ΠΡΙΝ ΑΛΕΚΤΩΡ ΔΙΣ ΦΩΝΗΣΑΙ…..

Δεν έχουν περάσει περισσότερες από τρεις μέρες από την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης και άρχισαν να διαρρέουν οι παλαιοκομματικού τύπου ίντριγκες και οι απόλυτα συμφεροντολογικοί σχεδιασμοί των , για τις επιλογές που έγιναν στις θέσεις Υπουργών και υφυπουργών.

Η ΔΗΜΑΡ κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ ότι σκόπιμα απείχε από τις διαπραγματεύσεις , αφήνοντας τη κυβέρνηση να έχει γαλάζιο χρώμα, ώστε να εμφανίζεται με μειωμένη ευθύνη στις δύσκολες αποφάσεις που θα ακολουθήσουν για τη χώρα και το λαό. Ταυτόχρονα θα επιδιώξει να εκμεταλλευθεί πολιτικά κάθε λάθος, κατηγορώντας τους άλλους για τις επιλογές τους.

Το ΠΑΣΟΚ κατασπαράσσει τις σάρκες του για τις επιλογές Βενιζέλου. Τα στελέχη του δεν διστάζουν να τον κατηγορήσουν ήδη δημόσια, ότι το ΠΑΣΟΚ ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο στη νέα Κυβέρνηση και ότι άφησε τη ΔΗΜΑΡ να έχει το πρώτο λόγο. Οι πιο σκεπτικιστές αντιλαμβάνονται ότι επέλεξε να είναι σε στάση αναμονής, έτοιμος να εκμεταλλευθεί τα λάθη της νέα κυβέρνησης ή ακόμη και να την υποσκάψει για κομματικό όφελος. Ταυτόχρονα προφυλάσσει τα νώτα του και ετοιμάζει τις άμυνες του, βάζοντας ‘’δικούς του ανθρώπους’’ σε θέσεις ‘’κλειδιά’’, ώστε να μπορεί να ελέγξει ενδεχόμενες κατηγορίες  για τις προηγούμενες ενέργειες του ως Υπουργός Άμυνας αλλά και Οικονομικών.

Στη ΝΔ αν και τα στελέχη τους αποφεύγουν ακόμη να εκδηλωθούν δημόσια, θεωρούν ότι οι επιλογές Σαμαρά δεν είναι ξεκάθαρα  γαλάζιες και ότι εκχώρησε σημαντικά και κρίσιμα Υπουργεία στους άλλους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να πλευροκοπηθεί πολιτικά στη πορεία, από το ΠΑΣΟΚ κυρίως. Πέραν τούτου δημιουργήθηκε αρκετή δυσαρέσκεια η οποία έχει αρχίσει να εκδηλώνεται  για την μη ‘’Υπουργοποίηση’’ συγκεκριμένων στελεχών, ενώ προωθήθηκαν άλλα που δεν άξιζαν.

Και τελευταίος ο ΣΥΡΙΖΑ, από κυρίαρχη και ασφαλή πλέον θέση υπέρτατου κριτή (όπως ασμένως επιδίωξε), ετοιμάζεται για τον απόλυτο αντιπολιτευτικό αγώνα, ο οποίος θα είναι πολύ σκληρός όπως διακήρυξε.

Και εμείς, ο Ελληνικός λαός σε θέση μόνιμου θύματος,  περιμένουμε και ελπίζουμε ότι αυτή η Κυβέρνηση , αυτό το πολιτικό σύστημα, με τους ίδιους θύτες να κινούν τα νήματα, θα σώσει την Ελλάδα.

Απορίας άξιο είναι όπως είπε ο Οράτιος, ότι  ‘’ενώ σπεύδουμε να αλλάξουμε αυτό που αισθητικά δεν μας αρέσει στο μάτι, εν τούτοις ότι επηρεάζει την ψυχή μας και την ζωή μας το μεταθέτουμε πάντα για τον επόμενο χρόνο’’.

