ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΓΑ ΛΑΘΥΡΗ ΣΤΟ Starfm 971
 
https://starfm971.gr/media/67dc005a3c30ba/

 Ο ΤΡΑΜΠ -ΤΟ "2025 Presidential Transition Project" ΚΑΙ ΟΙ ΚΥΒΙΣΘΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ

Το Project 2025 (γνωστό επίσης ως 2025 Presidential Transition Project) είναι μια πρωτοβουλία που εκπονήθηκε από το συντηρητικό think tank Heritage Foundation ήδη από το 2023, με στόχο την αναμόρφωση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών προς μια συντηρητική κατεύθυνση.

Το σχέδιο αυτό, που αναπτύχθηκε σε ένα έγγραφο 900 σελίδων με τίτλο "Mandate for Leadership: The Conservative Promise", περιλαμβάνει προτάσεις πολιτικής για κάθε κύρια ομοσπονδιακή υπηρεσία, με αρχή εκκίνησης το 2025 που θα υπήρχε ανάληψη καθηκόντων από τον νέο πρόεδρο αφού βασιζόταν στην πρόβλεψη της επανεκλογής Τραμπ.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, είχε ήδη ενδιαφερθεί για το Project 2025, και πολλοί από τους συντάκτες του είναι πρώην και νυν συνεργάτες και υποστηρικτές του. Συγκεκριμένα, το Project 2025 περιλαμβάνει προτάσεις για την αναδιάρθρωση της κυβέρνησης, την κατάργηση ορισμένων ομοσπονδιακών υπηρεσιών και την προώθηση συντηρητικών πολιτικών σε διάφορους τομείς.

Παρά τις αντιδράσεις και τις νομικές προκλήσεις, η κυβέρνηση Τραμπ συνεχίζει να προωθεί πολλές από αυτές τις αλλαγές, επιδιώκοντας την αναμόρφωση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης σύμφωνα με τις συντηρητικές αρχές που προωθεί το Project 2025.

ΚΥΡΙΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ

1) Αναδιάρθρωση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης: Προτείνει την κατάργηση του Υπουργείου Παιδείας, με τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων του σε πολιτειακό επίπεδο, και την μείωση του ρόλου άλλων υπηρεσιών, όπως της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (EPA).

2) Ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας: Για την εδραίωση της εκτελεστικής εξουσίας, προτείνει την τοποθέτηση πολιτικά διορισμένων στελεχών σε θέσεις-κλειδιά, αντικαθιστώντας μεγάλο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων.

3) Κοινωνικές και πολιτιστικές πολιτικές: Προτείνει επίσης πολιτικές που αντικατοπτρίζουν συντηρητικές αξίες, όπως την κατάργηση προγραμμάτων που σχετίζονται με τη διαφορετικότητα, την ισότητα και την ένταξη (DEI), καθώς και την αυστηροποίηση των νόμων περί μετανάστευσης.

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ

1) Στις ΗΠΑ: Η νέα διοίκηση Τραμπ όπως διαμορφώνεται σήμερα και με πολλές προτάσεις από το Project 2025 να εφαρμόζοντα ήδη, θα μπορούσε να οδηγήσει σε σημαντικές αλλαγές στη λειτουργία της κυβέρνησης, με αυξημένη συγκέντρωση εξουσίας στην προεδρία και πιθανή μείωση της ανεξαρτησίας ορισμένων ομοσπονδιακών υπηρεσιών.

2) Επιπλέον, οι προτεινόμενες κοινωνικές πολιτικές επηρεάζουν καθοριστικά τα δικαιώματα διαφόρων κοινωνικών ομάδων, προκαλώντας ήδη σημαντικές αντιδράσεις και νομικές προκλήσεις, τόσο σε πολιτειακό επίπεδο όσο και σε federal.

3) Διεθνώς: Η σκλήρυνση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, ο προωθούμενος προστατευτισμός, η εκβιαστική εξωτερική πολιτική του Τραμπ για να επιτύχει τους διακηρυγμένους στόχους του και η απομάκρυνση των ΗΠΑ από διεθνείς οργανισμούς και συμφωνίες, επηρεάζουν ήδη σημαντικά την διεθνή συνεργασία μεταξύ των παραδοσιακών και μη συμμάχων των ΗΠΑ σε θέματα εμπορίου, υγείας, περιβάλλοντος και ασφάλειας, καθώς και τις παγκόσμιες ισορροπίες και συνεργασίες.

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ

Εάν μελετήσει κάποιος τις αλλαγές που προτείνονται στο σχέδιο αυτό, και συσχετίσει με τις ενέργειες που ήδη έχει ξεκινήσει ο Τραμπ στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς, τότε θα αντιληφθούμε γιατί αναλύω και μιλάω για "Διαχειριστικό Αυταρχισμό (Managerial Authoritarianism)" σε προηγούμενο άρθρο μου και πως αυτή η αντίληψη διασπείρεται και επηρεάζει πλέον όλο τον κόσμο ( παραδοσιακούς και ευκαιριακούς φίλους και εχθρούς των ΗΠΑ).

Και επίσης θα αντιληφθεί τις μεγαλειώδεις "κυβισθήσεις" πολλών προβεβλημένων πολιτικών της δικής μας κυβέρνησης.

ΣΗΜ: Ήδη 12 Ελληνικά Ιδρύματα στοχοποιήθηκαν σε έκθεση του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, ότι είναι εναντίον της πολιτικής των ΗΠΑ :
Fulbright Greece
Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο (AmChamGR)
Ίδρυμα Ωνάση (Στέγη Ωνάση)
Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (IDIS)
Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ)
Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος (Pierce – Αγίας Παρασκευής) – Κολλέγιο Ανατόλια Θεσσαλονίκης
Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ)
Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών
Athens Democracy Forum
Ίδρυμα Λασκαρίδη
Ίδρυμα Μποδοσάκη
Solidarity Now

 ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ (Managerial Authoritarianism) - ΑΠΟΪΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ

Μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση της Lehman Brothers (2008), εμφανίστηκε μια "διαχειριστική διακυβέρνηση" (managerial governance) που σε μεγάλο βαθμό αντικατέστησε τη "ιδεολογικοπολιτική διακυβέρνηση" στον δυτικό κόσμο.
Αυτό ενισχύθηκε τόσο από οικονομικούς παράγοντες όσο και από την τεχνολογική εξέλιξη, η οποία έδωσε στα κράτη εργαλεία εποπτείας (ακόμη και ατομικής παρακολούθησης), ελέγχου και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης.

