άλλωστε ''it takes two to tango''.
Αυτό που διαφέρει όμως σημαντικά και λειτουργεί στις άλλες χώρες είναι το κράτος και οι μηχανισμοί ελέγχου. Εαν λειτουργούσαν όπως στην Ελλάδα ίσως να ήταν χειρότεροι από εμάς (μπορώ να σας δώσω άπειρα παραδείγματα). Επίσης το εκπαιδευτικό σύστημα λειτουργεί υπέρ της κοινωνικής συνείδησης, πράγμα που συγκυριακά συμβάινει στη χώρα μας.
Ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε το σταθερό συνεπές και σοβαρό λειτουργικό περιβάλλον και οι άνθρωποι θα δείξουν τα καλύτερα των χαρακτηριστικών τους.
Προτεραιότητα λοιπόν για την ''Κοινωνία Αξιών'' είναι το ΚΡΑΤΟΣ, η ΠΑΙΔΕΙΑ και η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ και αμέσως θα δούμε αποτελέσματα.
Στέλιος Φενέκος

''ΜΕΣΣΙΑΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ ΤΟΥ ΣΙΛΩΑΜ''

Κατά την παρούσα πολιτικο-οικονομικο-κοινωνική κρίση πολλοί νέοι σχηματισμοί πολιτικής σκέψης αναδείχθηκαν. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών είναι η μεσσιανική τους αντίληψη ότι δραστηριοποιούνται για να σώσουν την Ελλάδα από την καταστροφή, να πάρουν τα ηνία από τα χέρια των άχρηστων πολιτικών και να αναλάβουν αυτοί πιο ικανοί, άφθαρτοι, με νέες ιδέες και όραμα και όρεξη για δουλειά. Το κυριότερο όμως στοιχείο που όλοι μοιράζονται είναι η αξία τους και η τιμιότητα τους.

Αναρωτιέμαι ποιος από όλους μας σε αυτήν την σύγχρονη Ελλάδα δικαιούται να εμφανίζει μόνο κατά δήλωση τον εαυτό του απόλυτα τίμιο ή έστω τιμιότερο από κάποιον άλλο.

¨Ο αναμάρτητος πρώτος τoν λίθον βαλέτω…¨

Εφ ΄ όσον δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει ένα αξιόπιστο σύστημα αξιολόγησης της αμαρτίας (ούτε καν και όταν η αμαρτία έχει εκδικασθεί σε δικαστήριο-δείτε τον παραλογισμό των ποινών που επιβάλλονται από το δικαστικό μας σύστημα και εκτελούνται ή όχι), τότε καλύτερα να αποδεχθούμε όλοι μας ότι το πλήθος των αμαρτωλών είναι μέγα και το κυριότερο μη καταγεγραμμένο. 

Επίσης θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξει μία γιγαντιαία κολυμβήθρα του Σιλωάμ που να δεχθεί μέσα της όλο αυτό το πλήθος και να θεραπεύσει πάσα νόσο και αμαρτία. 

Το άμεσο ερώτημα που προκύπτει είναι τι κάνουμε με όλο αυτό το πλήθος των αμαρτωλών. Η αντιμετώπισή του θα πρέπει να έχει κάποια στοιχεία πρακτικότητας, παραδειγματισμού και μεγαλοψυχίας συνάμα. 

Κατά συνέπεια το αμαρτωλό παρελθόν θα πρέπει να μας απασχολήσει στο βαθμό που υπάρχουν επαρκή στοιχεία για την διαφθορά κρατικών λειτουργών και καταχραστών δημόσιας περιουσίας και για αυτούς που οφείλουν καταχρηστικά μεγάλα ποσά στο δημόσιο και οι οποίοι θα πρέπει να υποστούν τις νόμιμες συνέπειες. Θα πρέπει να αποφύγουμε τη δαιμονοποίηση των πάντων στη μηδενιστική λογική ότι όλοι είναι διεφθαρμένοι, όλοι ευθύνονται και άρα όλοι είναι υπόλογοι. 

Επίσης θα πρέπει να υιοθετήσουμε αυστηρή στάση για την διαφθορά και την απονομή δικαιοσύνης σε ότι αφορά το μέλλον με αρχή εκκινήσεως τώρα, ως πρώτο βήμα εκσυγχρονισμού μας.
Στην συνέχεια με μετριοπάθεια ας αποδεχθούμε ότι υπάρχουν άξιοι και ικανοί άνθρωποι γύρω μας και ας αποφύγουμε την αυτάρεσκη αντίληψη ότι οι δικές μας ικανότητες είναι ξεχωριστές και ότι αφού έχουμε ένα χάρισμα σε ένα τομέα τότε εύκολα θα μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί σε κάθε ζήτημα που θα θέλαμε να εμπλακούμε. Μάλιστα η κρίση μας είναι τόσο αυστηρή για τους άλλους και ελάχιστα για μας.
 

Και τέλος ας αρχίσουμε την προσπάθεια βελτιώνοντας την επιθυμία μας για συνεργασία, να αποδεχθούμε δηλαδή ότι μπαίνουμε σε μία νέα περίοδο όπου η συνεργασία είναι σημαντικότερη της ατομοκεντρικής αντίληψης.
Στέλιος Φενέκος

ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ ‘Η ΟΥΤΟΠΙΚΟΙ - ΔΡΩΝΤΕΣ Ή ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΙ – ΠΟΛΥΠΛΟΚΟΙ Ή ΑΠΛΟΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ, ΣΤΕΙΡΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΟΙ, ΑΠΛΟΪΚΟΙ ΚΑΙ ΑΤΕΚΜΗΡΙΩΤΟΙ

Έχω ακούσει από πολλούς φίλους ότι τα άρθρα και οι θέσεις της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ είναι ελιτίστικες και τεχνοκρατικές. Από άλλους άκουσα ότι τα νοήματα που εκφράζονται είναι δύσκολα και χρειάζεται να διαβάσουν ένα άρθρο η μία θέση δύο φορές για να το κατανοήσουν . Άλλοι πάλι λένε ότι οι θέσεις μας είναι απόλυτα κατανοητές και τεκμηριωμένες. Από άλλους άκουσα ότι είναι θεωρητικές και από άλλους ότι είναι ουσιαστικές και ρεαλιστικές. Αλήθεια που να πρωτοβασισθεί κανείς για τη ακρίβεια των κρίσεων.

Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά εγώ είναι ότι οι θέσεις της ‘’Κοινωνίας Αξιών» είναι αυθεντικές. Και το κυριότερο πλουραλιστικές.

 Άλλοι γράφουν επιστημονικά, θεωρητικά, άλλοι πιο πρακτικά και τεχνοκρατικά, άλλοι ρομαντικά και άλλοι πιο σκληρά και ρεαλιστικά, άλλοι με επιχειρήματα δύσκολα και άλλοι πιο απλά. Και αυτό γίνεται γιατί είμαστε ένα κόμμα Δημοκρατικό.