Στέλιος Φενέκος

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Καθηγητής Δημήτρης Μπουραντάς
Πρόεδρος της Κοινωνίας Αξιών

Τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα από τον Ιούνιο του 2011 που ο Παπανδρέου ζήτησε συγκυβέρνηση, η χώρα ήταν ένα ακυβέρνητο καράβι, με πολλές βλάβες μέσα σε μια τεράστια Ευρωπαϊκή και παγκόσμια τρικυμία. Μετά από ένα χρόνο, αφού διανύσαμε ένα άσκοπο και αυτοκαταστροφικό κύκλο, φθάσαμε στο ίδιο σημείο, με χειρότερους όμως όρους, σε μια συγκυβέρνηση με πυρήνα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που με τα εγκλήματά διακυβέρνησης που διέπραξαν οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική, κοινωνική και εθνική χρεοκοπία. Η ΔΗΜΑΡ που συμμετέχει στη κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τον κρατισμό, το συντεχνιασμό που προήγαγαν, και που αυτά ως αποτέλεσμα συνέβαλαν στα ελλείμματα και στα χρέη. Σ’ αυτό το διάστημα, κάναμε πολλά βήματα προς την οικονομική κατάρρευση. Όλοι οι οικονομικοί δείκτες (π.χ ανεργία, έσοδα του κράτους, ύφεση, τουρισμός, ασφυξία στην αγορά και στις επιχειρήσεις), χειροτέρεψαν. Δεν παραχώρησε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση πέραν της εφαρμογής κοινωνικά άδικων και υφεσιακών μέτρων λιτότητας.
Η ακυβερνησία τόσων μηνών οι συνεχείς παλινδρομήσεις όλων των κομμάτων στις θέσεις τους και οι δυο εκλογικές αναμετρήσεις στοίχησαν δισεκατομμύρια στους πολίτες. Γιατί όλα αυτά άραγε; Γιατί δεν έκαναν μια αποτελεσματική κυβέρνηση ευρύτατης αποδοχής από την κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα πριν ένα χρόνο, στη βάση μιας  προγραμματικής συμφωνίας, μέχρι να εξαντληθεί η «θητεία» της βουλής. Για ποιο λόγο όλα τα κόμματα επέλεξαν τις δυο εκλογικές αναμετρήσεις αδιαφορώντας για το τεράστιο κόστος της οικονομίας, της κοινωνίας και της χώρας; Είχαν ως πρόταγμα τη δημοκρατία και το κοινωνικό συμφέρον ή ενδιαφερόντουσαν μόνο για το παιχνίδι εξουσίας και το κομματικό τους συμφέρον; Μήπως για να βελτιώσουν ή να διαφυλάξουν τα εκλογικά τους ποσοστά, αδιαφορώντας εάν τελικά με τη στάση τους βοήθησαν στην ανάδειξη της Χρυσής Αυγής; Γιατί δεν είπαν την αλήθεια, δίχασαν την κοινωνία και εγκλώβισαν τις επιλογές των πολιτών σε μια πόλωση μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών; Γιατί μετά από όλα αυτά, βρισκόμαστε με μια συγκυβέρνηση που θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τις τόσες τραγικές συνέπειες για τη χώρα και τη κοινωνία;
Ευχόμαστε, αλλά δεν είμαστε αισιόδοξοι ότι το κατεστημένο πολιτικό σύστημα, με τα νέα πολιτικά δεδομένα των τελευταίων εκλογών, θα εξασφαλίσει μια χρηστή και αποτελεσματική διακυβέρνηση η οποία θα εφαρμόσει ένα συνεκτικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο και θα αντιμετωπίσει την ανεργία, τη φτώχεια, την εγκληματικότητα, την ανάπτυξη και την έξοδο της χώρας από τη δίνη της κρίσης. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο αν τα υφιστάμενα κόμματα άλλαζαν τις νοοτροπίες, τις πρακτικές και το πολιτικό προσωπικό και έθεταν το συμφέρον της χώρας πάνω από το ατομικό και κομματικό συμφέρον.
Άλλη μια πράξη του δράματος παίχτηκε με το ίδιο σενάριο, τους ίδιους πρωταγωνιστές τους ίδιους θεατές αλλά κυρίως τα ίδια θύματα, τον Ελληνικό λαό. Άλλο ένα έγκλημα κατά της χώρας από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα επιτελέσθηκε. Ευχόμαστε η παρούσα κυβέρνηση συνεργασίας να δώσει μία ανάσα ζωής στη χώρα μας αν και το παρελθόν δεν αποτελεί εγγύηση γι’ αυτό.
Ελπίζουμε ότι σύντομα οι πολίτες θα έχουν καλλίτερες και πιο αποτελεσματικές επιλογές από αυτές των κομμάτων του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος για την αναγέννηση της χώρας μας.

ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Για να αλλάξουμε λίγο κλίμα και επειδή μας ενδιαφέρει και η εσωτερική οργάνωσή μας δημοσιεύω τις σκέψεις μου θέλοντας να τις επικοινωνήσω μαζί σας.
«Το μάτι του τροχού γυρνά στον άξονα
και στο πυθάρι το νερό η τρύπα το κρατά.
το πλεονέκτημα πηγάζει απ΄ ότι έχει ο καθείς
μα η χρησιμότητα γεννιέται από αυτό που λείπει»
Λάο Τσε
Η ιστορία της λήψης απόφασης από τα συστήματα διοίκησης, είναι ένας συνεχής αγώνας δρόμου μεταξύ της ανάγκης για πληροφόρηση και της ικανότητας του εκάστοτε συστήματος να την διαχειρισθεί. Αυτός ο αγώνας δρόμου πραγματοποιείται μέσα σε κάθε οργανισμό, σε όλα τα επίπεδα και σε κάθε στιγμή. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο αντιπάλων, αυξάνει τον βαθμό αβεβαιότητας του ασθενέστερου στην λήψη απόφασης, λόγω έλλειψης πόρων και στρατηγικού αποθέματος, ώστε να μπορεί να διαχειρισθεί ανώδυνα τα τυχόν λάθη.
Την βεβαιότητα μπορούμε να την συλλάβουμε ως το γινόμενο τριών παραγόντων: Του αριθμού των διαθεσίμων πληροφοριών για την λήψη της απόφασης, της ικανότητας αποτελεσματικής διαχείρισής τους και της φύσης του έργου που πρέπει να γίνει.
Οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις (σε ότι αφορά τα θέματα που καλούνται να διαχειρισθούν), παρά την εντυπωσιακή τεχνολογική εξέλιξη, δεν φαίνονται να έχουν λύσει το πρόβλημα της λήψης απόφασης για τις πολιτικές και τις θέσεις που θα υποστηρίξουν, λόγω της πολυπλοκότητας που υπάρχει πλέον στην πληροφόρηση. Η πολυπλοκότητα αυτή απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες διαχείρισής της για την ολοκληρωμένη λήψη απόφασης, την εκτέλεση της και τον έλεγχο. Εκτός αυτού η αύξηση της πολυπλοκότητας των έργων, η σύγχυση και ο θόρυβος που προκαλεί ο τεράστιος όγκος των διοχετευομένων πληροφοριών, σε συνδυασμό με τις μειωμένες ικανότητες διαχείρισης τους, και των περιορισμένων πόρων στο σημερινό οικονομικό περιβάλλον, έχει αυξήσει το ποσοστό ανασφάλειας και αβεβαιότητας στο επίπεδο λήψης απόφασης των κομμάτων, αποτελεσματικής εκτέλεσης και αποτελεσματικού ελέγχου. Ο ρόλος της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας είναι καθοριστικός για την ποιότητα της πολιτικής απόφασης σήμερα. Όσο σημαντικό είναι το ανθρώπινο και το κοινωνικό στοιχείο που εμπλέκονται και όσο πιο έντονα η ενέργεια του πολιτικού αντιπάλου επηρεάζει την διαμόρφωση μίας κατάστασης, τόσο μεγαλύτερη είναι η παραγόμενη αβεβαιότητα. Τα πολιτικά συστήματα που είναι προσανατολισμένα στην «λειτουργία» (όπως τα μεγάλα ιεραρχικά δομημένα κόμματα ), είναι συχνά πιο συγκεντρωτικά από εκείνα που ενδιαφέρονται για το «προϊόν», δηλαδή τη πολιτική απόφαση και την έκφρασή της. Ένα βαρύ ιεραρχικό σύστημα που υποστηρίζει την λήψη αποφάσεων και την εκτέλεσή τους και μπορεί να ολοκληρώσει την προπαρασκευή για ένα πολιτικό στόχο, μπορεί να είναι ανεπαρκές ή ακόμη και τελείως ανασταλτικό όταν αρχίσει να υλοποιείται ο στόχος αυτός. Είναι ζωτικό για την δομή και τον τρόπο λειτουργίας οιουδήποτε αναλόγου συστήματος να μπορεί προσαρμόζει τις λειτουργίες του ώστε να μειώνει την αβεβαιότητα που παράγεται κατά την υλοποίηση κάθε απόφασης και έργου.
Η αβεβαιότητα όμως δεν εξαρτάται μόνο από την φύση του έργου που καλείται ένα πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης να κάνει. Μπορεί επίσης να είναι δημιούργημα μίας μεταβολής στην δομή του συστήματος λήψης απόφασης και της ηγεσίας ή μίας μεταβολής στον τρόπο λειτουργίας μέσα στον ίδιο οργανισμό.