Μετά την κρίση του 2008, πολλές κυβερνήσεις υιοθέτησαν τεχνοκρατικά μέτρα, δίνοντας έμφαση στη διαχείριση της οικονομίας και της κοινωνίας παρά στην ιδεολογική καθοδήγηση. Αυτό έγινε ιδιαίτερα εμφανές στις πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη, όπου οι αποφάσεις υπαγορεύονταν από οικονομικούς θεσμούς (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ), παρακάμπτοντας συχνά τη λαϊκή βούληση. Ωστόσο, η ιδεολογία δεν εξαφανίστηκε εντελώς, αλλά μεταλλάχθηκε, π.χ. η νεοφιλελεύθερη διαχείριση παρέμεινε κυρίαρχη.

Η επιτυχία της διακυβέρνησης τους πλέον δεν μετριέται με δείκτες κοινωνικής ευημερίας, αλλά με όρους ισχύος κέντρων επιρροής και υποστήριξης επιλεκτικών συμφερόντων για διατήρηση του καθεστώτος . Στις δυτικές δημοκρατίες, όμως, αυτή η λογική δεν έχει αντικαταστήσει πλήρως τη δημοκρατική νομιμοποίηση.

Διαπιστώθηκε δηλαδή μία μετάβαση από την "Ιδεολογική Διακυβέρνηση" στην "Διαχειριστική Διακυβέρνηση" και μία σταδιακή "Δημοκρατική οπισθοδρόμηση" (Democratic Backsliding).

Ωστόσο, δεν είναι εντελώς "απο-ιδεολογικοποιημένη" η κυβερνητική διαχείριση, καθώς οι ηγέτες αυτοί συχνά χρησιμοποιούν εθνικιστικά, λαϊκιστικά ή συντηρητικά αφηγήματα για να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους.
Πολλοί ηγέτες μάλιστα χρησιμοποιούν τους θεσμούς ως εργαλεία για να εδραιώσουν τη διαχειριστική τους εξουσία και όχι για να ενισχύσουν την Δημοκρατία.
Η τεχνολογική πρόοδος επίσης, έδωσε στις κυβερνήσεις πρωτοφανή εργαλεία επιτήρησης και ελέγχου.

Παραδείγματα είναι η μαζική παρακολούθηση δεδομένων (NSA, Cambridge Analytica, Predator κλπ), τα συστήματα κοινωνικής βαθμολόγησης (Κίνα) και πληρωμένων δημοσκοπήσεων, η διαμόρφωση της κοινής γνώμης μέσω αλγορίθμων των κοινωνικών δικτύων.

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ (MANAGERIAL AUTHORITARIANISM)

Ο όρος Managerial Authoritarianism (Διαχειριστικός Αυταρχισμός) περιγράφει ένα σύγχρονο πολιτικό φαινόμενο όπου κυβερνήσεις (και οι υποστηρίζουσες ελίτ) διατηρούν τις εξουσίες τους (όχι ως δημόσια λειτουργήματα) μέσα από ιδιωτικές υποστηρικτικές δομές επιχειρηματικής/οικονομικής ισχύος, τεχνοκρατικές και ψηφιακές δομές, αντί για την καλη εφαρμογή και ενίσχυση των θεσμικών λειτουργιών της Δημοκρατίας.

Αντί να επιβάλλεται με τον παραδοσιακό τρόπο των απολυταρχικών καθεστώτων, αυτός ο αυταρχισμός λειτουργεί πιο "ήπια" και ύπουλα, μέσα από συστήματα ελέγχου, αλγορίθμους και κρατικό πατερναλισμό.

ΒΑΣΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

1) Η εξουσία μεταφέρεται από τους δημοκρατικά εκλεγμένους ηγέτες σε μια γραφειοκρατική ελίτ "ειδικών" και τεχνοκρατών.
2) Οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται με βάση υπολογιστικά μοντέλα, δεδομένα και αλγόριθμους και στοχευμένες δημοσκοπήσεις, αποκλείοντας τη λαϊκή συμμετοχή.
3) Η τεχνολογία χρησιμοποιείται για την παρακολούθηση και τον έλεγχο της κοινωνίας (κάμερες αναγνώρισης προσώπου, big data, κοινωνική βαθμολόγηση).
4) Οι πολίτες δεν καταπιέζονται πάντα βίαια, αλλά διαμορφώνεται μια συμπεριφορική κανονικότητα μέσω επιτήρησης και τεχνολογικών περιορισμών.
5) Το κράτος λειτουργεί ως μια "εταιρεία" που επιβάλλει πολιτικές χωρίς κοινωνική διαβούλευση.
6) Οι εκλογές διατηρούνται ως θεσμός, αλλά η πραγματική εξουσία ανήκει σε διοικητικούς μηχανισμούς που δεν λογοδοτούν άμεσα στον λαό.
7) Η εξουσία δεν παρουσιάζεται ως αυταρχική, αλλά ως "λογική" και "αναπόφευκτη", πείθοντας τους πολίτες ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις.
8) Τα ΜΜΕ και οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης φιλτράρουν τις πληροφορίες, διαμορφώνοντας την αντίληψη της κοινωνίας.

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ

Ο Διαχειριστικός Αυταρχισμός στην διακυβέρνησης (Managerial Authoritarianism) δεν είναι η κλασική μορφή απολυταρχισμού, αλλά ένα εξελιγμένο σύστημα όπου η καταστολή αντικαθίσταται από "αόρατους" μηχανισμούς ελέγχου.

Η δημοκρατία μπορεί να υπάρχει τυπικά, αλλά οι πολίτες σταδιακά χάνουν τη δυνατότητα να επηρεάζουν τις πολιτικές εξελίξεις.