Ως υπεύθυνος του πολιτικού σχεδιασμού και των θέσεων της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ μπορώ να πω  υπεύθυνα, ότι είναι επιλογή μας να γράφουν ελεύθερα οι φίλοι μας και τα μέλη μας. Πολλές φορές μας έχουν προτείνει  διάφορες ‘’δοκιμασμένες πολιτικά’’, ’’επικοινωνιακές’’ πρακτικές για να γίνουν τα άρθρα και οι θέσεις μας πιο ‘’πιασάρικες’’. Όμως δεν πέσαμε στην παγίδα να αλλοιώσουμε το δημοκρατικό μας χαρακτήρα και την αυθεντικότητα μας και να ακυρώσουμε το σεβασμό προς τα μέλη μας, κάνοντας λογοκρισία, περικόπτοντας και επιβάλλοντας ενιαίο στυλ και λόγο.

Υπάρχει αρχή και αυτή είναι η εξής απλή αρχή.

 Όταν η δημοσίευση φέρει την σφραγίδα της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’  θα πρέπει να  είναι συμβατή με τις αξίες και τις θέσεις μας όπως έχουν αποφασισθεί με δημοκρατικές διαδικασίες από τα συλλογικά όργανα. Όλα όμως τα μέλη μας μπορούν να δημοσιεύουν τα άρθρα τους και τις σκέψεις  τους στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ ελεύθερα με το όνομά τους χωρίς κανένα περιορισμό και καμία ‘’λογοκρισία’’.

Έτσι εξηγούνται και οι αντιφατικές κρίσεις και τα σχόλια που παράθεσα παραπάνω.

Και αυτός ο πλουραλισμός έκφρασης και συνεισφοράς στη διαμόρφωση θέσεων είναι και το πολύτιμο χαρακτηριστικό της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ και καμία ‘’επικοινωνιακή σειρήνα’’ δεν θα μας πείσει να το αλλάξουμε.

Δεν είμαστε στρατευμένοι, ούτε θέλουμε κάτι τέτοιο. Είμαστε συνειδητοποιημένοι πολίτες, βαθιά δημοκράτες, με σεβασμό στη συνεργασία και στις συμμετοχικές λειτουργίες.  Η διατήρηση της ατομικότητας μας όμως, είναι από τις βασικές διακηρύξεις της ‘’Κοινωνίας Αξιών’’ και  έτσι όλοι μας συμμετέχουμε απόλυτα συνειδητά στην συλλογική και συνεργατική επίτευξη των σκοπών της.

Βέβαια όλα αυτά έχουν αξία όταν υπόκεινται στην βάσανο του ‘’μέτρου’’, έστω κι αν στην ψηφοθηρική επικοινωνιακή γλώσσα αυτό ως επί το πλείστον έχει χαθεί.

Στέλιος Φενέκος

ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΚΕΝ ΜΥΝ

Μετά από την περίοδο των ασθενειών, είχαμε την περίοδο των παραιτήσεων και αντικαταστάσεων υπουργών και ήλθε επιτέλους και η περίοδος των μέτρων (στα χαρτιά επί του παρόντος ) με καθυστέρηση ενός μηνός. Και ενώ περιμέναμε όλοι μας, μετά τις μεγαλοστομίες που ακούσαμε (από όλα τα κόμματα) και μετά την τόσο μεγάλη περίοδο κύησης να δούμε κάτι νέο και ελπιδοφόρο , ‘’φευ’’ μας προέκυψε κάτι απ’ τα παλιά, φτιαγμένο από τα ίδια στοιχεία κομματισμού, πολιτικής ίντριγκας, αναποφασιστικότητας, πολιτικού κόστους, υπεκφυγής και ατολμίας. Και για να γίνουμε συγκεκριμένοι:
1. Ο Υπουργός οικονομικών δέχεται μομφή από τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος συγκυβέρνησης, ότι δεν έκανε καλά τη δουλειά του, και αμύνεται απαντώντας ότι αυτή την εντολή είχε από τον πρωθυπουργό!!! (Δηλαδή άλλα λένε μεταξύ τους και άλλες εντολές δίνουν στους υπουργούς που μας εκπροσωπούν στις διεθνείς διαπραγματεύσεις;;; Που είναι η ‘’εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης’’ που επικαλείται μετά μανίας (και είναι αναγκαία) ο αρχηγός του συμπολιτευόμενου κόμματος;;.
2. Ανακοινώνονται μετά καθυστέρηση ενός μηνός (!!!) τα οικονομικά μέτρα για την εξεύρεση 11,5 δις ευρώ, τα οποία για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε υπολείπονται κατά 4-6 δις ευρώ αυτών που χρειάζονται μέχρι το τέλος του έτους για να είμαστε εγγύς των στόχων. Και ενώ όλοι μας περιμέναμε ότι τα μέτρα αυτά θα στρεφόντουσαν κυρίως στα μεγάλα εισοδήματα, στους τεράστιους μισθούς των ΔΕΚΟ σε κάποιες ‘’ιδιαίτερες υπηρεσίες ‘’ του Δημοσίου, στην φοροδιαφυγή και στην εισφοροδιαφυγή, στην βελτίωση της αποτελεσματικότητας των αποκρατικοποιήσεων, στην μείωση της τεράστιας σπατάλης που διενεργείται ακόμη στο κράτος και το δημόσιο, διαπιστώνουμε ότι στρέφονται πάλι στους ‘’Συνήθεις Ύποπτους’’. Τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους (σαν πρόσχημα τίθεται το πλαφόν των 2400 ευρώ ενώ όλοι ξέρουμε ότι θα υπάρξει αναλογική μείωση σε όλες τις συντάξεις) και γενικά σε όλους όσους μπορούν να αγγίξουν, χωρίς να έλθουν σε σύγκρουση με τα οργανωμένα και τα μεγάλα συμφέροντα.
3. Εκτός από τα εισπρακτικού χαρακτήρα μέτρα (που ακόμη είναι στα χαρτιά και δεν ξέρουμε εάν τελικά θα ‘’φτουρήσουν’’), δεν είδαμε άλλα μέτρα να ανακοινώνονται ταυτόχρονα, που θα μείωναν την διάμετρο της ‘’μαύρης τρύπας’’, αλλά θα έφερναν και έσοδα στο κράτος, όπως π.χ. το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών και τη μείωση του σπάταλου δημόσιου, την άμεση διαχείριση του τεράστιου ζητήματος των ψεύτικων συντάξεων (σε 200.000 ανέρχεται ο αριθμός τους), την λήψη μέτρων για την άμεση αύξηση του Τουρισμού κλπ.
4. Η συλλογή των χρημάτων ανατέθηκε στους υπουργούς, οι οποίοι λόγω διαφορετικής ‘’προέλευσης’’ ακολούθησαν διαφορετικά κριτήρια στις περικοπές που πρότειναν, με αποτέλεσμα την ανισορροπία στα μέτρα και την διεύρυνση της ‘’κοινωνικής αδικίας’’. (Σε μια κυβέρνηση συνεργασίας απαιτείται άλλος βαθμός ελέγχου)
5. Και τελικά δόθηκε η υπόσχεση ότι δεν θα ληφθούν άλλα μέτρα, αν και όλοι ξέρουμε ότι θα χρειασθούν περίπου άλλα 6 δις για να κλείσει το τελικό άνοιγμα. Από πού άραγε θα βρεθούν αυτά τα χρήματα, αν δεν αλλάξει τελείως η πολιτική της Κυβέρνησης προς την κατεύθυνση όσων περιγράφουμε πιο πάνω (μείωση σπάταλου δημόσιου, τεράστιων μισθών ΔΕΚΟ κλπ), προς την κατεύθυνση των διαρθρωτικών αλλαγών στην οικονομία και στην χρηματοδότηση της ανάπτυξης που θα έπρεπε και είχε δεσμευθεί προεκλογικά, να είναι ένας από τους πρώτους στόχους της Κυβέρνησης;;
6. Κατά την άποψη μας για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου η κυβέρνηση και για να αντιστρέψει την αρνητική σπείρα καθόδου, θα έπρεπε να έχει ανακοινώσει μέτρα ταυτόχρονα σε πέντεμεγάλους τομείς: 1) Άμεσα μέτρα για την ενίσχυση του Τουρισμού, 2) Μέτρα περιστολής Δαπανών και μείωσης του Δημόσιου, 3) Μέτρα βελτίωσης του ρυθμού και της αποτελεσματικότητας των αποκρατικοποιήσεων, 4) Μέτρα άμεσης βελτίωσης είσπραξης φόρων και αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, 5) Μέτρα χρηματοδότησης της ανάπτυξης και αναθέρμανσης της Οικονομίας.
Όλα αυτά, μια σοβαρή κυβέρνηση που έχει στις δυνάμεις της πλήθος ικανών στελεχών (από τρία κόμματα μάλιστα!!!), θα έπρεπε να τα έχει δρομολογήσει με αποφασιστικότητα και να πάψει να κρύβεται πίσω από την ‘’έγκριση ‘’ της Τρόϊκας και τις πιέσεις που υφίσταται από μια ‘’θράκα’’ κοινοτικών υπαλλήλων.
Και βέβαια τα πρώτα μέτρα που θα έπρεπε και μπορούσε να λάβει για την ενίσχυση του Τουρισμού, ώστε να έχει άμεσα έσοδα, θα έχουν πια ελάχιστη σημασία σε λίγες μέρες αν συνεχίσει να κινείται με αυτούς τους βασανιστικά αργούς ρυθμούς.
Στέλιος Φενέκος

ΠΑΡΕΚΛΙΝΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΣΤΙΣ ΣΥΣΚΕΨΕΙΣ

Με σκωπτική (και όχι μόνο) διάθεση, θέλοντας να ‘’μας’’ κάνω να προβληματισθούμε για το τι προσφέρουμε όλοι μας (και όταν λέω ‘’όλοι μας’’ εννοώ ‘’όλοι μας’’), στις πολιτικές συσκέψεις που συμμετέχουμε , αλλά και τι είμαστε διατεθειμένοι να προσφέρουμε σε ένα πολιτικό σχηματισμό. Για το λόγο αυτό παραθέτω μερικούς χαρακτήρες που έχω ήδη αναγνωρίσει μέσα από τις ημέρες και τα ‘’έργα μας’’ στον κοινό και ευγενή αυτό σκοπό στον οποίο έχουμε πολλοί εθελοντικά συνταχθεί.
Εάν έχετε και άλλες κατηγοριοποιήσεις θα σας προέτρεπα να συμπληρώσουμε το κατάλογο για να τον δίνουμε σαν ‘’μπούσουλα’’ σε κάθε παλιό αλλά και νέο μέλος μας:
1. Οι ‘’πολυπρεπείς’’ (δικός μου νεολογισμός) : ότι και να πουν, ότι και να κάνουν έχουν μια άκαμπτη σοβαρότητα και προβάλουν συνήθως πολλά ‘’πρέπει’’.
2. Οι σαρκαστικοί: ο λόγος τους είναι ως επί το πλείστον σαρκαστικός, δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο και καταφεύγουν στο σαρκασμό για να αντέξουν την αναποτελεσματικότητα του συστήματος (και μερικές φορές και των ιδίων).
3. Οι καιροσκόποι: Θα προσπαθήσουν πάντα να αξιοποιήσουν τις καταστάσεις προς όφελός τους λέγοντας πάντα στον άλλο τι θέλει να ακούσει. Δεν προσφέρουν τίποτε στις συλλογικές αποφάσεις.
4. Οι επικριτές: ο λόγος τους πάντα επικριτικός προς κάθε κατεύθυνση, βλέπουν πάντα τι λείπει, κάνουν συνήθως αφελείς γενικεύσεις και βγάζουν συνήθως επαγωγικά συμπεράσματα. Συνήθως δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε οι ίδιοι στα πράγματα που εντοπίζουν ότι λείπουν.
5. Οι υπερφίαλοι ή φαφλατάδες: έχουν άποψη για τα πάντα, μπορούν να κάνουν τα πάντα, αναπαράγουν κάθε τι που έτυχε να ακούσουν πολλαπλασιασμένο με κάποιο συντελεστή που τον αποκαλώ ‘’βαθμό επιδιωκόμενης εντύπωσης’’ και όταν είναι να κάνουν κάτι μπροστά στον όγκο της υπερφίαλης πραγματικότητας που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει, καταρρέουν και στη καλύτερη περίπτωση ‘’την κάνουν’’ με ελαφρά πηδηματάκια.
6. Ο ‘’παπαρολόγος’’: μιλάει συνεχώς ανεβάζοντας το τόνο της φωνής του για να υπερκαλύψει τους άλλους για να ακουστεί και δεν λέει ουσιαστικά τίποτε ει μη μόνο στη καλύτερη περίπτωση, κοινοτυπίες και υποσχέσεις προσφοράς.
7. Οι ‘’Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω’’: έχουν άποψη για κάθε πράγμα, άσχετα αν έχουν ασχοληθεί με αυτό επαρκώς ή όχι, έχουν πάντα τις λύσεις στο τσεπάκι τους που μετριούνται συνήθως με την αξιοποίηση των τριών δακτύλων του χεριού (μία- δυο επιλογές είναι λίγες, τέσσερις και πάνω είναι πολύπλοκες)
8. Οι συμπονετικοί: πάντα έχουν ένα καλό λόγο συμπόνιας να πουν σε κάποιον για την άδικη ζωή, για την ατυχία, για το πόσο καλός είναι κάποιος και αδικείται από μεταφυσικούς παράγοντες (δεν θέλουν να κατηγορήσουν κανένα οπότε η μεταφυσική είναι ο εύκολος υπαίτιος)
9. Οι υπερτιμημένοι: θεωρούν ότι τα πράγματα που έχουν κάνει στη ζωή τους είναι πολύ πιο σπουδαία και σοβαρά από αυτά που έχουν κάνει οι άλλοι και απαιτούν να τους αναγνωρισθεί αυτή η αξία με ‘’κανόνα πίστεως’’ (επειδή το πιστεύει αυτός πρέπει να το πιστέψουν κι οι άλλοι), άσχετα αν δεν έχουν προσφέρει τίποτε σημαντικό στο πεδίο στο οποίο εμπλέκονται. Μάλιστα θεωρούν ότι τα περισσότερα έργα είναι ήσσονος σημασίας γι αυτούς και πρέπει να τα κάνουν κάποιοι άλλοι που τους ‘’αξίζει’’. Αυτοί είναι για τα μεγάλα σπουδαιότερα και για να κατεβάζουν ‘’ιδέες’’ που θα τις κάνει το ‘’πόπολο’’.
10. Οι υποτιμημένοι: άνθρωποι πολύ εργατικοί συνήθως, αυτοδημιούργητοι, που έχουν μάθει με οδυνηρό τρόπο τις δυσκολίες της ζωής και της επιτυχίας, οι οποίοι έχουν τη τάση να θεωρούν ότι αυτά που κάνουν είναι λίγα και πάντα αμφιβάλουν για την ευρεία αποδοχή των έργων τους από τους άλλους.
11. Οι εαυτούληδες : έχουν την ικανότητα να προσμετρούν πάντα τις έννοιες κόστος – όφελος (γι αυτούς) με απόλυτα μηχανιστικό τρόπο. Δεν κάνουν τίποτε για την ‘’ψυχή της μάνας τους’’ και η έννοια της προσφοράς στο κοινό καλό ‘’δεν υπάρχει’’ αν είναι να χάσουν κάτι αυτοί.
12. Οι σχολαστικοί: Βλέπουν το ‘’δένδρο’’ και αναλώνονται σ΄ αυτό με εμμονή και χάνουν το ‘’δάσος’’.
Ελπίζω να συνδράμετε ευγενικά στη συμπλήρωση του εύπεπτου αυτού καταλόγου των ‘’ιδιομορφιών μας’’ μήπως και βοηθηθούμε όλοι μας στο επίπεδο της αυτογνωσίας!!!!!!!
Στέλιος φενέκος