Από ιστορική εμπειρία πιο αποτελεσματικοί αποδείχθηκαν εκείνοι οι πολιτικοί σχηματισμοί που δεν μετέτρεψαν τα κόμματα τους σε ‘’αυτόματα’’, που το σύστημα λήψης απόφασης δεν επιχειρούσε να ελέγξει τα πάντα από την κορυφή προς τα κάτω και που παρείχε σημαντική ελευθερία κινήσεων στα στελέχη που ήταν επικεφαλής και είχαν εκτελεστικές αρμοδιότητες. Στην πολιτική αναμέτρηση είναι αναπόφευκτο ένα ορισμένο ποσοστό σύγχυσης και σπατάλης, εξαιτίας της μεγάλης ανασφάλειας και αβεβαιότητας που επικρατεί. Αυτή η σύγχυση συνήθως αντιβαίνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά θα μπορούσε να αποτελεί γνωστό εγγενές στοιχείο που κατάλληλα διαχειριζόμενο να ευνοεί τη δημιουργικότητα.
Η αυτάρκεια των υφιστάμενων τμημάτων βοηθά να απλοποιηθεί η σχεδίαση με το να περιορίζει το χρόνο και την προσπάθεια που πρέπει να δαπανηθεί για γενικό συντονισμό. Η άσκηση κεντρικού ελέγχου όταν υπάρχουν περιορισμένοι πόροι είναι ένας τρόπος να μεγιστοποιηθεί η αναλογία κόστους – οφέλους. Ένας άλλος τρόπος είναι η κατανομή των διατιθέμενων αυτών πόρων στα υφιστάμενα τμήματα, αφού έτσι εξαλείφεται μεγάλο μέρος της ανάγκης από πλευράς χρόνου, ταχύτητας απόφασης και εκτέλεσης της, μεγάλων συσκέψεων για συντονισμό και υπερφορτωμένων εσωτερικών επικοινωνιών. Είναι δεδομένο ότι η υπερεπέκταση των επικοινωνιών που υπάρχει σήμερα και η επακόλουθη πολυπλοκότητα, σε συνδυασμό με την αδυναμία ελέγχου τους, δημιουργεί ένα βαθμό ανασφάλειας και αβεβαιότητας για τα αποτελέσματα της σχεδιασθείσας στρατηγικής και των επί μέρους δράσεων. Τα φαινόμενα αυτά είναι συμφυή με την πολιτική αντιπαράθεση και τον προεκλογικό αγώνα, και η χαλάρωση του κεντρικού ελέγχου μαζί με την καλή κατανομή των πόρων, μπορεί να είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να μεγιστοποιηθεί η αναλογία κόστους οφέλους.
Δύο είναι οι τρόποι που μπορεί να διαχειρισθεί η αβεβαιότητα. Ο ένας είναι ο συγκεντρωτισμός και η ο άλλος η αποκέντρωση. Αν και οι δύο αυτοί τρόποι φαίνονται τελείως αντίθετοι, εντούτοις αλληλοσυνδέονται στο επίπεδο της λήψης απόφασης και της ηγεσίας. Η μεγαλύτερη βεβαιότητα που δημιουργεί ένα συγκεντρωτικό σύστημα στην κορυφή της πυραμίδας λήψης απόφασης, έχει ως τίμημα την αναποφασιστικότητα και στη βάση, με αποτέλεσμα σε αυτό το επίπεδο να δημιουργείται μεγαλύτερη σύγχυση και αβεβαιότητα. Θα μπορούσε να υπάρχει εξ ίσου υψηλή απόδοση, εάν τα ανώτερα κλιμάκια μπορούσαν να δεχθούν περισσότερη αβεβαιότητα στο επίπεδό τους, εφόσον με τον τρόπο αυτό θα κατάφερναν να δημιουργήσουν μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, ασφάλεια και βεβαιότητα στη βάση. Με την πρώτη μέθοδο του συγκεντρωτισμού η ασφάλεια υποτίθεται ότι επιτυγχάνεται μέσω του αυστηρού πυραμιδικού ελέγχου και της βεβαιότητας της ηγεσίας. Με την δεύτερη μέθοδο συμβαίνει το αντίθετο. Η βεβαιότητα και η ασφάλεια δημιουργούνται ως συνισταμένη της βεβαιότητας όλων των μερών μέχρι τη βάση. Όμως τα συστήματα λήψης απόφασης είναι καταδικασμένα να μείνουν ατελή και ως εκ τούτου και οι δύο τρόποι αντιμετώπισης της αβεβαιότητας θα είναι ανοιχτοί στους ηγέτες όλων των επιπέδων ανάλογα με τις συνθήκες την φύση των έργων και των περιορισμών πόρων και χρόνου. Η ιστορική εμπειρία πάντως δείχνει ότι η δεύτερη μέθοδος ήταν ανώτερη της πρώτης.