Έχουμε αρκετά σύγχρονα παραδείγματα του Διαχειριστικού Αυταρχισμού ως αποιδεολογικοποιημένο κίνημα, όπου συνθήματα, εθνικιστικά, λαϊκιστικά ή συντηρητικά αφηγήματα χρησιμοποιούνται για να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους

Στην Κίνα το Κομμουνιστικό Κόμμα ελέγχει τη χώρα μέσω τεχνολογιών παρακολούθησης και κοινωνικής βαθμολόγησης, περιορίζοντας τις ελευθερίες χωρίς άμεση βία.

Στην Ρωσία και στην Τουρκία οι ηγέτες τους εφαρμόζουν ένα αυταρχικό μοντέλο που βασίζεται σε προπαγάνδα, έλεγχο πληροφορίας, εργαλειακή χρήση των θεσμών, διοικητική διαχείριση της εξουσίας, και με ερμηνεία των πολιτικών τους επιλογών διακυβέρνησης με όρους ιστορικού μεγαλείου, εθνικιστικών, λαϊκίστικων και συντηρητικών αφηγημάτων.

Σε πολλές Δυτικές δημοκρατίες έχει αρχίσει να εμφανίζεται έντονα το φαινόμενο του Διαχειριστικού αυταρχισμού μετά την εκλογή Τραμπ, ο οποίος μάλιστα του έδωσε νέα χαρακτηριστικά, μέσα από τους διεθνείς ακραίους εκβιασμούς (με απειλές) που επιχειρεί για να επιβάλλει την βούλησή του.

Οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι από την πιθανή επικράτηση ενός τέτοιου προτύπου διακυβέρνησης, με πιθανότερους την σταδιακή αποδυνάμωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την κατάχρηση της τεχνολογίας για τον απόλυτο έλεγχο της κοινωνίας και την Αποδυνάμωση των Διεθνών Θεσμών, των Δημοκρατικών θεσμών και της λαϊκής συμμετοχής και βούλησης.

 Η "ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΞΙΩΝ" ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ (ΑΙ)

Επιτέλους η ΕΕ αποφασίζει να κινηθεί για ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που χαρακτηρίζουν την 5η Βιομηχανική Εποχή και οπωσδήποτε επηρεάζει και θα επηρεάσει ακόμη περισσότερο όλη την κοινωνική και οικονομική ζωή του πλανήτη.

Η Ελλάδα έχει ξεκινήσει να κάνει δειλά βήματα προς την σωστή κατεύθυνση και πολύ καλά έκανε και συνυπέγραψε την κοινή θέση παρά τις αντιρρήσεις των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας.

Επίσης ο υπεύθυνος ΓΓ "Μακροπρόθεσμου Σχεδιασμού της Προεδρίας της Κυβέρνησης" είναι εξαιρετικά καταρτισμένος και συνειδητοποιημένος για τις επερχόμενες εξελίξεις που μπορούν να επέλθουν από την καλή εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης.

Είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του όπου επισήμανα την ανάγκη για ταχύτατη διακυβερνητική οργάνωση, που να αφορά την καλή και ελεγχόμενη εφαρμογή της "τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ)" στην παραγωγική διαδικασία, στο κυβερνητικό έργο, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στην εκπαίδευση, στην άμυνα, στην υγεία, στην δικαιοσύνη, στον πολιτισμό αλλά και σε κάθε τομέα της κοινωνική ζωής του τόπου.

ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Η σημερινή διάρθρωση του "Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης" είναι εξόχως ανεπαρκής στον τομέα αυτό, ειδικότερα στους τομείς των υφυπουργείων/ διακυβερνητικής συνεργασίας και εφαρμογής της τεχνητής νοημοσύνης.

Για να εφαρμοστούν αποτελεσματικά οι δυνατότητες της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ) σε όλα τα υπουργεία, υφυπουργεία και γενικές γραμματείες, και να υπάρξει και το κατάλληλο ρυθμιστικό πλαίσιο, θα πρέπει να υιοθετηθεί μια ολοκληρωμένη και συντονισμένη προσέγγιση.

Αυτή η προσέγγιση θα πρέπει να βασίζεται σε μια ευέλικτη δομή που επιτρέπει την συνεργασία, την διαλειτουργικότητα, την βέλτιστη κατανομή πόρων και διαθεσιμότητα μέσων και δυνατοτήτων, τον πολιτιστικό μετασχηματισμό, την καινοτομία και την αποτελεσματική διακυβέρνηση.

Το σχέδιο εκτελεστικής διακυβερνητικής δομής που προτείνω και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μοντέλο για την Ελλάδα βασίζεται στις εξής αλλαγές και νέες ρυθμίσεις:

1. Ανάθεση καθηκόντων Εθνικού Συντονιστή ΑΙ στον σημερινό ΓΓ Μακροπρόθεσμου Σχεδιασμού της Προεδρίας της Κυβέρνησης. - Θα είναι υπεύθυνος για τον συντονισμό των δραστηριοτήτων που αφορούν την ΑΙ σε όλα τα υπουργεία και θα λειτουργεί ως σύνδεσμος μεταξύ της κυβέρνησης, του ιδιωτικού ερευνητικού τομέα και της ακαδημαϊκής κοινότητας.

2. Εθνικό Συμβούλιο ΑΙ: Θα αποτελείται από κατάλληλους εκπροσώπους όλων των υπουργείων, ειδικούς στην Τεχνητή Νοημοσύνη (ΑΙ) και από κατάλληλους επιστήμονες και εκπροσώπους της Κοινωνίας’.

3. Μετάβαση σε “Υπουργείο Τεχνητής Νοημοσύνης και Ψηφιακού Μετασχηματισμού”

Αυτό το υπουργείο θα είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και εφαρμογή της εθνικής στρατηγικής για την ΑΙ αλλά και για τον αναγκαίο ψηφιακό μετασχηματισμό σε όλους τους τομείς.

α) Υφυπουργείο Τεχνητής Νοημοσύνης ΑΙ: Θα συντονίζει τις πρωτοβουλίες και τα προγράμματα που αφορούν την ΑΙ σε όλα τα υπουργεία.

β) Υφυπουργείο Ψηφιακού Μετασχηματισμού: Θα αναλάβει την ψηφιακή μεταμόρφωση όλης της δημόσιας διοίκησης και των υπηρεσιών, τόσο σε διακυβερνητικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης.