Οικονομία και κοινή λογική στην Ελλάδα

 

1. 
   Η ιστορία ενός διαζυγίου που κρατά πολλές δεκαετίες τώρα αλλά δεν το αντέχει πλέον ούτε η Ελληνική οικονομία ούτε η τσέπη του Ελληνα.
   
   Οταν θέλεις να εξηγήσεις μια περίπλοκη και οδυνηρή κατάσταση, όπως αυτή της Ελληνικής οικονομίας σήμερα, πρέπει να ξεκινήσεις πρώτα ψάχνοντας απλές αλήθειες. Αν αυτές δεν σε καλύπτουν, τότε μόνον ανατρέχεις σε περίπλοκα σενάρια, θεωρίες συνομωσίας και άλλα ευφάνταστα. Στη χώρα μας δυστυχώς οι απλές αλήθειες δεν αρέσουν και ξεκινάμε πάντα, ανάποδα, από τα περίπλοκα. Αυτά μας οδηγούν τελικά στην απόλυτη σύγχυση για το τι συμβαίνει. Μας εγκλωβίζουν σε αδιέξοδα, μας δυσκολεύουν να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και, το κυριότερο, μας δυσχεραίνουν να επιλέξουμε ρεαλιστικές και αποτελεσματικές λύσεις εξόδου από την κρίση.
   
   Ο συνεχής και καταιγιστικός βομβαρδισμός μας με πανσπερμία από συνήθως κατακερματισμένες, ελλειπείς και χαμηλής διανοητικής επεξεργασίας πληροφορίες και γνώμες από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο, που αποτελούν για πολλούς από εμάς και τις μόνες πηγές πληροφόρησης, όχι μόνο δεν φωτίζουν τα πράγματα αντίθετα, εντείνουν τη σύγχυση. Ισοπεδώνουν τον διαχωρισμό μεταξύ γνώσης και άγνοιας, ποιοτικής πληροφορίας και σκουπιδιών, έντιμης σκέψης και προπαγάνδας, αλήθειας και απόλυτου παραλογισμού, οδηγώντας μας έτσι στην απόλυτη σχιζοφρένεια. Κατά συνέπεια, είναι απόλυτα φυσικό να αντιδρούμε παράλογα, μηχανιστικά, φανατικά, και πάντως καθόλου αποτελεσματικά για την υπέρβαση της δύσκολης κρίσης που αντιμετωπίζουμε.
   
   Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να βάλει στη θέση τους κάποια πράγματα με βάση τις όποιες οικονομικές γνώσεις του γράφοντος και την κοινή λογική, ευελπιστώντας έτσι ότι θα συμβάλλει στην μείωση της σύγχυσης πάνω σε ένα θέμα που αφορά όλους μας τόσο καίρια. Απευθύνεται σε καλόπιστους ανθρώπους που ψάχνουν να προσεγγίσουν την αλήθεια, τουλάχιστον με ψυχική και πνευματική εντιμότητα, χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις και προκαταλήψεις. Δεν απευθύνεται σε αυτούς που πρώτα αποφασίζουν ποιά αλήθεια θέλουν να υπηρετήσουν και κατόπιν μελετούν ή ακούν μόνο τις γνώμες που την ενισχύουν και συμφωνούν μαζί της.
   
   Η οικονομία δεν είναι, όπως απλοϊκά την βλέπουν πολλοί, σαν κάτι στατικό. Δηλαδή μία σταθερή πίτα που μπορεί να μοιρασθεί κατά βούληση σύμφωνα με τις ανάγκες ή τις επιθυμίες των πολλών. Η οικονομία και η οικονομική ευμάρεια, είναι κάτι απόλυτα δυναμικό και εύθραυστο που μοιάζει με κινούμενο στόχο. Βασίζεται σε πολλές και λεπτές ισορροπίες μέσα και έξω από μία χώρα. Δεν είναι δεδομένη ούτε μπορεί να καθοριστεί από συμβάσεις και νομοθετικές ρυθμίσεις. Συνήθως μια οικονομία ή αναπτύσσεται ή συρικνώνεται. Δεν μένει για πολύ σταθερή.
   