Στέλιος Φενέκος

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ

Διαβάζοντας κάποιος το πρόγραμμα του Συνασπισμού αμέσως αντιλαμβάνεται τα παρακάτω:

1.       Το πρόγραμμα είναι σύνθεση επί μέρους θέσεων που τις έχουν επεξεργασθεί διαφορετικές ομάδες ανθρώπων με αρκετές ιδεολογικές διαφορές στην πολιτική αντίληψη, στη γλώσσα και στις μεθόδους που προτείνουν για να επιλυθούν ίδια προβλήματα. Γι αυτό είναι γεμάτο από αντιφάσεις, επαναλήψεις θέσεων με αρκετές διαφορές στην τελική πρόταση και οπωσδήποτε με διαφορετική ιδεολογική βάση.

2.       Σε πολλά σημεία αναιρεί αυτό που έλεγε προηγουμένως. Αυτό παρατηρείται κυρίως στα σχόλια που αφορούν την ΕΕ. Συγκεκριμένα σε κάποιο σημείο παραδέχεται ότι το ασφαλιστικό σύστημα στις χώρες της Ευρώπης είναι πολύ καλύτερο από της Ελλάδος ενώ σε κάποιο άλλο σημείο το χαρακτηρίζει απάνθρωπο, αντικοινωνικό που δεν σέβεται τον άνθρωπο.

3.       Είναι γεμάτο από υποθετικές κρίσεις και εσφαλμένα συμπεράσματα για την πραγματικότητα. Εμφανίζονται πολλά  μεθοδολογικά λάθη στους συλλογισμούς, αφού πολλές αποφάσεις για  την ανάγκη εφαρμογής μέτρων στηρίζονται σε υποθετικά συμπεράσματα. Επίσης υπάρχουν πάρα πολλά λογικά λάθη στην ανάλυση, λόγω σύγχυσης στη σχέση αιτίου με το αιτιατό.