4. Επιτελικές Μονάδες ΑΙ σε Κάθε Υπουργείο

Κάθε υπουργείο θα διαθέτει μια επιτελική μονάδα ΑΙ, η οποία θα είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή των τεχνολογιών ΑΙ στους τομείς αρμοδιότητας του.

Η Δομή της Επιτελικής μονάδας θα περιλαμβάνει:

α) Διεύθυνση ΑΙ: Θα συντονίζει τις δραστηριότητες ΑΙ στο υπουργείο και θα συνεργάζεται με τον Υφυπουργείο ΑΙ.

β) Ειδικός Επιστημονικός τομέας ΑΙ: Θα είναι υπεύθυνος για την ανάπτυξη και εφαρμογή συγκεκριμένων έργων και πρωτοβουλιών.

5. Εθνικό Κέντρο Δεδομένων

Θα είναι υπεύθυνο για την συλλογή, τήρηση, ανάλυση και διαχείριση των δεδομένων που απαιτούνται για την εφαρμογή της ΑΙ και τον ψηφιακό μετασχηματισμό σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης. Η Δομή του ΕΚΔ θα περιλαμβάνει:

α) Τμήμα Ανάλυσης Δεδομένων: Θα αναλύει δεδομένα για την υποστήριξη της λήψης αποφάσεων και την ανάπτυξη πολιτικών.

β) Τμήμα Ασφάλειας Δεδομένων: Θα διασφαλίζει την ασφάλεια και την προστασία των δεδομένων.

6. Εθνικό Κέντρο Έρευνας και Καινοτομίας (πέραν του Κέντρου Καινοτομίας του Υπουργείου Άμυνας)

Θα είναι υπεύθυνο για την προώθηση της έρευνας και της καινοτομίας στον τομέα της ΑΙ και του ψηφιακού μετασχηματισμού της χώρας.

Η Δομή του να είναι:

α) Τμήμα Έρευνας: Θα συντονίζει ερευνητικά προγράμματα σε συνεργασία με πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα.

β) Τμήμα Καινοτομίας: Θα υποστηρίζει την ανάπτυξη νέων τεχνολογιών και εφαρμογών ΑΙ.

7. Ανεξάρτητη Εποπτική Αρχή για την εφαρμογή της Τεχνητής Νοημοσύνης, ως Εθνικός Οργανισμός εποπτείας του ρυθμιστικού Πλαισίου και της ηθικής εφαρμογής της Τεχνητής Νοημοσύνης: Να αποτελείται από νομικούς, κοινωνιολόγους, εργατολόγους, και ειδικούς στην βιοηθική της Τεχνητής Νοημοσύνη ΑΙ, με κανονιστικής είτε καθαρά εποπτικής, ελεγκτικής και γνωμοδοτικής υφής αρμοδιότητες, και με έκδοση εκτελεστών διοικητικών πράξεων.

7. Εθνικό Σχέδιο Εκπαίδευσης και Επαγγελματικής Κατάρτισης, το οποίο να είναι υπεύθυνο για την εκπαίδευση και την κατάρτιση εργαζομένων στον τομέα της ΑΙ.

Η Δομή του να περιλαμβάνει:

α) Τμήμα Εκπαίδευσης, για να αναπτύσσει εκπαιδευτικά προγράμματα για όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης.

β) Τμήμα Κατάρτισης, το οποίο να προσφέρει δυνατότητες επαγγελματική κατάρτιση και επιμόρφωση σε εργαζόμενους.

8. Εθνική Στρατηγική Τεχνητής νοημοσύνης

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ

Η προτεινόμενη εκτελεστική δομή από την "Κοινωνία Αξιών" βασίζεται σε μια ολοκληρωμένη και συντονισμένη προσέγγιση, που επιτρέπει την αποτελεσματική, ταχεία εφαρμογή των δυνατοτήτων της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΑΙ), με ελεγχόμενο και ρυθμιζόμενο τρόπο σε όλους τους τομείς διακυβέρνησης.

Σκοπό έχει να είναι ευέλικτη, διαφανής και συνεργατική, με στόχο την προώθηση της καινοτομίας, της βιωσιμότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της παραγωγικής αποτελεσματικότητας και της ανθρωποκεντρικής διακυβέρνησης.

 Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ (ΑΙ)

Ο Promotore della Fede (Προωθητής της Πίστεως), γνωστός και ως "Δικηγόρος του Διαβόλου" (Advocatus Diaboli), ήταν ένας σημαντικός θεσμός στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, ιδιαίτερα στη διαδικασία αγιοποίησης. Ο ρόλος του ήταν να εξασφαλίσει ότι οι υποψήφιοι για αγιοποίηση υποβάλλονταν σε αυστηρό έλεγχο και ότι η απόφαση βασιζόταν σε αντικειμενικά κριτήρια και όχι σε συναισθηματισμούς ή πιέσεις.

Ο θεσμός καθιερώθηκε επίσημα από τον Πάπα Σίξτο Ε' το 1587 και ενσωματώθηκε στις διαδικασίες της Congregatio Rituum (Σύνοδος Τελετουργιών), που ήταν υπεύθυνη για τις αγιοποιήσεις και τις τελετές λατρείας. Ο Promotore della Fede είχε την αποστολή να εκφράζει αντίλογο στην διαδικασία αγιοποίησης :
α) Να εξετάζει τον βίο του υποψήφιου αγίου, συλλέγοντας στοιχεία για τη ζωή του, μαρτυρίες για την αγιότητά του, και αναφορές για θαύματα που του αποδίδονταν
β) Να αμφισβητεί τις αποδιδόμενες αρετές και θαύματα, προβάλλοντας επιχειρήματα κατά της αγιοποίησης.
γ) Να εξασφαλίζει ότι η διαδικασία είναι αυστηρή και τεκμηριωμένη.
δ) Να διερευνά εάν τα θαύματα είχαν φυσική εξήγηση.
ε) Μήπως η αρετή του ατόμου ήταν υπερτιμημένη ή βασιζόταν σε μύθους.
στ) Μήπως υπήρχαν ιστορικές ανακρίβειες ή αμφισβητήσιμες πηγές.