   Στο 99% του πλανήτη σήμερα λειτουργεί ένα βασικό οικονομικό σύστημα: το καπιταλιστικό ή της ελεύθερης οικονομίας. Αυτό επιτρέπει σε ιδιώτες που είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν ρίσκο, με αντάλλαγμα το κέρδος, να επενδύουν και να λειτουργούν επιχειρήσεις που παράγουν πλούτο και έτσι προσφέρουν θέσεις εργασίας.
   
   Το σύστημα αυτό δεν είναι από μόνο του καλό ή κακό. Είναι απλά ένα εργαλείο παραγωγής οικονομικής ανάπτυξης. Η ποιότητα του εξαρτάται από το πλαίσιο και τους κανόνες που τίθενται για την λειτουργία του από την εκάστοτε κοινωνία (νομοθετικό και φορολογικό πλαίσιο). Γενικά, η προσπάθεια ρύθμισης της ελεύθερης οικονομίας με κρατικές παρεμβάσεις είναι λεπτό ζήτημα, καθώς η υπερπαρέμβαση μπορεί να σταματήσει ή να επιβραδύνει επικίνδυνα την μηχανή παραγωγής πλούτου με ανεπιθύμητα αποτελέσματα στο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού, ενώ η υποπαρέμβαση μπορεί να οδηγήσει σε οικονομικές, κοινωνικές και οικολογικές κρίσεις.
   
   Το σύστημα λοιπόν έχει πολλές ατέλειες. Παράγει όμως πολύ πλούτο, έστω και με πολύ άνιση κατανομή. Είναι επιρρεπές σε υπερβολές και κατά συνέπεια σε κρίσεις και βασίζεται σε λιγώτερο ευγενή ενστικτα του ανθρώπου, όπως η επιδίωξη του κέρδους και ο πλουτισμός. Εχει κάνει όμως, σε συνδυασμό και με το ελεύθερο εμπόριο, δραστικά καλύτερη από υλικής πλευράς, τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο και έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικό στην πάροδο του χρόνου διότι είναι ευέλικτο και πολύ επιδεκτικό σε βελτιώσεις. Γι αυτό και έχει επικρατήσει, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, παντού.
   
   Σε αντίθεση με το ισχύον παγκόσμιο οικονομικό στερέωμα, η Ελλάδα, μόνο καπιταλιστικό κράτος με σύστημα ελεύθερης οικονομίας δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί.
   
   Ο Δημόσιος τομέας συνδυάζει μεγάλο μέγεθος και ακόμα μεγαλύτερη έλλειψη οργάνωσης και παραγωγικότητας στη λειτουργία του.
   
   Δημόσιος και ευρύτερος Δημόσιος τομέας μαζί με τις εταιρείες που έχουν το Δημόσιο σαν κύριο πελάτη τους αντιπροσωπεύουν δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού και του ΑΕΠ.
   
   Στον αντίποδα ο μη κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας λειτουργεί μέσα στο εξής ευρύτερο πλαίσιο: Νόμοι δαιδαλώδεις που δεν τηρούνται. Δικαστικό σύστημα λαβυρινθώδες, αργό και αναποτελεσματικό. Φορολογικό σύστημα απρόβλεπτο, που αλλάζει συχνά ακόμα και με την εναλλαγή υπουργών του ιδίου κόμματος. Προστατευμένα επαγγέλματα που εισπράττουν μονοπωλιακές υπεραξίες. Οργανωμένες ομάδες κάθε είδους που αποσκοπούν στην προώθηση των συμφερόντων τους πολλές φορές σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της ομαλής οικονομικής δραστηριότητας. Εκπαιδευτικό σύστημα από τα πλέον αναποτελεσματικά στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και πανάκριβο όταν υπολογίσει κανείς την παραπαιδεία.
   
   Η διαδικασία και ο παραλογισμός των πανελληνίων εξετάσεων κάθε χρόνο δυστυχώς θα μπορούσε να συνοψισθεί στην εξής φράση: «ουδέποτε τόσοι πολλοί ταλαιπωρήθηκαν τόσο πολύ για να πετύχουν τόσο λίγα».
   
   Για την κατάσταση του Δημοσίου δεν φταίνε βέβαια οι δημόσιοι υπάλληλοι. Φταίει ο άναρχος και αναποτελεσματικός τρόπος με τον οποίο όλες αυτές οι υπηρεσίες και οργανισμοί σχεδιάστηκαν. Και για να ακριβολογούμε η παντελής έλλειψη σχεδιασμού. Οι δημόσιες υπηρεσίες απλά «προέκυψαν» σαν αποτέλεσμα κάποιων κοινωνικών αναγκών και στελεχώθηκαν κυρίως στο πλαίσιο του ισχύοντος πελατειακού συστήματος διακυβέρνησης με βάση κομματικές εξαρτήσεις. Σαν αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης σχεδιασμού η τελευταία 30ετία παρήγαγε ένα μεγάλο, δύσκαμπτο πολύπλοκο, αναχρονιστικό, αναξιοκρατικό και εντέλει παντελώς αναποτελεσματικό σύστημα δημόσιας διοίκησης, ανίκανο να παράσχει ποιοτικές υπηρεσίες στους πολίτες.
   
   Η δυσκαμψία, πολυπλοκότητα και αναποτελεσματικότητα με τη σειρά της παρείχε την κατάλληλη υποδομή για την ανάπτυξη γενικευμένης διαφθοράς για λόγους κατ’ αρχήν «διευκολυντικούς».
   
   Εν συνεχεία έγινε αυτοσκοπός γενικεύθηκε και μετέτρεψε μεγάλο μέρος του Δημοσίου σε εστία λυσσαλέων αντιστάσεων ενάντια σε κάθε είδους εξορθολογισμό ή εκσυγχρονισμό. Η κύρια προσοχή του δημοσίου υπαλλήλου ήταν φυσικό μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον που προσέφερε ανύπαρκτη επαγγελματική ικανοποίηση να στραφεί τελικά αποκλειστικά στη μεγιστοποίηση των αποδοχών του με κάθε τρόπο, νόμιμο ή παράνομο.
   
   Συμπερασματικά, η Ελλάδα όντως αποτελεί ειδική περίπτωση στο διεθνές οικονομικό σκηνικό. Και διαφέρει ως προς το εξής. Τα προβλήματά της δεν είναι κυρίως οικονομικά. Τα σοβαρά οικονομικά της προβλήματα είναι απόρροια των δομικών και οργανωτικών προβλημάτων που έχει σαν κράτος και σαν κοινωνία, με την ανοχή δυστυχώς των πολιτών, οι οποίοι και αυτοί εθίστηκαν στο στρεβλό και άναρχο αυτό σύστημα και δεν επιζήτησαν ποτέ την πραγματική «αλλαγή» με την έννοια της εξυγίανσης. Αντ’ αυτής επέλεγαν συστηματικά λαϊκίστικες, μαξιμαλιστικές και τελικά βραχυπρόθεσμες λύσεις. Επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο και αντιδρώντας ακόμα και στις λιγότερο επώδυνες προσαρμογές στο παραπέντε, βίωναν κατόπιν τα πολύ πιο επώδυνα αλλά αναγκαία μέτρα στο και πέντε.
   