4.       Δεν έχει πουθενά καμία ρεαλιστική κοστολόγηση των προτάσεων για τα χρήματα που θα χρειασθούν και από πού θα τα βρει.

5.       Προτείνει πρώτα να καταγγείλει μονομερώς το μνημόνιο και μετά να κάνει διάλογο με την ΕΕ. Δηλαδή προτείνει πρώτα ρήξη και μετά διαπραγμάτευση, θεωρώντας ως δεδομένο ότι οι Ευρωπαίοι και η Τρόικα θα διαπραγματευτούν με αυτούς τους όρους που θέτει. Ανορθολογική τελείως σκέψη που μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο αν δεν θέλει να συνεργασθεί με κανένα για να δημιουργήσει κυβέρνηση. Είναι στην ουσία μία πρόταση αντιπολίτευσης.

6.       Το ΚΚΕ κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ, ότι ανακοινώσε αυτά τα μέτρα επειδή  δεν θέλει συνεργασία, επισημαίνοντας πως πρόκειται για μια «απατηλή πρόταση που αποβλέπει μόνο στο να χρησιμοποιήσει τη σημαία της συνεργασίας».

7.       Το όλο πρόγραμμα είναι στην ουσία συρραφή προτάσεων από διαφορες προτάσεις παλαιοτέρων ετών Σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να είναι κυβερνητικό πρόγραμμα ενός κόμματος που διεκδικεί την ψήφο των πολιτών για να κυβερνήσει.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚH ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΥΡΙΖΑ

1.      Η Οικονομική ανάλυση για τα αίτια που οδηγηθήκαμε εδώ, είναι ίσως το πιο δουλεμένο και καλά εκφρασμένο κομμάτι του προγράμματος.

2.      H τελική πρόταση του όμως ανοίγει ουσιαστικά το δρόμο για επιστροφή στη δραχμή. Είναι σαν να την έγραψαν διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές αντιλήψεις. Η υλοποίηση του προγράμματος εκτιμάται ότι θα οδηγήσει σε αναπόφευκτη έξοδο από το ευρώ και ανεξάρτητη νομισματική πολιτική.

3.      Η μεγάλη δε αντίφαση είναι ότι ενώ έρχεται σε ευθεία ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Τρόικα και τα κράτη που μας δάνεισαν, παράλληλα θέλει τα κονδύλια της σύμβασης για να υποσχεθεί παροχές.

4.      Όλες οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζονται στην παραδοχή ότι οι Ευρωπαίοι θα εξακολουθήσουν να καταβάλουν κανονικά τις δόσεις του δανείου χωρίς να λάβουν υπ’ όψη τις αλλαγές που θέλει να κάνει ο Συνασπισμός στα λοιπά σημεία του μνημονίου. Τα χρήματα αυτά είναι αναγκαία:

·  Για την κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος του ΑΕΠ

·  Για την ύπαρξη ρευστότητας για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις

·  Για την αποπληρωμή των δόσεων των δανείων και την αποπληρωμή ομολόγων και εντόκων γραμμάτιων που λήγουν

·  για τη στήριξη των καταθέσεων των Ελλήνων πολιτών στις τράπεζες,

·  για την ενίσχυση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, ώστε να μην επιβαρυνθεί η αγορά και αυξηθεί η ανεργία

·  για την ύπαρξη δυνατοτήτων χρηματοδότησης δημοσίων επενδύσεων ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και για να κινηθεί η αγορά

·  για τα αναγκαία μέτρα κοινωνικής προστασίας όσων πλήττονται από την κρίση.

5.      Κορμός των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα μεγάλο και πολυδάπανο κράτος, επαναφορά στο καθεστώς των παλιών ΔΕΚΟ, ανασύσταση του συντεχνιακού κράτους και του συνδικαλισμού όπως ήταν πριν.

   Στέλιος Φενέκος