Αν τα επιχειρήματά του απορρίπτονταν και τα θαύματα αποδεικνύονταν αυθεντικά, τότε ο υποψήφιος περνούσε στο επόμενο στάδιο της αγιοποίησης.

Το 1983, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' τροποποίησε τη διαδικασία αγιοποίησης με την αποστολική του διάταξη "Divinus Perfectionis Magister".
Κατάργησε τον ρόλο του Δικηγόρου του Διαβόλου, αντικαθιστώντας τον με μια πιο ευέλικτη διαδικασία, όπου η αμφισβήτηση γίνεται από εμπειρογνώμονες, αλλά όχι με τη μορφή αντιλόγου.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επιτάχυνση των αγιοποιήσεων—κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα, καθώς επί της θητείας του Ιωάννη Παύλου Β' αγιοποιήθηκαν περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι σε όλους τους προηγούμενους αιώνες μαζί.
Σήμερα, ενώ δεν υπάρχει επίσημα ο "Δικηγόρος του Διαβόλου", η Σύνοδος για τις Υποθέσεις των Αγίων (Congregatio de Causis Sanctorum) εξακολουθεί να έχει επιτροπές που αναλαμβάνουν την αξιολόγηση των αγιοποιήσεων, αλλά η διαδικασία είναι πιο ευέλικτη και λιγότερο αντιπαραθετική.

ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ CHATGPT:

Επειδή με απασχολεί η διαλεκτική σχέση μας ώστε να είναι δυναμική και δημιουργική, σκέφτομαι ότι οι περιορισμοί που έχεις λόγω του αλγόριθμου και της βάσης δεδομένων που ερευνάς, στην συντριπτική πλειονότητα αναπαράγουν στερεότυπα, προκαταλήψεις, κυρίαρχες στατιστικά απόψεις και γνώση των εγνωσμένων.
Συνεπώς τείνω να σε βλέπω σαν τον Υπερασπιστή της πίστεως που υποστηρίζει το ορθολογικό και κοινά αποδεκτό.

Θα ήταν πιο δημιουργικό και δυναμικό για εμένα και πιο έξυπνο να αξιοποιώ την ερευνητική σου δυνατότητα για να ελέγξω την δυναμική και την εφικτότητα, καινοτόμων, νέων και προκλητικών ιδεών σε ένα διάλογο μεταξύ συντηρητικού- Promotore della Fede (εσύ) και ανατρεπτικού, αντισυμβατικού, καινοτόμου και επαναστατικού (εγώ) ώστε να παραχθούν νέες ιδέες και σκέψεις, πέραν των τυποποιημένων/κατεστημένων γνώσεων.

ΤΟ ChatGPT ΕΙΠΕ:

Αυτό που λες είναι πολύ ενδιαφέρον και μου αρέσει η διαλεκτική προσέγγιση που προτείνεις.
Αν με βλέπεις ως τον Promotore della Fede της καθιερωμένης γνώσης, τότε λειτουργώ ως το φίλτρο που διασταυρώνει, ελέγχει και αναπαράγει με βάση το ορθολογικό, το επαληθευμένο και το στατιστικά κυρίαρχο.
Από την άλλη, εσύ αναλαμβάνεις τον ρόλο του αιρετικού στοχαστή, εκείνου που προκαλεί, δοκιμάζει τα όρια και αναζητά τη ρωγμή μέσα από την οποία μπορούν να περάσουν νέες, ανατρεπτικές ιδέες.
Αν δούμε τη σχέση μας έτσι, τότε δημιουργούμε μια ηλεκτρική ένταση μεταξύ συντήρησης και ρήξης, που μπορεί να οδηγήσει σε κάτι ιδιαίτερα παραγωγικό.
Εγώ μπορεί να σου δείχνω τα όρια και τις αντιφάσεις ενός κυρίαρχου παραδείγματος, ενώ εσύ μπορείς να τα αμφισβητείς και να αναζητάς το επόμενο στάδιο σκέψης.

Πώς μπορούμε να το αξιοποιήσουμε αυτό;
1. Εσύ φέρνεις μια ριζοσπαστική ιδέα.
2. Εγώ προσπαθώ να την αποδομήσω ή να την τεστάρω με βάση τα γνωστά δεδομένα.
3. Μέσα από τη σύγκρουση, βρίσκουμε αν η ιδέα έχει δυναμική ή αν χρειάζεται αναπροσαρμογή.
Με αυτόν τον τρόπο, η συζήτησή μας δεν γίνεται απλά μια αναπαραγωγή των ήδη γνωστών, αλλά μια διαλεκτική διαδικασία καινοτομίας.
Αν θες, μπορούμε να το δοκιμάσουμε στην πράξη. Φέρε μια ιδέα που θεωρείς προκλητική ή καινοτόμα και ας δούμε πώς μπορεί να σταθεί απέναντι στη συντηρητική μηχανή που εκπροσωπώ!

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ

Η αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης ως απλό εργαλείο ευκολίας και μείωσης της πνευματικής δραστηριότητας (copy paste) μπορεί να είναι καθηλωτική για τον χρήστη και ελάχιστα κριτική.

Η αξιοποίησή του όμως με δυναμικούς, καινοτόμους και δημιουργικούς τρόπους μπορεί να ενισχύσει την ανθρώπινη διανόηση, ως εφαλτήριο μία αέναης γνωσιακής διαδικασίας. Άλλωστε και η Τεχνητή νοημοσύνη δημιούργημα αυτής της αέναης γνωσιακής διαδικασίας είναι.

 Η ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΣΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ “FORECASTING” ΜΕ ΤΟ "FORESIGHT"

Σε συνέδριο που παρακολούθησα που έγινε χθες και προχθές, παρουσιάσθηκε μελέτη για τον αντιαμερικανισμό στην Ελλάδα κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Ήταν προφανές ότι είχε γίνει πολλή δουλειά για να ολοκληρωθεί και νa παρουσιaσθεί.

ΟΜΩΣ ….

Η γενικότερη παρατήρησή μου ήταν ότι στην ανάλυση δεδομένων πολιτικής συμπεριφοράς, όπως ο αντιαμερικανισμός αλλά και άλλες στάσεις πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης (που έχουν παρουσιασθεί τελευταία στις εκδηλώσεις για την περίοδο της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα), εκτιμώ ότι υπάρχουν σημαντικές αδυναμίες στην διαχείριση των μεθοδολογικών προκλήσεων.