   Έτσι πλέχτηκε και ο φαύλος κύκλος αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος μεταξύ πολιτών και πολιτικών. Έτσι μετατράπηκαν και οι πολίτες άθελά τους στην πιο σοβαρή τροχοπέδη εξυγίανσης που μπορεί να υπάρξει σε μια δημοκρατική κοινωνία, τους ίδιους τους πολίτες.
   
   Ο πακτωλός χρημάτων που έρεε αφειδώς επί πολλές δεκαετίες από την ΕΕ, συνεπικουρούμενος και από αθρόο εξωτερικό δανεισμό, δυστυχώς χρηματοδότησε και βοήθησε να παγιωθεί και να μεγαλώσει αυτό το στρεβλό, αντιπαραγωγικό και ανέφικτο όπως αποδείχτηκε τελικά μοντέλο της Ελληνικής οικονομίας.
   
   Ο εξωτερικός δανεισμός παρέτεινε την ζωή ενός από την πρώτη στιγμή θνησιγενούς οικονομικού μοντέλου που όσο φυσικά εξακολουθούσε και ανέπνεε χάρις στα δανεικά τόσο ενισχυόταν η πίστη του ότι μπορεί να διαιωνίζεται. Ωσπου επήλθε το μοιραίο, η χρεοκοπία, δηλαδή ο οικονομικός θάνατος.
   
   Για να ακριβολογούμε, την τελευταία στιγμή πριν επέλθει το μοιραίο βρέθηκε μια μεγάλη δανειακή ενίσχυση υπό μορφή εντατικής, δηλαδή το μνημόνιο. Αυτή απέτρεψε τον θάνατο, αλλά δεν εξασφάλισε ακριβώς και τη ζωή. Μας άφησε απλά να υπάρχουμε κάπου ενδιάμεσα. Τα φάρμακα, αυτά που δεχθήκαμε να δοκιμάσουμε μέχρι τώρα τουλάχιστον, δεν αποδίδουν. Περικοπές μισθών, συντάξεων, αυξήσεις ΦΠΑ και άλλα αποτελούν θανατηφόρα μέτρα για μια ετοιμοθάνατη οικονομία. Η συνταγή (το μνημόνιο) όμως περιείχε και πολλά άλλα φάρμακα πολύ πιο χρήσιμα με τη μορφή διαρθρωτικών αλλαγών απαραίτητα για την οικονομία τα οποία όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου. Εξακολουθούμε έτσι να χαροπαλεύουμε στην εντατική.
   
   Το παλαιό κρατικοδίαιτο σύστημα θέλει να τραβήξουμε εδώ και τώρα τα σωληνάκια με το σκεπτικό ότι φταίει το γιατρικό και όχι η χρόνια και βαριά αρρώστια μας. Ίσως και με το απώτερο αλλά και τελείως ουτοπικό σκεπτικό ότι, έστω και ετοιμοθάνατοι, αν δραπετεύσουμε από το νοσοκομείο μπορεί ως εκ θαύματος να επιστρέψουμε στην προτεραία κατάσταση.
   
   Η μόνη προφανής και λογική λύση στο πρόβλημά μας φαίνεται να είναι η βελτίωση της αγωγής. Εκεί πρέπει να συγκεντρωθούμε και να συμφωνήσουμε σαν κοινωνία.
   Είναι δύσκολο. Αλλά πρέπει να γίνει. Αν θέλουμε να αποφύγουμε τον άμεσα επικείμενο θάνατο. Μόνο έτσι θα έχουμε κάποιες ελπίδες ανάρρωσης και ευημερίας στο απώτερο μέλλον.
   
   Για να γίνει αυτό όμως πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε και να αποδεχτούμε δύσκολες αλήθειες και να τροποποιήσουμε νοοτροπίες και συμπεριφορές.
   
   Όταν βρίσκεσαι κοντά στο θάνατο δεν υπάρχουν ούτε μαγικές ούτε ανώδυνες λύσεις για να τον αποφύγεις. Το ίδιο ισχύει και για τον οικονομικό θάνατο (χρεοκοπία).
   
   Η χρεοκοπία αλλά και τα επώδυνα οικονομικά μέτρα για να την αποφύγεις, πλήττουν μεν όλους αλλά βλάπτουν κυρίως τους οικονομικά αδυνάτους. Δυστυχώς αυτή είναι μια μεγάλη αδικία αλλά και μια μεγάλη αλήθεια . Γι’ αυτό είναι και ηθικά επιτακτική η ανάγκη σωστής διαχείρισης των Δημόσιων Οικονομικών από τους εκάστοτε κυβερνώντες, πολύ πριν φτάσει η οικονομία σε αυτό το σημείο.
   
   Οι λύσεις για να βγούμε από την κρίση πρέπει να επιλεγούν με βάση την αποτελεσματικότητά τους πέρα και πάνω από κάθε άλλο κριτήριο. Διότι λάθος στην εκτίμηση αυτή θα οδηγήσει αυτόματα στο μοιραίο.
   
   Ας σκεφθούμε καλά και σε βάθος τα αίτια που μας οδήγησαν εδώ. Χωρίς υπεραπλουστεύσεις και εξαγωγές επιπόλαιων συμπερασμάτων. Η σωστή διάγνωση οδηγεί και στη σωστή θεραπεία.
   
   Ας είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε αλλαγές συμπεριφορών σε ατομικό επίπεδο και αλλαγές δομών σε κοινωνικό επίπεδο.
   
   Ας αποδεχθούμε επί τέλους ότι όλοι (σε διαφορετικό ίσως βαθμό) ευθυνόμαστε για το ότι φθάσαμε εδώ. Καθρέπτης της κοινωνίας είναι το άτομο και αντίστροφα. Ας μην ψάχνουμε συνέχεια για αποδιοπομπαίους τράγους και φταίχτες έξω από μας. Όπως όλοι μοιραζόμαστε τις κοινωνικές επιτυχίες έτσι πρέπει να μοιραζόμαστε και τις αποτυχίες. Ας τις χρησιμοποιούμε για να γινόμαστε καλύτεροι αντί να εφευρίσκουμε νέους διχασμούς που οδηγούν στην αλληλοεξόντωση.
   
   Η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα λανθασμένων επιλογών και των δεινών που επακολούθησαν. Ας τη μελετήσουμε για να μην χρειαστεί τα την ξαναζήσουμε.
   