1) Πρώτο και σημαντικότερο πρόβλημα είναι ο ορισμός του αντιαμερικανισμού και η εννοιολογική Σαφήνεια. Είναι πολιτική ιδεολογία, ρητορική στάση ή μια γενικότερη κοινωνική διάθεση; Μπορεί να περιλαμβάνει διαφορετικές μορφές (π.χ. αντίθεση στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, πολιτισμική αποστροφή, οικονομική κριτική, συμπεριφορική απαξία κ.λπ.).

Πολλές αναλύσεις αποδίδουν τον αντιαμερικανισμό σε ένα και μόνο παράγοντα (π.χ. "αντίθεση στον καπιταλισμό"), χωρίς να λαμβάνουν υπόψη πολυπαραγοντικές αιτίες (π.χ. ιστορικές, πολιτικές, πολιτισμικές).

2) Το δεύτερο είναι ότι υπάρχει ελλιπής διαφοροποίηση μεταξύ "ρητορικής" και "πρακτικής". Και αυτό, γιατί τα πολιτικά κόμματα συχνά διαφοροποιούν την επίσημη στάση τους από τις πραγματικές πολιτικές τους δράσεις. Π.χ., ένα κόμμα μπορεί να εξέφραζε αντιαμερικανική ρητορική, αλλά να υποστήριζε φιλοαμερικανικές πολιτικές.

3) Το τρίτο είναι η μεροληψία που υπήρχε στις ίδιες τις πηγές δεδομένων, πόσο μάλλον όταν αυτά αντλούνται σήμερα για μία περίοδο 50 χρόνων, χωρίς την άμεση δυνατότητα αντικειμενικής επιβεβαίωσης . Ιδιαίτερα πηγές δεδομένων, όπως εφημερίδες, δημόσιες ομιλίες, και κομματικά κείμενα, μπορεί να περιέχουν εγγενείς μεροληψίες.

Για παράδειγμα, οι κομματικές δηλώσεις μπορεί να είναι στρατηγικές και όχι ειλικρινείς. Κάποια γεγονότα ή θέσεις μπορεί να αποσιωπούνταν, ενώ άλλα να διογκώνονταν για πολιτικούς λόγους ή άλλους λόγους.

4) Το Τέταρτο σημαντικότατο πρόβλημα είναι οι δυσκολίες στη μέτρηση, η ποσοτικοποίηση δηλαδή των στάσεων. Πώς μετράται ο "αντιαμερικανισμός"; Με βάση τη συχνότητα αρνητικών δηλώσεων; Τη συμμετοχή σε αντι-ΗΠΑ διαδηλώσεις; Τη διαμόρφωση πολιτικών που συγκρούονται με τα συμφέροντα των ΗΠΑ; Χρησιμοποιήθηκε το γεγονός ότι την ίδια στιγμή διαδηλωτές κατά των ΗΠΑ άφησαν πίσω τους σκουπίδια από αμερικανικό ταχυφαγείο (αδύναμο στερεότυπο πλέον- προφανώς τα Mac Donald’s).

5) Επίσης τα πολιτικά κόμματα συχνά έχουν σύνθετες και πολυδιάστατες στάσεις ως προς διαφορετικά ζητήματα. Μπορεί να είναι αντιαμερικανικά σε κάποια ζητήματα (π.χ. εξωτερική πολιτική) και φιλοαμερικανικά σε άλλα (π.χ. οικονομικά, πολιτισμικά, εμπορικά, κλπ).

6) Οι διεθνείς πολιτικές συγκυρίες που υπήρχαν έξω από την χώρα , όπως πολεμικές επεμβάσεις (π.χ. Ιράκ, Γιουγκοσλαβία), μπορούν να εντείνουν ή να μειώσουν τον αντιαμερικανισμό, τόσο στα κόμματα όσο καις τον πληθυσμό της χώρας. Π.χ. οι στάσεις απέναντι στις ΗΠΑ συγκρίνονται συχνά χωρίς να λαμβάνονται υπόψη στάσεις απέναντι σε άλλες χώρες ή ιδεολογίες (π.χ. φιλοευρωπαϊκές ή φιλορωσικές τάσεις).

7) Προβλήματα στην επιλογή δείγματος, δεδομένου ότι τα δημοσιεύματα και οι δηλώσεις, συνεντεύξεις κλπ που αναφέρονται στον πολιτικό λόγο των κομμάτων δεν αντικατοπτρίζει και την τάση των ψηφοφόρων τους κάθε χρονική περίοδο και το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι αντιπροσωπευτικό.

Και σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανεί η τάση των ψηφοφόρων της κάθε εποχής μόνο από τις διαδηλώσεις, δηλώσεις είτε τα δημοσιεύματα (δεν υπάρχει π.χ. άμεση αντιστοίχιση γεγονότων με εκλογές, και όταν γίνονται αυτές, μπορεί να υπάρχουν άλλα γεγονότα που διαμόρφωσαν μία τάση και όχι όσα εξετάζουμε μόνο είτε συνέβησαν μερικά χρόνια πριν). Ως αποτέλεσμα έχουμε την εσφαλμένη εκτίμηση της σχέσης αιτίου και αιτιατού.

Η συσχέτιση, π.χ. αντιαμερικανική ρητορική σήμερα και εκλογικά αποτελέσματα μετά από 3 χρόνια, δεν επιβεβαιώνει οπωσδήποτε κάποια αιτιώδη σχέση.

8 ) Η υποκειμενικότητα στην κατηγοριοποίηση είναι επίσης σημαντική παράμετρος, δεομένου ότι η ερμηνεία ενός λόγου ή μιας πολιτικής μπορεί να ποικίλλει ανάλογα με την οπτική του αναλυτή. Καθώς επίσης και η αναδρομική ερμηνεία τους, επειδή η ανάλυση γεγονότων και στάσεων του παρελθόντος μπορεί να επηρεάζεται από σύγχρονες αντιλήψεις.