   Συμπερασματικά ένα κράτος, μία χώρα, ένας λαός που βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας (οικονομικού θανάτου δηλαδή) θα πρέπει τουλάχιστον να ξέρει (και το κυριότερο να επιζητά να μάθει) σε ποιο σημείο ακριβώς βρίσκεται, πώς έφθασε εδώ και πού θέλει να πάει από εδώ και πέρα.
   
   Ως προς το πρώτο, θα πρέπει να ξέρει ότι ο μόνος λόγος που δεν έχουμε ακόμα χρεοκοπήσει είναι η λήψη έκτακτων δανειακών διευκολύνσεων που λαμβάνουμε από άλλες χώρες, μερικές από τις οποίες έχουν και χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από μας και πληρώνουν πολύ μεγαλύτερα επιτόκια (από το 2% που πληρώνουμε τώρα) για τον δανεισμό τους. Επίσης πρέπει να ξέρει ότι εναλλακτικές πηγές δανεισμού από τις αγορές δεν υπάρχουν. Δυστυχώς μόνο «ειδικά» προγράμματα υπάρχουν για χρεοκοπημένους, με περιοριστικούς φυσικά όρους ώστε να εξασφαλίζονται οι «παράτολμοι» υπό αυτές τις συνθήκες δανειστές.
   
   Για το πώς φθάσαμε ως εδώ. Απλά το κράτος ξόδευε πολύ περισσότερα (αλόγιστα θα έλεγε κάποιος που γνωρίζει) από αυτά που εισέπραττε, κατά συνέπεια έπρεπε να αυξάνει συνέχεια τον δανεισμό για να καλύψει τη διαφορά. Όταν αυτό το κάνεις 30 χρόνια συνέχεια η κατάληξη δεν είναι καθόλου παράξενη. Αν συνεχίζαμε έτσι, ακόμα και στην περίπτωση που βρισκόταν ένας από μηχανής θεός που ως δια μαγείας θα διέγραφε όλο το χρέος μας θα ήταν πάλι θέμα μερικών ετών να παρουσιάσουμε το ίδιο πρόβλημα.
   
   Σε αυτό ακριβώς το πρόβλημα απευθύνεται το μνημόνιο και κάθε μνημόνιο. Τι ακριβώς είναι το μνημόνιο? Ένα σχέδιο δράσης είναι ώστε κάποιος που έχει ήδη χρεοκοπήσει και έχει πάρει δανεικά για να μείνει ζωντανός, να μην το επαναλάβει.
   
   Αυτό δεν θα έπρεπε να γίνει με πρωτοβουλία των δανειστών αλλά αποκλειστικά με δική μας πρωτοβουλία.
   
   Σε μια υγιώς σκεπτόμενη χώρα που σχεδόν χρεοκόπησε αυτό το «σχέδιο δράσης» θα έπρεπε να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της οικονομικής της πολιτικής και όχι να παρουσιάζεται σαν το παράρτημα μιας δανειακής σύμβασης που απλά επιβλήθηκε και αποσκοπεί αποκλειστικά στην ικανοποίηση των ξένων δανειστών.
   
   Εάν είχαμε να παρουσιάσουμε ένα τέτοιο σχέδιο για το μέλλον της χώρας μας αυτό θα γινόταν αποδεκτό από οιονδήποτε καλόπιστο δανειστή.
   
   Όταν εμφανιζόμαστε ανίκανοι να παρουσιάσουμε κάτι τέτοιο που αφορά το ίδιο μας το μέλλον και την οικονομική μας εξυγίανση είναι φυσικό να γινόμαστε αναξιόπιστοι σε παγκόσμιο επίπεδο.
   
   Όταν αντί να εκπονήσουμε και να παρουσιάσουμε το απαραίτητο αυτό «εθνικό σχέδιο οικονομικής εξυγίανσης και ανάπτυξης» και να θέσουμε αυτό σαν παράρτημα της δανειακής σύμβασης που μας κρατάει εκτός χρεοκοπίας δεχόμαστε ένα «μνημόνιο» τυποποιημένο με πολλά καλά στοιχεία μεν, από τα οποία όμως δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε παρά μόνο τα πιο γρήγορα, εύκολα και επώδυνα και το εμφανίζουμε ως το κακό κείμενο που μας επέβαλαν οι ξένοι τοκογλύφοι (και αυτό παρότι πληρώνουμε αρκετά χαμηλότερο επιτόκιο για τον δανεισμό μας από πολλούς από αυτούς), τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Το μόνο που κατορθώσαμε τελικά είναι εκτός από την αξιοπιστία των ξένων να χάσουμε και την όποια αξιοπιστία των δοκιμαζόμενων πολιτών απέναντι στο κράτος που φάνηκαν να έδειχναν μέχρι κάποια στιγμή αξιοθαύμαστη στωικότητα και υπομονή. Με την τακτική αυτή κατορθώσαμε να μπερδέψουμε, να αποπροσανατολίσουμε, να διχάσουμε, και να εξοργίσουμε τον κόσμο και να του δημιουργήσουμε το αίσθημα της απόλυτης απελπισίας για το μέλλον.
   
   Και κάτι για το τι σημαίνει χρεοκοπία. Διότι μερικοί εσφαλμένα πιστεύουν ότι είναι αυτό που βιώνουμε τώρα μη λαμβάνοντας υπόψη τα δις που έρχονται κάθε τόσο από την δανειακή σύμβαση. Άλλοι πάλι προτείνουν τη λύση της αθέτησης των δανειακών μας συμφωνιών, κάτι που θα σημάνει την απόλυτη απομόνωση της χώρας για πολλά χρόνια και την αναγκαστική επιστροφή σε τοπικό νόμισμα, δηλαδή την άτακτη χρεοκοπία.
   
   Αυτή είναι μακράν και η χειρότερη λύση. Με μείωση του βιοτικού επιπέδου μεταξύ 50-80%, πέραν των άλλων εθνικών και κοινωνικών καταστροφών που θα φέρει η απόλυτη φτώχεια που θα προκύψει. Καθώς και με την υιοθέτηση ενός πολύ αδύναμου και διαρκώς υποτιμούμενου νομίσματος, διότι θα αντιπροσωπεύει μια ελάχιστα παραγωγική οικονομία, όπως είναι δυστυχώς η δική μας.
   
   Η αξία κάθε νομίσματος είναι απλά ένας καθρέφτης της παραγωγικότητας μιας χώρας. Αυτή τη στιγμή σαν καταναλωτές είμαστε τυχεροί που έχουμε στις τσέπες μας ένα νόμισμα, το ΕΥΡΩ, που έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την παραγωγικότητα της χώρας μας. Είμαστε μεν χρεοκοπημένοι, αλλά έχουμε στην τσέπη μας ένα από τα δύο πιο δυνατά νομίσματα στον κόσμο. Αυτό είναι πλεονέκτημα στην περίπτωσή μας. Το αναγνωρίζει άλλωστε, έστω και διαισθητικά, πάνω από το 80% του Ελληνικού λαού.
   