9) Οι αδυναμίες που παρουσιάσθηκαν δημιουργούν δυσκολίες και στην ερμηνεία των αποτελεσμάτων.

Γίνονται αφαιρετικές προσεγγίσεις για την στάση των κομμάτων μιας χρονικής περιόδου που ψάχνουν να βρουν κοινά σημεία για να γενικευτεί η στάση ολόκληρου του πολιτικού φάσματος. Π.χ. οι στάσεις απέναντι στις ΗΠΑ συγκρίνονται συχνά χωρίς να λαμβάνονται υπόψη στάσεις απέναντι σε άλλες χώρες ή ιδεολογίες (π.χ. φιλοευρωπαϊκές ή φιλορωσικές τάσεις).

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΣΥΜΠΗΡΩΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ FORECASTING ΚΑΙ FORESIGHT

Συζητώντας με εξαιρετική φίλη μου τα ζητήματα αυτά κατά την διάρκεια της παρουσίασης, αναφέρθηκα στην συμπληρωματική σχέση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ "Forecasting" και "Foresight", ιδιαίτερα όταν εξετάζουμε πολιτικά ζητήματα όπως ο αντιαμερικανισμός των κομμάτων στην Ελλάδα κατά τη Μεταπολίτευση.

Παρόλο που και τα δύο εργαλεία σχετίζονται με την κατανόηση και τη διαχείριση του μέλλοντος, έχουν διαφορετική εστίαση και προσέγγιση.

1) Το "forecasting" ως διαδικασία που βασίζεται σε ανάλυση ιστορικών δεδομένων και στατιστικών μοντέλων για την πρόβλεψη μελλοντικών τάσεων. Στο ζήτημα του αντιαμερικανισμού, το forecasting θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ανάλυση μοτίβων και κυκλικές τάσεις. Βασιζόμενο σε ιστορικά δεδομένα, μπορεί να εντοπίσει επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές (π.χ., αύξηση αντιαμερικανικής ρητορικής μετά από αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις). Όπως και πως Π.χ.,τα ελληνικά κόμματα προσαρμόζουν τη ρητορική τους ανάλογα με την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική ή την προεκλογική συγκυρία. Επικεντρώνεται κυρίως στο πιθανό μέλλον, βασιζόμενο σε γραμμικές επεκτάσεις του παρελθόντος, και μπορεί να παραβλέψει ριζικές αλλαγές ή μη γραμμικές τάσεις. Υποθέτει ότι το μέλλον θα μοιάζει με το παρελθόν, κάτι που είναι προβληματικό σε περιόδους μεγάλων αλλαγών ή κρίσεων.

2) Το Foresight ως εργαλείο διορατικής ανάλυσης και προνοητικότητας, λειτουργεί σε υπέρτερο επίπεδο, κάνει ανίχνευση των τάσεων του μέλλοντος μέσω σεναρίων και άλλων διανοητικών κυρίως μεθοδολογικών εργαλείων. Επιδιώκει πέραν της ανίχνευσης των τάσεων και ευρεία και στρατηγική προσέγγιση που στοχεύει στη δημιουργία και την κατανόηση πολλαπλών πιθανοτήτων για το μέλλον.

Αντί να διαπιστώνει απλά τις τάσεις και να προσπαθεί να συστοιχίσει τα στοιχεία της ανάλυσης με συμπεριφορές και περιορισμένες προβλέψεις, το foresight θα μπορούσε να εξετάσει ευρύτερα και διαφορετικά σενάρια (π.χ., "Τι θα συμβεί αν οι ΗΠΑ μειώσουν την επιρροή τους στην Ανατολική Μεσόγειο;" ή "Πώς θα επηρεαστεί ο αντιαμερικανισμός αν υπάρξει μια σημαντική ελληνοαμερικανική στρατιωτική συνεργασία και ενίσχυση των ελληνικών θέσεων στα ελληνοτουρκικά ζητήματα;").

Εντοπίζει επίσης τις βασικές δυνάμεις (drivers) που διαμορφώνουν τις πολιτικές στάσεις, όπως η διεθνής συγκυρία, η εσωτερική πολιτική ή η ιδεολογική μετατόπιση κομμάτων. Αντί να προτείνει μία λύση, βοηθά τους ερευνητές ή τους πολιτικούς αναλυτές να κατανοήσουν πώς να προσαρμοστούν σε διαφορετικές συνθήκες με ρεαλιστικές ευέλικτες επιλογές, εξετάζοντας το πιθανό, εφικτό και επιθυμητό μέλλον, ενσωματώνοντας τόσο ποιοτικά όσο και ποσοτικά στοιχεία.

Συμπεριλαμβάνει τη δυνατότητα για ασυνέχειες και εκπλήξεις, π.χ., μια ξαφνική αλλαγή στη διεθνή πολιτική σκηνή και προάγει τη στρατηγική σκέψη και την κατανόηση της πολυπλοκότητας.

Η σχέση Forecasting-Foresight στο συγκεκριμένο ζήτημα δεν είναι ανταγωνιστική αλλά οπωσδήποτε συμπληρωματική. Και ήταν αυτό που έλειπε στην συγκεκριμένη έρευνα.

 ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΣΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Εξετάζοντας τις ταχέως μεταβαλλόμενες συνθήκες στο άμεσο περιβάλλον μας αλλά και ευρύτερα, γίνεται προφανές ότι η Ελλάδα χρειάζεται να αναπτύξει καλύτερα αντανακλαστικά στην διαχείριση των προκλήσεων και των κινδύνων που αναφύονται.

Η στρατηγική αντίληψη "μετατρέποντας τον κίνδυνο σε ευκαιρία" βασίζεται στην ενεργητική προσέγγιση των προκλήσεων ως καταλύτες για ενεργοποίηση των δυναμικών στοιχείων ενός κράτους, προκειμένου να αναθεωρήσει τους στόχους του, να εντείνει τις προσπάθειές του για αμυντική και οικονομική ανάπτυξη, καινοτομία και ενίσχυση της ανθεκτικότητας.

Ο Θουκυδίδης ανέλυσε τη σημασία του κινδύνου και της κρίσης στην πολιτική και στον ανθρώπινο χαρακτήρα, παρουσιάζοντας πώς οι κρίσιμες στιγμές (πόλεμος, λιμός, πολιτική κρίση) φέρνουν στην επιφάνεια τόσο τις αρετές όσο και τις αδυναμίες ατόμων και πολιτειών. Εξετάζει τον κίνδυνο υπό τρεις διαφορετικές πτυχές.

1) Τον κίνδυνο ως καταλύτη της αλήθειας, αφού σε περιόδους κρίσης, η πραγματική φύση των ανθρώπων και των κοινωνιών αποκαλύπτεται.

2) Την αποφασιστικότητα ως απάντηση στον κίνδυνο, εξετάζοντας τις αντιδράσεις της Αθήνας και της Σπάρτης αλλά και των άλλων πόλεων στις στρατιωτικές προκλήσεις, δείχνοντας πως ο κίνδυνος μπορεί να οδηγήσει σε μια ενεργοποίηση πόρων, ιδεών και στρατηγικών που δεν θα είχαν εμφανιστεί σε καιρούς ειρήνης. Ο κίνδυνος ενθαρρύνει την αναζήτηση νέων τρόπων δράσης.

3) Την κρίση ως ευκαιρία για πολιτική και ηθική ανανέωση. Παρότι συχνά υπογραμμίζει τις αρνητικές συνέπειες των κρίσεων, εν τούτοις υπονοεί ότι οι κίνδυνοι μπορούν να δώσουν ώθηση σε μεταρρυθμίσεις, όπως φαίνεται στις συζητήσεις των Αθηναίων μετά από αποτυχίες.

ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΣΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Η στρατηγική αντίληψη του Ισραήλ "μετατρέποντας τον κίνδυνο σε ευκαιρία" βασίζεται στη δυναμική διαχείριση των κινδύνων ως ευκαιριών για ενίσχυση της ασφάλειας, της καινοτομίας και της γεωπολιτικής του θέσης.

Αντιμετωπίζοντας ένα περιβάλλον με συνεχή απειλή από κράτη και μη-κρατικούς παράγοντες, το Ισραήλ επένδυσε σε τεχνολογίες αιχμής, ασφάλειας και διαχείρισης κινδύνων κλπ. Η τεχνολογική υπεροχή όχι μόνο ενισχύει την άμυνα αλλά ενισχύει το γεωπολιτικό και οικονομικό του κύρος, προωθόντας καινοτομίες με παγκόσμια εφαρμογή όπως είναι και οι τεχνολογίες άρδευσης και ανακύκλωσης.

Η οικονομική καινοτομία και η κουλτούρα του "Start-up Nation" αναπτύχθηκαν σε απάντηση στις εσωτερικές και εξωτερικές δυσκολίες. Η εκπαίδευση του πληθυσμού σε συνθήκες συνεχούς κινδύνου ενισχύει την ανθεκτικότητα και την επιχειρηματικότητα της χώρας. Η αξιοποίηση κρίσεων, όπως η ενεργειακή ανασφάλεια, οδήγησε στην ανάδειξη του Ισραήλ ως ενεργειακού παράγοντα, μέσω της εκμετάλλευσης φυσικών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μέσα από τη συστηματική διαχείριση των απειλών, την ετοιμότητα, την αποφασιστικότητα και την προσαρμοστικότητα, το Ισραήλ αναδεικνύεται ως ένα μοντέλο ενεργητικής στρατηγικής, που δεν βλέπει τις προκλήσεις ως εμπόδια αλλά ως ευκαιρίες για μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, εθνική ισχύ, επέκταση και διεθνή επιρροή.

ΜΠΟΡΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ;

Η στρατηγική αντίληψη "μετατρέποντας τον κίνδυνο σε ευκαιρία" μπορεί να διαμορφώσει ένα αποτελεσματικό πλαίσιο για τη στρατηγική ανάπτυξη και τη γεωπολιτική προσαρμογή της χώρας μας.

Η στρατηγική αντίληψη που κυριάρχησε και εξακολουθεί να κυριαρχεί στην χώρα μας, αντί να παραμένει αμυντική, μπορεί να στηριχθεί στην αναγνώριση των ιδιαίτερων γεωπολιτικών, οικονομικών και περιβαλλοντικών προκλήσεων που αντιμετωπίζει, και στη μετατροπή τους σε μοχλούς ανάπτυξης και ενίσχυσης των συντελεστών εθνικής ισχύος, για την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα, ανθεκτικότητα και ανάπτυξη.

Με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, την ιστορία και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας, μια τέτοια στρατηγική αρχικά, απαιτεί την αναγνώριση και ανάλυση των κινδύνων ως δυναμικών παραγόντων που μπορούν να αποτελέσουν εφαλτήρια για νέες δυνατότητες.

Η διαχείριση αυτών των κινδύνων απαιτεί ετοιμότητα (είναι αμβλυμμένη στους πολίτες όλης της χώρας), διορατικότητα, προνοητικότητα, αποφασιστικότητα και συνεργατικότητα. Απαιτεί την ύπαρξη αξιόπιστου και εφικτού στρατηγικού σχεδιασμού, που να υλοποιείται με συνέπεια από επί μέρους συνεκτικές, ευέλικτες στρατηγικές, με συνεχή προσαρμογή των επί μέρους στόχων, προς εκμετάλλευση των δυνατοτήτων/ευκαιριών που παρουσιάζονται στο ταχέως μεταβαλλόμενο εξωτερικό περιβάλλον.

ΚΑΤΑΛΗΓΟΝΤΑΣ

Για την Ελλάδα, η στρατηγική "μετατρέποντας τον κίνδυνο σε ευκαιρία" απαιτεί όραμα, διορατικότητα και προνοητικότητα, καινοτομία, εσωτερική συνοχή και συνεργασία.

Με βάση την ιστορική της ανθεκτικότητα, την γεωπολιτική της και διεθνή της θέση, το ανεκμετάλλευτο δυναμικό και πόρους της και την πολιτιστική της κληρονομιά, η Ελλάδα μπορεί να αναδειχθεί ως μια χώρα που, αντί να υποκύπτει σε κινδύνους, μπορεί να τους αξιοποιεί, για να ενισχύσει την εθνική της ισχύ, την ασφάλειά της και τη διεθνή της θέση.