   Μερικοί ισχυρίζονται ότι το τοπικό νόμισμα σε κάνει πιο ανταγωνιστικό με το σκεπτικό (και την επίγνωση φυσικά) ότι θα είναι πολύ αδύναμο.
   
   Αυτό, πέρα από το ότι δεν μας ευνοεί σαν καταναλωτές, δεν στέκει κιόλας για ανεπτυγμένες οικονομίες. Η φθήνια δεν είναι χαρακτηριστικό ανταγωνιστικότητας παρά μόνο για πολύ υποβαθμισμένες οικονομίες. Η Γερμανία για παράδειγμα είναι μια πολύ δυνατή εξαγωγική χώρα με πολύ ισχυρό νόμισμα. Δεν έχετε παρά να δείτε τις χώρες με δικά τους νομίσματα. Η μεγάλη πλειοψηφία ή είναι πολύ δυνατές οικονομίες σαν τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο ή πολύ αδύναμες χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Νοτίου Αμερικής που χαρακτηρίζονται κυρίως από φθηνά εργατικά και χαμηλό βιοτικό επίπεδο.
   
   Στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο όταν διαθέτεις ποιοτικά προϊόντα και υπηρεσίες πάντα θα βρίσκεις αγοραστές ακόμα και με δυνατό νόμισμα.
   
   Με τυχόν επιστροφή στη δραχμή «η γενιά των 700 Ευρώ» θα φαντάζει πολύ πλούσια. Αυτός ή αυτή που σήμερα παραπονιέται για τα 300 Ευρώ που παίρνει θα αναγκαστεί να συμβιβαστεί με το ισοδύναμο των 100 ή και των 50 αλλά σε δραχμές. Και όλα αυτά με καλπάζοντα πληθωρισμό λόγω της έλλειψης εισαγόμενων που θα προκύψει.
   
   Πέρα από τις εμπειρίες χωρών που χρεοκόπησαν και αξίζει να μελετήσουμε δεν έχουμε παρά να σκεφθούμε πώς θα ζούσαμε με 90% λιγότερα εισαγόμενα ο καθένας. Αυτό και μόνο θα μας δώσει μια αίσθηση για την πτώση του βιοτικού επιπέδου που θα επέλθει.
   
   Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και έτσι όπως είμαστε τώρα ανήκουμε στις πρώτες 30 πλουσιότερες χώρες του ΟΟΣΑ. Υπάρχουν αρκετές εκατοντάδες θέσεις να πέσουμε πιο κάτω.
   
   Για όσους νομίζουνε ότι πιάσαμε πάτο: Μη ξεγελιέστε, η διαδρομή για πιο κάτω είναι τεράστια. Έρχεται επίσης εύκολα και άκοπα μετά από μία και μόνο άστοχη απόφαση.
   
   Αντίθετα ο δρόμος προς τα πάνω θέλει κόπο. Αλλά με προαπαιτούμενα τον σχεδιασμό, τη σοβαρότητα και το μυαλό αξίζει να το προσπαθήσουμε.
   
   Έχουμε πολλά φόντα σαν χώρα, όχι μόνο να βγούμε από την κρίση, αλλά και να γίνουμε μία από τις πλουσιότερες της Ευρώπης. Αρκεί να νοικοκυρέψουμε το κράτος και να αξιοποιήσουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Αυτά δηλαδή που μπορούν να μας κάνουν ανταγωνιστικούς σε παγκόσμιο επίπεδο.
   
   Οι τομείς είναι λίγοι αλλά πολύ καλοί: τουρισμός, πολιτισμός, ναυτιλία, γεωργία. Φτάνουν και περισσεύουν, αν γίνει σωστή δουλειά.
   
   Αφήστε τη βαριά βιομηχανία για λαούς που έχουν πολύ και φθηνό εργατικό δυναμικό ή σε χώρες που δεν φοβούνται να χαλάσουν την φυσική τους ομορφιά.
   
   Ακούγονται και κάτι για πετρέλαια και πρώτες ύλες που θα σώσουν την παρτίδα. Για δέστε τέτοιες χώρες, δέστε το βιοτικό τους επίπεδο: αφρικανικές, αραβικές, Νιγηρία, Βενεζουέλα κλπ. Για κάποιον που ζει στην Ελλάδα, αν το καλοσκεφτεί, δε νομίζω ότι θα τις ζήλευε και ιδιαίτερα.
   
   Και μια τελευταία αλλά απαραίτητη διευκρίνηση για την κρίση στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην υπόλοιπη Ευρώπη το πρόβλημα το δημιούργησαν οι τράπεζες και όχι το κράτος. Οι τράπεζες μεγάλωσαν, γιγαντώθηκαν και λόγω ανεπαρκών ελεγκτικών μηχανισμών πήραν υπερβολικά ρίσκα και κατέρρευσαν παρασύροντας έτσι την υπόλοιπη οικονομία και το κράτος.
   Στην Ελλάδα συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το κράτος κατέρρευσε και παρέσυρε το τραπεζικό σύστημα, αφού το υποχρέωνε να χρηματοδοτεί τον ατελείωτο δανεισμό του φορτώνοντας το με Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου. Το Ελληνικό πρόβλημα είναι αποκλειστικά δικό μας και πηγάζει αποκλειστικά από τις υπερβολικές ανάγκες δανεισμού του Ελληνικού κράτους και τις παθογένειές του. Δεν είναι συστημικό, δεν είναι συγκρίσιμο και αφορά μόνο έμμεσα τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε εμείς οι ίδιοι, άσχετα με το τι κάνουν ή τι θα κάνουν για τα δικά τους προβλήματα οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι.
   
   Ας βάλουμε λοιπόν στην άκρη ψευδαισθήσεις και ευχολόγια και ας αποτελέσει τουλάχιστον αυτή η πολύ δυσάρεστη οικονομική περιπέτεια που βιώνουμε εφαλτήριο ώστε με δουλειά, μυαλό και προ πάντων οργάνωση να καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε τις πραγματικές μας δυνατότητες.
   
   Έτσι θα κερδίσουμε όχι μόνο τον σεβασμό των άλλων αλλά κυρίως τον αυτοσεβασμό μας και θα αποκτήσουμε πραγματική ανεξαρτησία, αφού η ανάπτυξη που θα πετύχουμε θα βασίζεται στην ποιότητα των υπηρεσιών και των προϊόντων μας και όχι όπως μέχρι τώρα στα δώρα και τα δανεικά.

    Γιώργος Μαντζαβίνος, Οικονομολόγος
   '' Αναδημοσίευση αρθρου από tvxs''